Καλύτερα πρώτοι στο χωριό παρά τριακοστοί στην πόλη; είναι η Χριστίνα Μουστάκα πιο σέξυ από την Σαρδέλα ; πού ντύνεται ο Χρήστος Κιούσης ; πότε συννεφιάζει στον Κίσσαβο;
Αρβύλα απ’ τον τόπο σου κι ας μην είναι τίμπερλαντ.
Τhe leader of the pack
Για τους σκατόψυχους το Ραδιο-Αρβύλα δεν είναι παρά μια μπάντα όπου πάντα ο προβολέας και οι groupies πέφτουν λυσσασμένες πάνω στον frontman. Γι αυτό ουδόλως ευθύνεται ο χαρισματικός περφόρμερ αλλά φρόντισαν ο μάνατζερ της μπάντας, ο δημοσιοσχεσίτης, ο οικονομικός σύμβουλος, το 10 το καλό, ο μεγαλομέτοχος. Και τι φταίει δηλαδή ο Κανάκης που είναι όλα αυτά μαζί ;
Rat-pack
Το Ραδιο-Αρβύλα είναι μια εκπομπή buddies. Αναμφίβολο. Αρκεί να ανατρέξεις στην κλασσικότερη εκδοχή, αυτή της rat pack, για να αντιληφθείς πως σε κάθε αντροπαρέα θα υπάρχει πάντα ένας γκαβός και ένας ωραίος. Και τι φταίει δηλαδή ο Κανάκης που δεν είναι ο Sammy Davis Jr ;
O «σκύλος»
Εμένα ο πιο αγαπημένος μου είναι ο Στάθης Παναγιωτόπουλος. Από την εποχή των παγετώνων που έγραφε στο «Ποπ & Ροκ», μαζί με τον Scrat και τον Sid, για τόσο παλιά μιλάμε. Μετά έγινε ραδιοφωνατζής, ΕΤ-3τζής, νηστικό αρκούδι, σκύλος και τώρα αρβύλας. Είναι το πιο ριγμένο αγόρι από όλους εκεί μέσα, μετά τη Σαρδέλα που δεν είναι αγόρι. Η μαμά μου -που τους βλέπει ανελλιπώς- πολύ στενοχωριέται που δεν τον αφήνουν να μιλάει πολύ αλλά έτσι είναι οι μανάδες, σε όλους τους «ριγμένους» βλέπουν τα αγόρια τους.
O όμορφος
Κι ο Σερβετάς μου αρέσει. Είχα έναν τέτοιο φωνακλά συμμαθητή στο Γυμνάσιο, έλεγε συνέχεια αστεία μέχρι που έμεινε τρεις χρονιές στην δεύτερη τάξη και του κόπηκε το γέλιο. Μετά χαθήκαμε γιατί θεωρήσαμε λογικό να μη κοπεί και το δικό μας. Όταν πρωτοείδα τον Σερβετά σαν guest στο Α.Μ.Α.Ν. συγκινήθηκα γιατί μου θύμισε τον συμμαθητή μου. Κι εκείνος έλεγε ωραία ανέκδοτα αλλά σε βιβλίο σαν του Σερβετά δεν αξιώθηκε να τα βγάλει, άμα είσαι στη Θεσσαλονίκη που είναι το κέντρο του κόσμου έχεις όλες τις ευκαιρίες δικές σου και μετά απορούν οι θεσσαλονικείς γιατί θέλουμε όλοι οι άλλοι -πλην των Αθηναίων- να τους ρίξουμε μια ατομική μπόμπα πάνω στο Λευκό Πύργο ή να γεμίσουμε με καρχαρίες Σιθωνία και Κασσάνδρα.
H φτωχομάνα
Μιλώντας για Θεσσαλονίκη, η απόφαση να βγάζουν ζωντανά την εκπομπή από εκεί πάνω (η Θεσσαλονίκη πάντα «πάνω» θα είναι, εκτός κι αν είσαι σκοπιανός) ήταν σοφή. Δεύτερος στην πόλη δεν μπορείς να γίνεις, αφού εκεί ήδη έχει πέμπτους, έκτους, ένατους και τριακοστούς. Πρώτος στο χωριό και όλες οι καλές οι νύφες δικές σου.
Παιχνίδια; Μουστάκα!
Σκέφτομαι άτακτα και ασύντακτα, είπα «νύφες» και εντελώς συμπτωματικά θυμήθηκα τη Χριστίνα Μουστάκα κι αν αυτήν τη δείτε ποτέ να φοράει ζιβάγκο ή φαρδιά κλειστή ως το λαιμό μπλούζα τότε ο Κανάκης είναι ένα και ενενήντα. Η Χριστίνα πάντως είναι η δεύτερη πολυαγαπημένη μου μετά το Στάθη, άσχετα αν οι μανάδες δεν προτιμούν τις προικισμένες Χριστίνες. Θα ήταν τρισευτυχισμένες αν τα αγόρια τους ζούσαν εφ’ όρου ζωής με μια Σαρδέλα.
Ο γυαλάκιας
Για τον Κιούση δεν ξέρω τι να πω. Ανέκδοτα δε λέει, μπράτσα δεν έχει, φοράει κάτι χαζά ροζ πόλο, φοράει και γυαλιά, είναι και κουμπάρος του φρόντμαν, είναι και άκυρος συχνά-πυκνά, για nerd είναι μεγάλος, χιούμορ έχει το λεγόμενο αυτοδιαχειριζόμενο (μόνος λέει, μόνος γελάει) , ας με συγχωρέσει κι αυτός και ο θεός αν κάνω λάθος αλλά τη σκορδαλιά μου τη θέλω με καρύδι, όχι με πατάτα.
Τι-σερτς
Τα τι-σερτ τους δεν μου αρέσουν πάντα αλλά είναι καλύτερα από του Θέμου. Μου αρέσει επίσης όταν ο Κανάκης σηκώνει τα χέρια του λέγοντας «κυρίες και κύριοι» και φαίνονται τα τρομαχτικά γυμνασμένα μπράτσα του που κρύβουν τη Σιθωνία, τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο μαζί. Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι χαμουτζήδες γιατί έχουν άθλιους στυλίστες και δεν έχουν Όλυμπο.
Στιφάδο
Και οι δάφνες του Σερβετά μ’αρέσουν. Κάτι σαν τον Ιούλιο Καίσαρα, με τη διαφορά ότι εκείνος ο αντιτηλεοπτικός τις έβαζε στο κεφάλι, ο Σερβετάς κάθεται πάνω τους, ένδειξη σεμνότητας, μετριοπάθειας, ταπεινότητας και μαγειρικής κουλτούρας. Στο καλό στιφάδο (και στις φακές) τα δαφνόφυλλα μπαίνουν στον πάτο, όχι στον αφρό,
Βelow zero
Η πιο αγαπημένη μου στιγμή είναι η ώρα του ανέκδοτου του Στάθη και ειδικά η δευτερολογία του. Όχι τόσο γιατί εκείνη την ώρα εμφανίζεται το διασημότερο καλοριφέρ της ελληνικής τηλεόρασης (πολύ πιο σημαντική στιγμή από όλα τα δελτία των 8μιση μαζί) αλλά γιατί με παίρνει τηλέφωνο κάθε φορά η μαμά μου να μου πει «κοίτα, κοίτα τους ανάγωγους πώς κοροϊδεύουν το πουλάκι μου, φίλοι σου λένε μετά». Μετά το ανέκδοτο και το τηλέφωνο της μαμάς μπορώ να σηκωθώ να κάνω με την ησυχία μου ένα τοστ ή να πάω για ανέμελο κατούρημα, η μισή εκπομπή τελείωσε για μένα.
DJ kicks
Μερικές φορές η εμμονή του φρόντμαν να ανεβοκατεβάζει τα κουμπιά στο μιξεράκι μπροστά του -ως μια ακόμη διακριτική υπενθύμιση των ραδιοφωνικών του καταβολών και του μισού συνθετικού του τίτλου της εκπομπής- μου μοιάζει ακατανόητη. Αφού ο,τι και να βάλει ως χαλί, ακόμη και χίλιες και μια νύχτες να παριστάνει τον DJ στο γυαλί, στο τέλος πάλι η Μπεκατώρου θα είναι η Χαλιμά του.
Ο μπαξές
Στην αρχή ξίνισα που η εκπομπή περιορίστηκε στις τρεις φορές την εβδομάδα. Καταλαβαίνω και την κόπωση, καταλαβαίνω και τις περικοπές στο μπάτζετ, καταλαβαίνω και το ξαναζεσταμένο φαγητό μα όταν το φαγητό ήταν τίμιο στα υλικά του δεν με πείραζαν τα μικροκύματα, ήξερα άλλωστε ότι με το Ραδιο-Αρβύλα δεν αγόραζα αστέρια Michelin αλλά καλό φαγητό γειτονιάς. Ίσως όμως ο καλός αντρικός χαβαλές -παρ΄ότι ο μπαξές ποτέ δεν πρόκειται να αδειάσει από κάθε λογής φρούτα- δεν είναι και για χόρταση, από ένα σημείο και μετά τα πολλά φρούτα φέρνουν εγκεφαλική διάρροια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου