Ο Βασίλης Σκουντής αποτιμά τη σπουδαία νίκη του Ολυμπιακού στο Κάουνας, αλλά επισημαίνει κιόλας τις ανορθογραφίες της εμφάνισης του και παράλληλα ανατρέχει σε μια παλιά, αλλά επίκαιρη, κουβέντα του Ματθαίου…
Η Ζαλγκίρις ανέτρεψε μια μεγάλη διαφορά και στρίμωξε στα σχοινιά τον Ολυμπιακό, που κι αυτός όμως έκανε τη δική του ανατροπή: όχι στο σκορ και στα δεδομένα του αγώνα (όπως είχε συμβεί στη Μαδρίτη), αλλά σε ένα κλισέ: στις νίκες που (όταν δεν συνοδεύονται από καλές εμφανίσεις) χαρακτηρίζονται επαγγελματικές…
Ε, λοιπόν, νομίζω ότι η χθεσινή (σπουδαία, αν μη τι άλλο) νίκη του Ολυμπιακού στο Κάουνας απέβη ακριβώς το αντίθετο: μη επαγγελματική, απλώς δεν ξέρω (διότι δεν έχω ακόμη πληροφορηθεί τι ελέχθη στη συνέντευξη Τύπου) αν τρίτωσε το κακό στο στόμα του Ιβκοβιτς, ο οποίος δυο φορές μέχρι τώρα κατηγόρησε τους παίκτες του για έλλειψη επαγγελματισμού!
Ειδικώς απόψε, ο Ντούντα, θα μπορούσε να τους στηλιτεύσει όχι μόνοι για έλλειμμα επαγγελματισμού, αλλά και για περίσσευμα αυτοσχεδιασμού, ώστε το σκεπτικό του να ταιριάζει απολύτως στη μνημειώδη έκρηξη του Φαίδωνα Ματθαίου. Το γράφω αυτό, διότι τη σεζόν 1983-84 μετά από έναν αγώνα κόντρα στον Ολυμπιακό στο «Παπαστράτειο», ο τότε προπονητής του ΠΑΟΚήταν τόσο σιχτιρισμένος με την εμφάνιση της ομάδας του, ώστε η μόνη δήλωση του ήταν… καλλιτεχνικού περιερχομένου…
«Με ρωτάτε τι έχω να πω για το ματς;» υπέβαλε το ρητορικό ερώτημα του ο «Πατριάρχης» και έδωσε αμέσως την απάντηση:
«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, με τον Δημήτρη Μυράτ και τη Βούλα Ζουμπουλάκη»!
Εκτός από εύστοχος στο σχόλιο του, ο Ματθαίου ήταν και επίκαιρος, διότι η παράσταση του έργου του Πιραντέλο γνώριζε μεγάλες πιένες εκείνη την εποχή. Είκοσι επτά χρόνια αργότερα ο Ιβκοβιτς μπορεί να μην είχε στο νου του μια αντίστοιχη παρομοίωση και (επειδή αυτή τη στιγμή ακριβώς διαβάζω τις δηλώσεις του για τον αγώνα) φαίνεται ότι μαλάκωσε γρήγορα και δεν θέλησε να απαγγείλει νέο κατηγορητήριο στους παίκτες του…
Επαγγελματική ή μη επαγγελματική, αυτή η νίκη του Ολυμπιακού είναι σίγουρα σπουδαία, διότι σημειώθηκε εκτός έδρας και (παρά τις πολλές ανορθογραφίες της) μοιάζει με βάλσαμο στις πληγές που του προκάλεσε την προηγούμενη εβδομάδα η Φενέρμπατχσε. Η ένσταση έχει να κάνει με μια συνθήκη που είναι στοιχειώδης για ομάδες τέτοιου βεληνεκούς: τον αντίπαλό σου όταν τον βρεις μπόσικο τον αποτελειώνεις και δεν του δίνεις το φιλί της ζωής!
Επί 25 συναπτά λεπτά ο Ολυμπιακός ήταν (όπως λένε και στο χωριό του Γκόρντον) too good to be true κι αυτό αποδείχθηκε όταν ανατράπηκε το σκηνικό και όλες οι επιδειχθείσες αρετές του σκεπάστηκαν από το χιόνι! Μέχρι τότε όντως ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλός για να μείνει αληθινός ως το τέλος, υπό την έννοια ότι ναι μεν άλλαξε συνήθειες (και αυτή τη φορά μπήκε φουριόζος στο ματς), αλλά φαίνεται πως το μετάνιωσε και ανέκρουσε πρύμναν από το 25ο λεπτό: μπορεί, τώρα που το σκέπτομαι, να λειτούργησε το ένστικτο της αλληλεγγύης προς τον Ζούρο και του σεβασμού προς την μπασκετική σημαία του λιθουανικού έθνους
Αστειεύομαι, αλλά το Τop-16 δεν σηκώνει πλάκες κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά ο Ιβκοβιτς και οι μπαρουτοκαπνισμένοι (σε τέτοιες καταστάσεις πίεσης) παίκτες του: ούτως η άλλως η νίκη ήταν εκ των ων ουκ άνευ μετά το τουρκικό φέσι και ο Ολυμπιακός πράγματι συνειδητοποίησε την κρισιμότητα των περιστάσεων και στάθηκε στο ύψος τους, ωστόσο μετά το 25ο λεπτό άρχισε να νιώθει ιλίγγους και γι αυτό κατέβηκε πιο χαμηλά: ε, εκεί τον βρήκαν ευάλωτο οι Λιθουανοί και του πάτησαν τον κάλο!
Ο Ολυμπιακός που εκτόξευσε τη διαφορά στο +24 ήταν χάρμα ειδέσθαι. Ο Ολυμπιακός που είδε τα ραδίκια ανάποδα στο –3 έμοιαζε με ναυαγό, προς τον οποίο πέταξε τη σανίδα σωτηρίας με ένα τρίποντο (προϊόν πληγωμένου εγωισμού μετά τα προηγούμενα δυο άστοχα σουτ) ο Σπανούλης και την κράτησε εκεί μέχρι να βγουν όλοι μαζί στην πλησιέστερη ακτή ο αφανής, πλην πολύτιμος Γκόρντον.
Άξιος ο μισθός του!
Στον τελικό (στατιστικό) λογαριασμό ο Ολυμπιακός πήρε δέκα ριμπάουντ λιγότερα από τη Ζαλγκίρις, η οποία όμως έκανε τα τετραπλάσια λάθη (21 έναντι πέντε)! Τα 5 λάθη αποτελούν παράσημο για τους φιναλίστ της περυσινής Ευρωλίγκας, που ωστόσο βαθμιαία έβλεπαν τα ποσοστά τους να γνωρίζουν ύφεση, την επιθετική ισορροπία τους να διαταράσσεται και την αμυντική λογική τους να εκτρέπεται. Συνέβαλε βεβαίως σε αυτό και το ιδιάζον (ως λιθουανικό ιδεότυπο) στιλ της Ζαλγκίρις το οποίο, ακόμη κι αν θέλει, δεν μπορεί να το χαλιναγωγήσει ο Ζούρος. Απόψε μάλιστα δεν έπρεπε, ούτε ήθελε να τραβήξει αυτά τα χαλινάρια, διότι σε διαφορετική περίπτωση το ματς θα είχε λήξει από πολύ νωρίς…
Ο καλός Ολυμπιακός έμοιαζε πολύ μακρινός για τα δεδομένα των Λιθουανών: ακόμη κι όταν ο Ηλίας γύρισε την άμυνα του σε ζώνη (αλλά συνέχισε να τηρεί το εθιμικό πρωτόκολλο που απαιτεί αδιάκοπο rotation και μια τρόπον τινά, λογιστική διαχείριση του χρόνου συμμετοχής των παικτών), οι Κυπελλούχοι Ελλάδος δεν κώλωσαν. Ξεπέρασαν γρήγορα και ανώδυνα αυτή τη συνήθως προβληματική συνθήκη και -ενώ είχαν βγάλει από την εξίσωση των αντιπάλων τους τον Πότσιους- αύξησαν τη διαφορά, επιβάλλοντας τον ρυθμό που τους εξυπηρετούσε και ακολουθώντας το σχέδιο του Ιβκοβιτς. Ένα σερί 16-0 έγινε το όχημα της εκτόξευσης και της ασφάλειας, μόνο που αυτή η εικόνα ανατράπηκε όταν ο Ολυμπιακός έπεσε στην παγίδα να θεωρήσει το ματς τελειωμένο και να ξεφύγει από το λελογισμένο παιχνίδι του και από την ίδια τη λογική του…
Όπως θα έλεγε και ο (πρώην προπονητής του) Παναγιώτης Γιαννάκης, σε αυτή τη φάση το πείραμα του μυαλού δεν πέτυχε! Αντιθέτως -συμπληρώνω εγώ- το πείραμα σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί εύκολα να (φορτωθεί άλλο ένα γράμμα και να) γίνει πείραγμα του μυαλού!
Στα πολύ δύσκολα και αρκούντως δραματικά τελευταία δευτερόλεπτα, όταν η Ζαλγκίρις έτρεξε ένα επί μέρους σκορ 35-14, ο Ολυμπιακός απέτρεψε το χαρακίρι έμεινε όρθιος και γυρίζει στη βάση του με μια σπουδαία νίκη, αλλά και με ένα μάθημα, που δεν πρέπει να του ξαναγίνει… πάθημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου