Ένας σύντροφος απ' τα παλιά

του Γιώργου Μαρινόπουλου


Συναντήθηκα τις προάλλες με έναν παλιό αγωνιστή, έναν άνθρωπο που πίστεψε στο σοσιαλισμό και μόχθησε για να υπερασπιστεί τις ιδέες του, σε εποχές δύσκολες. Τα χρόνια πέρασαν και είδε πολλούς από τους συνοδοιπόρους του να χάνονται, άλλοι σε βίλες και πισίνες, άλλοι στον παχυλό μισθό...

... κάποιας από τις χιλιάδες "επιτροπές", άλλοι μεταπηδώντας από το ένα κόμμα στο άλλο, αναλόγως τι έβγαζε η κάλπη κάθε φορά...

Τον είδα πάντως χαρούμενο, γιατί οι παλιοί καλοί του φίλοι του λένε το πρωί "καλημέρα" διότι αναγνωρίζουν τόσο τους αγώνες που έδωσε, ανεξάρτητα αν συμφωνούν ή όχι με τις ιδεολογικοπολιτικές του αντιλήψεις, όσο και το γεγονός πως δεν έκανε ότι έκανε με σκοπό να "πιάσει την καλή". Παρακαταθήκη σοβαρή.

Τον ρώτησα λοιπόν γιατί το κόμμα για το οποίο αγωνίστηκε και που σήμερα κυβερνά τον τόπο δείχνει να μην αφουγκράζεται τη βάση. Οι φωνές των απλών ανθρώπων μοιάζουν να μη φτάνουν ποτέ στα κατά τ' άλλα "συντροφικά" κέντρα εξουσίας. Ειδικά οι φωνές που προέρχονται από την Ηλεία.

Στην αρχή μου ανέφερε ότι τα παλιά τα χρόνια τα πράγματα ήταν αλλιώς. Όχι πως όλα ήταν αγγελικά πλασμένα, αλλά υπήρχαν διαφορές. Όπως όταν κατέβαινε στα πάτρια εδάφη ο υπουργός, ο βουλευτής ή κάποιος άλλος με θέση εξουσίας. Θα περνούσε και από την οργάνωση του χωριού, όσο μικρό κι αν ήταν αυτό και δε θα περιοριζόταν σε συναντήσεις μόνο με τα "μεγαλοστελέχη". Και θα στεκόταν να ακούσει τα προβλήματα των απλών ανθρώπων, των εργατών, των αγροτών και των μικρομεσαίων. Όχι πως θα έδινε λύση μετά αλλά τουλάχιστον υπήρχε η ελπίδα, που κάποιες φορές πραγματωνόταν, ότι θα καταλάβαινε τι συμβαίνει και θα μετέφερε απόψεις και αιτήματα εις τας Αθήνας. Αλλά και τίποτα να μην έκανε, υπήρχε τουλάχιστον η ηθική δικαίωση ότι "του τα 'παμε, τώρα ξέρει, δεν μπορεί να μας κάνει τον ανήξερο πια".

"Έτρεμε το φυλλοκάρδι τους" μου ανέφερε χαρακτηριστικά για τα κυβερνητικά στελέχη που επισκέπτονταν πόλεις και χωριά, στην αναμονή των όσων είχαν να τους πουν οι σύντροφοι. Φυσικά και τότε υπήρχαν άνθρωποι που ενδιαφέρονταν μόνο για το πως θα εξαργύρωναν την ψήφο τους με μια θέση στο Δημόσιο, αλλά το κίνημα των πολιτών ήταν πιο μαζικό, πιο αγνό, έβλεπες στις συναντήσεις και στις συνελεύσεις τη διάθεση των ανθρώπων να βοηθηθεί και να προκόψει πρώτα ο τόπος τους και μετά αυτοί...

Και παρά τις έντονες διαφωνίες με τους υποστηρικτές άλλων κομμάτων, ήταν και νωπές ακόμα οι μνήμες από άσχημες εποχές, καθόντουσαν όλοι μαζί στον καφενέ, συζητούσαν και ανέλυαν, προσπαθούσαν μεν να κερδίσουν τις εντυπώσεις ο καθένας για το κόμμα που υποστήριζε, αλλά όλοι νοιαζόντουσαν για το καλό του χωριού και των συγχωριανών τους. Και πάλι φίλοι ήταν την επομένη.

Κάτι καλό έφερε αυτή η οικονομική κρίση, μου 'πε: Άρχισε ο κόσμος να συζητά ξανά για τα κοινά και για τον τόπο μας. Και όχι για το πως πάει το χρηματιστήριο, αν φέρανε Βουλγάρες στο κ...μπαρο, τι αμάξι αγόρασε ο τάδε ή γιατί δε φτιάχνει καπουτσίνο η γριά στο καφενείο.

Και όχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, πρόσθεσε με πικρία αλλά και καθαρή τη συνειδησή του που δεν ενδιαφέρθηκε να "φάει" κι αυτός, ο παλιός σύντροφος. Αλλά εμείς κουβαλήσαμε στους ώμους μας αυτούς που τώρα μας κατηγορούν για φαγοπότια... Φταίμε κι εμείς...
Και ολοκληρώσαμε τη σύντομη κουβέντα μας με ένα κοινό συμπέρασμα: Προκοπή δε θα υπάρξει όσο δικαίωμα δια να ομιλούν και να ενημερώνουν για τα του τόπου μας έχουν εκείνοι που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δε θα πουν όλη την αλήθεια στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Είτε οι "καλοί", που δε θέλουν να κακοκαρδίσουν τους υψηλόβαθμους "συντρόφους" και να γίνουν έτσι δυσάρεστοι από αρεστοί, με τις όποιες συνέπειες μπορεί να έχει μια τέτοια εξέλιξη για το πολιτικό τους μέλλον, είτε οι "πονηροί", που δε θέλουν να έρθουν σε αντιπαράθεση και "χαλάσουν οι συμφωνίες" με αυτούς που μαζί επί τόσα χρόνια ρουφάνε το μεδούλι της Ηλείας.

Ενός τόπου ευλογημένου από το Θεό και αδικημένου από τους ανθρώπους...