Πέρασα μια τρομακτική, μια εφιαλτική υπαρξιακή κρίση"

Σε ένα πατάρι, Σάββατο πρωί, με τον Μίμη Ανδρουλάκη, τις κουβέντες του Λένιν, το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου, την έβδομη αίσθηση, τη μοίρα και πάντα την τρόικα, την πολιτικο-οικονομική του κρίση για την κρίση και μια ψιθυριστή, εξουθενωμένη κραυγή για να ΔΡΑΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.

Τα έχεις πει, τα έχεις προβλέψει, ξέρεις τόσα πράγματα, νιώθεις μοναξιά; Πνευματική μοναξιά;
Κοίταξε, αγάπη μου, έχω περάσει διά πυρός και σιδήρου στη νεότητά μου κι αφού τα έχω δει όλα, το έχω φιλοσοφήσει το πράγμα. Ξέρω πώς είναι

τα ανθρώπινα. Δεν μπορώ να μη σου αποκαλύψω πως μέχρι να γίνει αντιληπτό αυτό που θέλω να πω πέρασα μια τρομακτική, μια εφιαλτική υπαρξιακή κρίση. Αφού έφτασα στο σημείο να χάσω τη φωνή μου. Έπαθα αφωνία.

Ψυχολογικών αιτιών;

Δεν ξέρω... αλλά έφαγα μια αφωνία! Όταν μπήκε η δεκαετία αυτή, δεν ξέρω γιατί, η εσωτερική μου, η διανοητική μου πυξίδα στράφηκε στην καταστροφή. Ορισμένοι νόμιζαν πως έχω ψυχαναγκασμό, όπως οι χριστιανοί που λένε «μετανοήστε, έρχεται η μέρα της Κρίσεως». Νόμιζαν πως είχα λαλήσει κι εγώ με την οικονομική κρίση. Όχι. Ξέρω απλά τη βαθιά μνήμη του καπιταλισμού. Το είχα ξαναπεί πως είχαμε το σπίτι μας χτισμένο στις πλευρές ενός Βεζούβιου, με ένα σωρό ρήγματα κρυμμένα από κάτω. Η κρίση χρέους είναι το μικρό βρόμικο μυστικό του καπιταλισμού, της επιτυχίας και της τραγωδίας του, όμως. Η μαρξική μου προέλευση ίσως έπαιζε ρόλο σε όλα αυτά και σίγουρα το ισχυρότερό μου εσωτερικό δαιμόνιο, το μαθηματικό. Έκανα δέκα βιβλία σε δέκα χρόνια για την κρίση.

Νιώθεις μοναξιά, λοιπόν; Πνευματική μοναξιά;
Δεν μπορώ να την ορίσω έτσι. Είναι αλαζονικό το αίσθημα της μοναξιάς. Έχω, πάντως, την απελπισμένη αίσθηση, την απελπισμένη προσπάθεια να με κατανοήσουν.