Και στη Νάξο δηλητηριάζουν τ' αδέσποτα

«Και ενώ η μέρα μου είχε ξεκινήσει ευχαρίστα, αυτό δεν κράτησε για πολύ… Ήμουν στη δουλειά λίγο πριν από τις 10 το πρωί όταν το τηλέφωνο χτύπησε. Ένα σκυλί στο Κάστρο της Νάξου κοντά στο Ενετικό Μουσείο είχε φάει φόλα μου είπαν, αλλά ήταν ακόμα ζωντανό και πάλευε.

Όταν έφτασα εκεί πάγωσα... Παγωμένο ήταν και αυτό εκεί στο μικρό σοκάκι, ξαπλωμένο μέσα στ’ απόνερα της βροχής. Το πλησίασα. Το ζώο έτρεμε ολόκληρο, η γλώσσα του ήταν έξω και από το στόμα του έτρεχαν σάλια. Βρισκόταν εκεί επί έτσι επί δύο ώρες. Πολλοί το είδαν κανέναν δεν ενδιαφέρθηκε να καλέσει κάποιον κτηνίατρο ή την φιλοζωική.


Ο μόνος που ενδιαφέρθηκε ήταν ο κύριος που μας ενημέρωσε για την κατάσταση του ζώου, καθώς αναγνώρισε και τον σκύλο. Μέχρι να έρθει ο κτηνίατρος, το μονό που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να του δίνουμε κουράγιο. Κουράγιο να παλέψει για τη ζωούλα του...

Μετά από δέκα λεπτά ο κτηνίατρος ήρθε. Αμέσως ξεκίνησε τη διαδικασία. Επί μισή ώρα προσπαθούσε να βρει φλέβα για τα δώσει το αντίδοτο άλλα που... όταν το κρύο σου έχει παγώσει το αίμα και το δηλητήριο σου λιώνει τα σωθικά που να υπάρξουν σημεία ζωής;
Τελικά, του έκανε δύο ενέσεις και άλλη μια ενδοφλέβια σχεδόν στα τυφλά...

Η κόρη του ματιού του διαστάλθηκε… "και τώρα;" ρώτησα τον γιατρό. "Τώρα περιμένουμε..." μου απάντησε. Τα λεπτά ήταν ατελείωτα. Συνεχώς κοίταζα το σκυλί στα μάτια. Κάπου - κάπου έκανε κάποιες κινήσεις και μετά...τίποτα, "τέλειωσε" είπε ο κτηνίατρος. Προσπάθησε με μαλάξεις στην καρδιά να το βοηθήσει άλλα... τίποτα... και εγώ του χάιδευα το κεφάλι βουρλίζοντας μέσα μου: "ΖΗΣΕ!"

Όλα τα αντανακλαστικά του είχαν νεκρώσει... και εγώ φεύγοντας με δάκρυα στα μάτια, γεμάτη λύπη και το θύμο έλπιζα έκτος από τη μιζέρια και την κακία των ανθρώπων, ας ένιωσε ότι ήμουν δίπλα του και ότι προσπάθησα...».

Μαρία Γεωργιάδου, Αντιπρόεδρος Φιλοζωικής Νάξου