Επειδή έχω βαρεθεί το μαχαίρι να φτάνει στο κόκκαλο και αυτούς που καταδικάζουν τα έκτροπα και ζητούν ψυχραιμία, επειδή τα ευχολόγια έχουν καταντήσει κουραστικά και η υποκρισία ξεχειλίζει από τα στόματα όλων, ήρθε η ώρα για ανάληψη δράσης...
Οχι από την πολιτεία, η οποία κρύβεται πίσω από νόμους και κενά και κάνει τις ευθύνες μπαλάκι του πινγκ πονγκ, το οποίο πετάει στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού. Οχι από τους παράγοντες, που σκούζουν όταν κάποιος βιάζεται στο σπίτι τους, αλλά ανάβουν τσιγάρο όταν ο βιασμός γίνεται στο σπίτι του απέναντι. Οχι από τα ΜΜΕ, που παίρνουν γραμμή ή χαρτζιλίκι για να γράφουν όσα υπηρετούν το μεγαλείο της ομαδάρας ή μιλάνε ως οπαδοί που απλώς τυχαίνει να έχουν πρόσβαση σ’ ένα πληκτρολόγιο. Δράση εδώ και τώρα από μένα και εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.
Ακούω τις τελευταίες μέρες για ανθρώπους αηδιασμένους απ’ όσα είδαν στην τηλεόραση ή έζησαν το Σάββατο, ανθρώπους που δεν θέλουν να ξαναπατήσουν το πόδι τους σε γήπεδο. Και τι θα βγει μ’ αυτό; Θα αποδεχτούμε όλοι εμείς, που αγαπάμε πραγματικά το ποδόσφαιρο, ότι ηττηθήκαμε; Θα παρατήσουμε αμαχητί το κάθισμά μας στο γήπεδο και θα φύγουμε, ενώ ξέρουμε ότι τη θέση μας αυτή πιθανότατα θα πάρει ένας κάφρος; Θα αφήσουμε κάθε γήπεδο να αποτελείται απ’ αυτούς τους ανθρώπους, με τους οποίους δεν έχουμε κανένα απολύτως κοινό πέρα από την αγάπη για την ίδια ομάδα; Οχι! Αν το επιτρέψουμε αυτό, υπογράφουμε την καταδίκη του ποδοσφαίρου. Σηκώνουμε λευκή σημαία σε ανθρώπους που δεν παίρνουν αιχμαλώτους, που δεν σέβονται ανακωχές και συνθήκες ειρήνης, που δεν έχουν ιερό και όσιο.
Εγώ θέλω να πηγαίνω γήπεδο. Οχι μόνο εντός έδρας, αλλά και εκτός. Υποστηρίζω από μικρό παιδί τον Παναθηναϊκό κι έχω τουλάχιστον 15 φίλους που είναι Ολυμπιακοί, που τους αγαπάω και με αγαπούν, που μπορώ να καθίσω μαζί τους σε ένα σπίτι ή μια καφετέρια και να δούμε παρέα ένα ντέρμπι, χωρίς ούτε να πλακωθούμε στις μπουνιές ούτε να κόψουμε την «καλημέρα». Που θα πούμε δυο «γαλλικά» στη διάρκεια του αγώνα, που θα πανηγυρίσουμε τα γκολ της ομάδας μας, που θα κάνουμε πλάκα ο ένας στον άλλον, αλλά θα διατηρήσουμε την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά μας και δεν θα βρίσουμε ο ένας ούτε τη μάνα του άλλου, ούτε το σπίτι του, ούτε τους νεκρούς του.
Ζητώ, λοιπόν, να μου επιτρέψουν στον επόμενο αγώνα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός ή Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, να πάω στο γήπεδο παρέα με τον Γιάννη Τσαούση, τον Σπύρο, τον Θοδωρή, τον Νίκο, τον Χρήστο και να δούμε το παιχνίδι δίπλα δίπλα. Χωρίς να πάμε με πορεία ή με χωριστά αυτοκίνητα, χωρίς νεκρές ζώνες ανάμεσά μας, χωρίς μπάτσους να μας φυλάνε, χωρίς να απαγορεύεται να φοράμε διακριτικά της ομάδας μας. Κι ας μας κοιτάνε από το πέταλο σαν να είμαστε εξωγήινοι. Κι ας μας βρίζουν που καθόμαστε με τον «εχθρό». Θα έχω πάρει εισιτήριο με την ταυτότητά μου, για να ξέρουν ποιος είμαι, θα κάθομαι στη θέση που θα αναγράφεται πάνω στο χαρτάκι μου, ας με σημαδεύει κάμερα, ας μου πάρουν δαχτυλικά αποτυπώματα ή δείγμα DNA, ας με ψάξουν ενδελεχώς πριν μπω. Αν σπάσω κάτι, αν πετάξω κάτι, αν προκαλέσω οποιοδήποτε επεισόδιο, δέχομαι να μου κάνουν ό,τι ορίζει ο νόμος. Αν πρέπει να υπογράψω υπεύθυνη δήλωση και να δεσμευτώ γι’ αυτά που λέω, ευχαρίστως να το κάνω.
Ας μαζευτούμε 300 άτομα στην αρχή, σαν σπάνιο έκθεμα σε Μουσείο. Μπορεί μετά να γίνουμε 1.000 και να γεμίζουμε μια ολόκληρη θύρα. Κι αργότερα δύο θύρες και στη συνέχεια δεν ξέρω πόσες. Πείτε με ρομαντικό, γραφικό, υποκριτή ή μαλάκα. Εγώ έτσι νιώθω και το καταθέτω πολύ σοβαρά προς τη διοίκηση της ομάδας μου, προς τη Σούπερ Λίγκα, προς την ΕΠΟ, την Αστυνομία, προς οποιονδήποτε έχει την εξουσία να μου «επιτρέψει» το αυτονόητο. Ψάχνω για εθελοντές, για συνενόχους, για ανθρώπους που κάποτε πήγαιναν στο γήπεδο χωρίς να φοβούνται και έφευγαν χωρίς να ντρέπονται. Πετάω ένα μπουκάλι αυτή τη στιγμή μέσα στη θάλασσα της παράνοιας, το οποίο περιέχει ένα μήνυμα. Αν το πάρει κάποιος ή κάποιοι, να ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι. Κι ας καταλάβουμε ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι εμείς κι όχι να περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν «τίποτα» για μας.
Πάμε γηπεδο μαζί!
Αποφασίσαμε να αναλάβουμε δράση. Διότι αγαπάμε τη δουλειά που κάνουμε, αλλά πάνω απ’ όλα αγαπάμε το ποδόσφαιρο.
Διότι με κάποιον τρόπο πρέπει να ενεργοποιηθεί η σιωπηρή πλειονότητα που αηδιάζει και στενοχωριέται με όσα γίνονται και επιλέγει τη σιωπή, την αποχή, την αποστασιοποίηση, το «δεν ξανασχολούμαι» και «δεν ξαναπάω γήπεδο».
Μπορούμε να ΠΑΜΕ ΓΗΠΕΔΟ παρέα, όπως ακριβώς μαζευόμαστε σε ένα σπίτι ή μια καφετέρια και βλέπουμε όλοι μαζί έναν αγώνα, παρ’ όλο που είμαστε αντίπαλοι.
Μπορούμε να ζούμε τον αγώνα με πάθος, με ένταση, να πανηγυρίζουμε τα γκολ και να φεύγουμε όπως ακριβώς πήγαμε: σαν μια παρέα ανθρώπων με διαφορετικές προτιμήσεις, που μπορεί ωστόσο να συνυπάρξει.
Τις επόμενες μέρες η «SportDay» θα περάσει από τη θεωρία στην πράξη και θα κάνει συγκεκριμένες προτάσεις.
Θα «μετρηθούμε» και θα δούμε πόσοι είμαστε εμείς που εξακολουθούμε να βλέπουμε το ποδόσφαιρο σαν «παιχνίδι» για λίγο μεγαλύτερα «παιδιά».
http://voices.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου