Aναδιάρθρωση: απαγορεύεται η συζήτηση;

του Τάσου Τέλλογλου

Στις αρχές Μαρτίου οι πρωθυπουργοί της ΕΕ συναντήθηκαν και πήραν μία σειρά αποφάσεις που αφορούν την Ευρώπη μετά την ισχύ του σημερινού προσωρινού μηχανισμού σταθεροποίησης (EFSM). Στην απόφασή τους αυτή, οι αρχηγοί των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και ο κ ΓΑ Παπανδρέου έκαναν μία παραδοχή: Αν μία χώρα –μέλος πχ η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να δανειστεί βγαίνοντας στις αγορές το 2012 –θα μας λείψουν καμία 25αριά δισεκατομμύρια ευρώ –ο νέος μόνιμος μηχανισμός θα μπορεί να εγγυηθεί για τα ομόλογα που θα αντικαταστήσουν τα ομόλογα που λήγουν μόνο ως ένα ποσοστό της αξίας τους, θα επιβάλλει δηλαδή ένα «κούρεμα» στην αξία τους....

Ο κ Γ. Α. Παπανδρέου παρουσίασε το σημείο αυτό της διαπραγμάτευσης στο οποίο συμφώνησε, ως  επιτυχία της συνόδου κορυφής και αν κρίνουμε τις αντιδράσεις πολλών γερμανών βουλευτών την επόμενη της συμφωνίας, η κατάληξη αυτή ήταν θετική για τα συμφέροντα της χώρας. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα. Στη συνέχεια η ίδια η απόφαση των αρχηγών των κυβερνήσεων πυροδότησε μια συζήτηση για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Αυτούς που συζητούν επιχειρούν τώρα εκείνοι που πήραν την απόφαση, με πρώτο τον πρωθυπουργό, να τους βγάλουν «τρελούς». Πρώτος «τρελός», ο πρώην πρωθυπουργός κ Κώστας Σημίτης, ο Έλληνας πολιτικός που αντιλαμβάνεται όσο λίγοι τις εξελίξεις στην Ευρώπη.

Τι είπε ο κ Σημίτης;  Ότι μία αναδιάρθρωση θα πρέπει να ετοιμαστεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να φέρει τη χώρα πιο κοντά στις αγορές αντί να την απομακρύνει από αυτές. Το “Protagon” είναι σε θέση να γνωρίζει ότι τέτοιες διεργασίες γίνονται από μία μικρή εξουσιοδοτημένη για αυτή τη δουλειά ομάδα, συζητήσεις δε με ξένες  τράπεζες που κρατούν ελληνικά ομόλογα έχουν ήδη γίνει και θα συνεχιστούν.

Το σύνολο του ελληνικού Τύπου, με κάποιες εξαιρέσεις, των πολιτικών δυνάμεων, με εξαίρεση της αριστερά που ονειρεύεται να μην πληρώσει και φυσικά των τραπεζών κάνουν ότι δεν γνωρίζουν την απόφαση του Μαρτίου. Πιο ενδιαφέρουσα είναι η αντίδραση κάποιων επιχειρηματιών: Αυτοί αισθάνονται ότι όπου να’ναι θα χάσουν τις επιχειρήσεις τους. Και γιατί όχι αφού δεν θέλουν να βγάλουν χρήματα από την τσέπη τους, όσοι έχουν γιατί δεν έχουν όλοι για να αυξήσουν το μετοχικό τους κεφάλαιο. Ακόμα και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, απόλυτοι κυρίαρχοι στους κλάδους τους, δεν είναι σε θέση πια να δανειστούν αλλά έχουν κατηγορηματικά αποκλείσει να βάλουν από τα «δικά τους» χρήματα. Ταυτόχρονα όμως δεν θέλουν να πουλήσουν τμήματα των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεών τους. Σε αυτό τον «φαύλο κύκλο» αντιλαμβάνονται ότι οι μόνες επενδύσεις που μπορούν να έρθουν στη χώρα είναι από το προϊόν ξένης αποταμίευσης. Πολλοί από αυτούς αισθάνονται ότι η εξέλιξη θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση  της αξίας των επιχειρήσεών τους, στην ανάγκη να πουλήσουν –αν πουλήσουν-ακόμα φθηνότερα.

Για τους φορολογούμενους της Ευρώπης είναι κοινωνικά άδικο να συνεχίσουν να πληρώνουν αυτούς τους επιχειρηματίες –και εμάς –μέσω του τραπεζικού συστήματος. Τα όρια της αποδοχής της πολιτικής που ξεκίνησε με την προσωρινή στήριξη του μνημονίου έχουν εξαντληθεί.