“Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαι πολύ απογοητευμένος μ’ αυτήν την στάση. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι πολύ, πολύ πιο σημαντικό απ’ αυτά”...
Οι πιο διαδεδομένες προτάσεις που εκστόμισε ποτέ ο μεγάλος Μπιλ Σάνκλι, ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου, ακούγονται τόσο υπερβολικές που ακροβατούν ακριβώς πάνω στην γραμμή που διαχωρίζει την φιλοσοφία από την γραφικότητα, επιτρέποντας έτσι στον καθένα ανάλογα με τα προσωπικά του πιστεύω και την ατομική του κοσμοθεωρία να επιλέξει σε ποια πλευρά της γραμμής τις τοποθετεί, νοητή εικόνα που μπορεί εύκολα να παραλληλιστεί με το αμφιλεγόμενο γκολ του Χαρστ στον ιστορικό τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Γερμανία. Στην διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής – όσο απειροελάχιστο μέγεθος κι αν είναι αυτή σε σχέση με την γενικότερη Ζωή στο γνωστό μας ηλιακό σύστημα – συμβαίνουν τόσο σπουδαία πράγματα που το να τοποθετήσεις το ποδόσφαιρο στις πρώτες θέσεις της λίστας ηχεί κάπως περίεργα στο αυτί ακόμα και για έναν άρρωστο ποδοσφαιρόφιλο, πόσο μάλλον για κάποιον ‘εκτός χορού’ που στο όλο πανηγυράκι βλέπει είκοσι δυο μαντράχαλους να κυνηγάνε ένα τόπι.
Αν όμως παραβλέψεις αυτήν την γενικότερη κοινωνική κατακραυγή που προέρχεται κυρίως από – αυτοαποκαλούμενους - πνευματικούς ανθρώπους που αδυνατούν να εντοπίσουν στίγματα σοβαρότητας στην παθιασμένη ενασχόληση με κάτι τόσο απλό και παιδικό και επιχειρήσεις να δικαιολογήσεις μόνος σου αυτό το πάθος σου, με όσα λογικά και αντικειμενικά κριτήρια μπορείς να επιστρατεύσεις εναντίον της ίδιας σου της σκέψης, τότε και αφού ξεφλουδίσεις ολοκληρωτικά την έννοια της ζωής, περνώντας από τα ‘στρώματα’ των χρόνων, των μηνών, της ημέρας κ.ο.κ. θα φτάσεις στις Στιγμές. Η ζωή είναι ένα σύνολο Στιγμών, οι οποίες στα όρια της απλοϊκής σκέψης, μπορούν να διαχωριστούν σε στιγμές αδιάφορες, κοινότυπες, αποστειρωμένες από έντονα ανθρώπινα συναισθήματα και σε στιγμές γεμάτες συγκίνηση, που εκτοξεύουν τις αισθήσεις μακριά από την καθημερινή, ρουτινιάρικη κατάσταση της κατατονίας.
Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, είναι μια μηχανή παραγωγής των δεύτερων. Δεν είναι η μόνη. Ούτε βγάζει μόνο τέτοιες – για να είμαστε ακριβοδίκαιοι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων στο τέλος της παραγωγικής του διαδικασίας βρίσκεις στιγμές απ’ τις άλλες, τις ανούσιες, όπως για παράδειγμα την εικόνα μιας μπάλας να ταλαιπωρείται σ’ ένα λασπωμένο γήπεδο από παίκτες ατάλαντους (Μην προσπαθήσεις να χλευάσεις το παιχνίδι προσθέτοντας στην κουβέντα την ποδοσφαιρική βια. Θα είναι σαν να μειώνεις την ιδέα του έρωτα επειδή κάποια μέλη του ανθρώπινου είδους που δεν εξελίχθηκαν από τον Χόμο Σάπιενς 'στο όνομα της' πλακώνουν στο ξύλο τις ερωμένες τους.) – αλλά αυτό είναι γενικότερο φαινόμενο της ζωής, που στοχαστικά έχει ήδη μεταφερθεί με την λαϊκή σοφία «τα όμορφα πράγματα κρατάνε λίγο/σπανίζουν». Αλλά εξάγει και τέτοιες. Και οι στιγμές αυτές προκαλούν συγκινήσεις. Και οι συγκινήσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες, είναι αυτές που κάνουν την διαφορά στο τέλος, αυτές που ουσιαστικά χορεύουν γεμάτες ζωή πάνω-κάτω στο καρδιογράφημα του κάθε ανθρώπου, χαλώντας την μονοτονία της ευθείας γραμμής. Η ύπαρξη τους, χάρη στο ποδόσφαιρο, είναι μια αντικειμενική αλήθεια. Η αποδοχή τους, η μετατροπή τους σε ατομικό ερέθισμα και η επίδραση τους στην μετέπειτα πορεία του καθενός είναι μια υποκειμενική κατάσταση, ένα προσωπικό θέμα το οποίο αδυνατείς να αγγίξεις απ’ έξω και το οποίο απλά αποδέχεσαι ακόμα κι αν δεν το έχεις νιώσει, μαζί με την θεωρία της πολυπλοκότητας και πολυποικιλίας της Ζωής.
Ο 85χρονος Σουηδός Soren Gellerstedt που το 2004 εγκλωβίστηκε στο αμάξι του, στην μέση του πουθενά, για τέσσερις ολόκληρες μέρες μπορεί να το διαβεβαιώσει εξιστορώντας για πολλοστή φορά το πώς έπαιρνε κουράγιο ακούγοντας στο ραδιόφωνο την εθνική Σουηδίας να θριαμβεύει απέναντι στην Βουλγαρία. Ο Ιταλός συγγραφέας του ‘Γόμορρα’ Ρομπέρτο Σαβιάνο συμφωνεί, τοποθετώντας στην προσωπική του λίστα με τους 10 λόγους για τους οποίους αξίζει να ζεις, την στιγμή εκείνη που ο Μαραντόνα ‘χόρευε’ μια ολόκληρη αντίπαλη ομάδα μπροστά στα διεσταλμένα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων, διψασμένων για ομορφιά και συγκινήσεις. Μικρές συγκινήσεις που για κάποιους μπορεί να είναι πολύ πιο καθοριστικές απ’ όσο μπορείς να διανοηθείς. Άλλωστε ακόμα και μακριά απ’ τα δυσθεώρητα επίπεδα της Ζωής και του Θανάτου της ατάκας του Σάνκλι, εκεί στις μικρές, σύντομες στιγμές γεμάτες συγκινήσεις κρύβεται η αλήθεια που κατέγραψε ο μεγάλος Χαλίλ Γκιμπράν και η οποία βρίσκει απόλυτη εφαρμογή (σχεδόν) κάθε φορά που η μαγική λεξούλα "γκολ" εκτοξεύεται οργασμικά από ένα ανοιχτό στόμα, κάπου στον κόσμο:
«..γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων, η καρδιά βρίσκει την καινούρια αυγή της και ξανανιώνει..»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου