Η ιδέα της θεώρησης οποιουδήποτε Έλληνα πολίτη ως οιωνεί δωρητή οργάνων εφόσον δεν υπάρχει ρητή άρνηση είναι επαναστατική. Μέχρι τώρα συνέβαινε το αντίθετο. Έπρεπε να υπάρχει ρητή αποδοχή. Είναι αυτονόητο ότι η αδυναμία του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου του, είτε γιατί νιώθει άτρωτος ως νέος είτε γιατί αποδιώχνει την σκέψη ως μεγαλύτερος, οδηγεί σε αναβλητικότητα ακόμα και τους φανατικούς οπαδούς της δωρεάς οργάνων. Έτσι πολύ συχνά τα μοιραία σχέδια της ζωής για τον καθένα μας ακυρώνουν την επιθυμία μας να είχαμε καταγραφεί ως δωρητές όταν θα ερχόταν η ώρα. Με την ώρα διαφωνούμε οι περισσότεροι. Όχι με την χειρονομία...
Η ιδέα είναι επαναστατική, όχι ο νόμος. Τον νόμο περιμένουμε να τον δούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο νομοθέτης θα έχει πολύ δύσκολο έργο. Δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την καχυποψία, την ιδεοληψία, την θρησκοληψία ή τις υπαρξιακές αμφιβολίες μεγάλης μερίδας της κοινωνίας. Έχει να αντιμετωπίσει πραγματικές παγίδες που πηγάζουν από την διαχείριση του θέματος. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν γιατροί που απαιτούν χρήματα από ανήμπορους ασθενείς για να σώσουν τη ζωή τους - μιλώ για εκβιασμό, όχι για φακελάκι. Γιατροί που τοποθετούν σωρηδόν βηματοδότες χωρίς να υπάρχει ένδειξη ή πραγματοποιούν αχρείαστες χειρουργικές επεμβάσεις με μόνο σκοπό το κέρδος. Επομένως, εφόσον ξέρουμε ότι υπάρχει μια κατηγορία γιατρών που δεν σέβεται ούτε τη ζωή ούτε τον θάνατο, είναι εύλογο να φοβόμαστε τον τρόπο που θα λαμβάνονται και θα διακινούνται τα όργανα. Ο κρίσιμος χρόνος μεταξύ εγκεφαλικού θανάτου και καρδιακής παύσης που μέχρι τώρα είχε την αντικειμενική υπεράσπιση των συγγενών, τώρα πρέπει να έχει την προστασία του θεσμικού πλαισίου. Το οποίο γενικότερα πρέπει να αποτρέψει τη δημιουργία άλλης μιας βιομηχανίας κέρδους στον χώρο της υγείας.
Μόνο αυτοί που έχουν βιώσει την οριακή ανάγκη της ανεύρεσης οργάνου μπορούν να καταλάβουν όλο το περιεχόμενο της κοινοτοπίας «προσφορά ζωής». Επομένως είναι πολύ ευχάριστο που το κράτος αποφάσισε να κινηθεί στην κατεύθυνση της δραστικής αύξησης της δωρεάς οργάνων, έστω και με την μέθοδο των ακουσίων δωρητών. Με την ευκαιρία, υπάρχουν και άλλες μέθοδοι που αξίζει να συζητήσει κανείς. Λιγότερο επαναστατικές αλλά μάλλον ευκολότερα αφομοιούμενες από την κοινωνία και με αντίστοιχη αποτελεσματικότητα. Για παράδειγμα, σε λίγες μέρες αρχίζει η απογραφή πληθυσμού. Γιατί να μην περιλαμβάνεται στο ερωτηματολόγιο σχετική ερώτηση; Γιατί να μην αναγράφεται και στις ταυτότητες και τα διπλώματα οδήγησης η ιδιότητα του δωρητή μετά ερώτηση στην διαδικασία έκδοσής τους; Νομίζω είναι τρόποι που θα εγείρουν λιγότερη καχυποψία και θα μας κληροδοτήσουν με εκατομμύρια δωρητές. Εκούσιους, που ασφαλώς είναι προτιμότερο. Το κυριότερο πάντως είναι πως βγήκαμε από τον λήθαργο για το μεγάλο αυτό θέμα, αρκεί μόνο να δημιουργήσουμε το ασφαλές θεσμικό πλαίσιο του νέου περιβάλλοντος.
Μόνο αυτοί που έχουν βιώσει την οριακή ανάγκη της ανεύρεσης οργάνου μπορούν να καταλάβουν όλο το περιεχόμενο της κοινοτοπίας «προσφορά ζωής». Επομένως είναι πολύ ευχάριστο που το κράτος αποφάσισε να κινηθεί στην κατεύθυνση της δραστικής αύξησης της δωρεάς οργάνων, έστω και με την μέθοδο των ακουσίων δωρητών. Με την ευκαιρία, υπάρχουν και άλλες μέθοδοι που αξίζει να συζητήσει κανείς. Λιγότερο επαναστατικές αλλά μάλλον ευκολότερα αφομοιούμενες από την κοινωνία και με αντίστοιχη αποτελεσματικότητα. Για παράδειγμα, σε λίγες μέρες αρχίζει η απογραφή πληθυσμού. Γιατί να μην περιλαμβάνεται στο ερωτηματολόγιο σχετική ερώτηση; Γιατί να μην αναγράφεται και στις ταυτότητες και τα διπλώματα οδήγησης η ιδιότητα του δωρητή μετά ερώτηση στην διαδικασία έκδοσής τους; Νομίζω είναι τρόποι που θα εγείρουν λιγότερη καχυποψία και θα μας κληροδοτήσουν με εκατομμύρια δωρητές. Εκούσιους, που ασφαλώς είναι προτιμότερο. Το κυριότερο πάντως είναι πως βγήκαμε από τον λήθαργο για το μεγάλο αυτό θέμα, αρκεί μόνο να δημιουργήσουμε το ασφαλές θεσμικό πλαίσιο του νέου περιβάλλοντος.
protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου