Χρειάζεται η ΕΣΗΕΑ;

του Τάσου Τέλλογλου

Από σήμερα η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών και μία σειρά συνεργαζόμενα σωματεία προχωρούν σε 2 48ωρες απεργίες με στόχο, μεταξύ των άλλων να μην κυκλοφορήσουν, τα κυριακάτικα φύλλα, τα μόνα που αφήνουν κάποια κέρδη στους εκδότες. Τα φύλλα αυτά θα κυκλοφορήσουν σήμερα Πέμπτη σε μία από τις πιο παράδοξες συνέπειες της απεργιακής τακτικής της ΕΣΗΕΑ, η δεύτερη πιο παράδοξη είχε συμβεί πριν από μερικές εβδομάδες όταν τα Σαββατιάτικα και τα Κυριακάτικα φύλλα κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα...

Η διακηρυγμένη πρόθεση του σωματείου μας είναι να σταματήσει τον «εργασιακό κατήφορο» στις εκδοτικές επιχειρήσεις να διασφαλίσει θέσεις εργασίας και αμοιβές. Οι αμοιβές έχουν περικοπεί, απολύσεις όσων έχουν χαμηλές αποζημιώσεις –δηλαδή των πιο αδύνατων -έχουν προχωρήσει και ΟΛΕΣ οι εκδοτικές επιχειρήσεις κάνουν ο,τι και το ελληνικό κράτος, αρνούνται να πληρώσουν έγκαιρα, σε 60 μέρες, τους προμηθευτές τους. Τις προηγούμενες εβδομάδες οι εποπτικές αρχές των ορκωτών λογιστών τους κάλεσαν για να τους εξηγήσουν πώς επί χρόνια υπέγραφαν τον ισολογισμό τηλεοπτικού σταθμού, του ΑΛΤΕΡ, με περιουσιακά στοιχεία 400 εκατομμυρίων ευρώ σε άυλα δικαιώματα. Ο έλεγχος έδειξε ότι τα δικαιώματα αυτά χρησιμοποιούνταν για να προαγοράζεται διαφήμιση από διαφημιστικές εταιρείες να πωλείται στη συνέχεια σε μία τρίτη εταιρεία που συνδεόταν με τον σταθμό και έναντι αυτού του «κύκλου» (;;;) εργασιών (;;;) να χρηματοδοτείται το κανάλι από τις τράπεζες. Δεν γνωρίζω γιατί πρέπει να σωθεί έστω και μία από τις επιχειρήσεις που εμπλέκονται σε αυτόν τον «οικονομικό κύκλο» και γιατί πρέπει να απεργούμε για να συνεχίσει η χρηματοδότηση αυτού του σταθμού από λεφτά των καταθετών. Ίσως μπορεί η ΕΣΗΕΑ να μας το εξηγήσει.

Η απάντησή της θα είναι προφανής: «Μα, οι θέσεις εργασίας». Χρειάζεται η οικονομία και η κοινωνία μας τέτοιες θέσεις εργασίας; Στην ΕΣΗΕΑ δεν φαίνεται να αναρωτιέται κανείς για το ερώτημα αυτό. Και δεν είναι το μόνο κρίσιμο ερώτημα σχετικά με την αντιμετώπιση της κρίσης στο οποίο δεν μοιάζει να είναι σε θέση να απαντήσει το σωματείο μας. Όταν τέθηκε το ζήτημα των επιχειρησιακών συμβάσεων η ΕΣΗΕΑ απέρριψε κάθε ιδέα προσφυγής σε αυτές αν και ήταν φανερό ότι οι επιχειρήσεις ελλείψει τραπεζικής χρηματοδότησης οδηγούνταν ταχύτατα σε αδυναμία καταβολής κάθε αμοιβής, όχι μόνο της οριζόμενης από τις ΣΣΕ. Αντί να δεχθεί τη  σύμβαση του Δεκεμβρίου του 2010 και να αποτυπώσει την κατάσταση κατά επιχείρηση δεσμεύοντας όσο ήταν δυνατόν στην «κινούμενη άμμο» της κρίσης (σς η διαφημιστική δαπάνη προσεγγίζει ταχύτατα τα νούμερα του 1995) απέρριψε κάθε συζήτηση να συγκαθορίσει ένα πλαίσιο που θα ήταν δυνατόν να βοηθήσει στο να περισωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες θέσεις εργασίας (σς γιατί είναι φανερό ότι σε αυτές τις συνθήκες όλοι είμαστε μελλοθάνατοι). Έκανε ό,τι και η κυβέρνηση Παπανδρέου, να αρνείται ότι υπάρχει πρόβλημα μέχρι να τρέξει πίσω από τους εκδότες που είναι αναγκασμένοι να κάνουν κάτι για να σώσουν τις επιχειρήσεις.

Τώρα τι κάνουν οι εκδότες; Διαβεβαιώνουν διαρκώς ότι κόβουν τις αμοιβές για να σώσουν θέσεις εργασίας αν και από πριν όφειλαν να γνωρίζουν ότι  δεν μπορούν να δώσουν το λόγο τους για κάτι τέτοιο. Ζητούν να ισχύσουν οι «κανόνες της αγοράς» αλλά αν γίνει αυτό θα κλείσουν όλοι γιατί πρέπει να πληρώσουν εργοδοτικές εισφορές αντί να αράζουν στην «αιώρα» του αγγελιοσήμου, θα πρέπει να πάψουν να δημοσιεύουν ισολογισμούς και να καταβάλλουν ό,τι χρωστάνε σε τράπεζες κατ’ αρχήν και στους άλλους στη συνέχεια.

Η ΕΣΗΕΑ και οι εκδότες είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της αρχιτεκτονικής του τύπου της μεταπολίτευσης. Αυτό το μοντέλο δεν είναι βιώσιμο οικονομικά και συνεπώς δεν είναι ενδιαφέρον για δημοσιογράφους που θέλουν να δουλεύουν κατ αρχήν και στη συνέχεια να δουλεύουν το  δυνατόν πιο ελεύθερα. Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί να οδηγήσει τους επαγγελματίες του Τύπου σε μία άλλη εποχή για τον Τύπο με επιχειρήσεις βιώσιμες, όπως οι πολιτικοί που μας οδήγησαν στην κρίση, δεν γίνεται να μας βγάλουν απο αυτήν. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τους επιχειρηματίες του Τύπου. Το τι κατάφεραν φαίνεται από τους ισολογισμούς των επιχειρήσεών τους. Οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ χορεύουν μαζί τους το ταγκό του θανάτου. Καλό της ταξίδι.