Πέμη Ζούνη
Επανέρχομαι, αγαπητοί συνομιλητές, συνειδητά ολόκληρη. Με ό,τι με έχει διαμορφώσει. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν επιτρέπω αλλιώς. Και αν, κατά τη γνώμη κάποιων, οτιδήποτε δεν είναι ξύλινο πολιτικό μανιφέστο γίνεται «μπουρδολογία» ή «έκθεση ιδεών», θα δεχθώ τον χαρακτηρισμό με χαρά....
Και θα συνεχίσω – ανενδοίαστα και χωρίς να απολογηθώ – να επιτρέπω στη σκέψη μου να συμπεριλαμβάνει ό,τι έμαθα από την Τέχνη και τη Ζωή: σεβασμό, συναίσθημα, υπαρξιακές αναρωτήσεις. Ό,τι συνδιαμορφώνει, τελικά, την πολιτική μας ματιά.
Είναι φύσει και θέσει άποψή μου: συνδιαλέγομαι με το πολιτικό ον οποιασδήποτε θεώρησης, αλλά βαριέμαι ειλικρινά (όπως νομίζω οι περισσότεροι έλληνες) τους προβλέψιμους πάντα κομματικούς μονολόγους που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο πραγματικού προβληματισμού, δηλαδή δημιουργικής σύνθεσης. Έχω απλά διαφορετικές προτεραιότητες. Μια από αυτές είναι η οικονομία του χρόνου. Είναι πολύ λίγος ο χρόνος για να τον σπαταλήσω σε μια εκ των προτέρων αποτυχημένη επικοινωνία, είτε πρόκειται για προσωπική σχέση είτε για πολιτική συζήτηση.
Για όσους μετά από τα παραπάνω συνεχίζουν να επιθυμούν τον διάλογο, μετά χαράς! Ας βάλουμε μια αντικειμενική βάση. Δηλαδή δυο-τρεις βασικές παραδοχές. Σε γενικό και προσωπικό επίπεδο (βλέπετε ο καθένας μιλάει προσωπικά, όσο αντικειμενικός κι αν προσπαθεί να είναι, αυτό δεν χωράει κουβέντα).
1. Η Ελλάδα κινδυνεύει. Από πολιτικούς χειρισμούς ετών. Από έναν «αλληλοεκμαυλισμό» πολιτείας-πολιτών.
2. Πέρα από την άμεση ανάγκη οικονομικής επιβίωσής της, χωρίς την οποία δεν υπάρχει δεύτερο βήμα, χρειάζεται μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή – που σημαίνει μεγάλη αλλαγή στη νοοτροπία πολιτικών ΚΑΙ πολιτών.
3. Με τις διαρθρωτικές αλλαγές θίγονται ευθέως συμφέροντα εκατέρωθεν.
4. Με τις διαρθρωτικές αλλαγές, λόγω της εξαιρετικά επείγουσας ανάγκης να μαζευτεί ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, θίγονται κάποιες δίκαιες κατακτήσεις.
5. Η εποχή αυτή του κινδύνου, της αναστάτωσης, της ανασφάλειας και των θιγμένων συμφερόντων είναι το καλύτερο λίπασμα για να ανθίσει ο λαϊκισμός, προσφιλές άθλημα στην ελληνική νοοτροπία.
6. Η εποχή αυτή είναι, επίσης, η χαρά της διαπλεκόμενης ενημέρωσης (όπου αυτή έχει εγκατασταθεί). Η παραπληροφόρηση και η εμπαθής διαχείριση των γεγονότων εντείνουν τη σύγχυση και υποδαυλίζουν την ατμόσφαιρα θρίλερ, που τρομάζει και τους πιο ψύχραιμους. Οι Κασσάνδρες απολαμβάνουν ηδονικά την ανάδειξή τους σε πρωταγωνιστές.
7. Εξακολουθούμε παρ΄όλα αυτά να παρακολουθούμε κομματικά «παιχνιδάκια», ανάξια και της πιο ήρεμης κοινοβουλευτικής περιόδου. Σύμπτωμα ανησυχητικό, που αποδεικνύει ότι θα κινδυνεύουμε πάντα από τους ίδιους τους εαυτούς μας, πολύ περισσότερο απ΄όσο κινδυνεύουμε από τους κακούς δράκους.
Προσωπικά τώρα, χωρίς στρογγύλεμα διπλωματικού λόγου:
1. Δεν θα δεχθώ – όχι την οργανωμένη λασπολογία – ούτε μόριο σκόνης όσον αφορά την ηθική της μέχρι τώρα διαδρομής μου.
2. Αναλαμβάνω πάντα την ευθύνη για την υπογραφή μου.
3. Θα συνεχίσω μέχρι το τέλος, όχι της πολιτικής μου διαδρομής, αλλά της ζωής μου, να σημειώνω και να αναδεικνύω κάθε θετική σκέψη ή δράση, ως το μόνο σημάδι υγείας.
4. Τέλος, είμαι διατεθειμένη να εξαντλήσω την φυσική αντοχή μου για κάθε άρθρο κάθε νομοσχεδίου, με στόχο την κατανόησή του ή τη βελτίωσή του. Επί συγκεκριμένου, αγαπητοί συνομιλητές. Όχι με γενικούς αφορισμούς. Αλλά αυτό, βέβαια, χρειάζεται διάβασμα και υπευθυνότητα. Και από τις δύο πλευρές. Γιατί όση ευθύνη έχει η υπερψήφιση μιας αλλαγής, άλλη τόση ΑΚΡΙΒΩΣ έχει και η καταψήφισή της.
Ας αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Ας διαφωνήσουμε μέχρις εσχάτων, με όπλο την προσωπική έρευνα για κάθε τι που αρθρώνουμε.
Και τώρα, επιτεθείτε με την ησυχία σας. Αντέχω. Ακόμα. Νομίζω…
ΥΓ. Το «πολιτικώς ορθόν» θα επέβαλλε ίσως την διευκρίνιση «συγνώμη για το έντονο του ύφους»… αλλά το θεωρώ υποκριτικό να μεταμφιέσω την έντασή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου