Παρομοιάζει την κατάσταση με αυτή στο Ιράκ και επικαλείται τα λόγια του Τομ Φρίντμαν: “όταν πέσει και ο τελευταίος δικτάτορας, ποιος ξέρει τι καινούριο θα βγει από το κουτί της Πανδώρας;”
Συνεχίζει την ανάλυση του θεωρώντας ότι ήταν λογικό επόμενο να ακολουθούσε την Τυνησία και την Αίγυπτο, η Λιβύη. Οι άραβες της Βόρειας Αφρικής διεκδικούν ελευθερία, δημοκρατία και απελευθέρωση από την καταπίεση. Αυτό έχουν κοινό, παρατηρεί. Σημειώνει όμως ότι υπάρχει και κάτι ακόμα κοινό : ότι ήμασταν εμείς οι Δυτικοί οι οποίοι τροφοδοτήσαμε τις δικτατορίες τους από δεκαετία σε δεκαετία. Οι Γάλλοι καλόμαθαν τον Μπέν Άλι, οι Αμερικανοί χάιδευαν τον Μουμπάρακ και οι Ιταλοί σέρβιραν τον Καντάφι μέχρι που ο δικός μας λαμπερός ηγέτης (σ.σ. Κάμερον) τον ανέστησε από τον πολιτικό του θάνατο.
Σχολιάζει στην συνέχεια την απουσία του Μπλερ από την πολιτική σκηνή και καυστικά σημειώνει ότι βρίσκεται σε μια γωνία και τρίβει τα χέρια του με ικανοποίηση από μια ακόμη ανθρωπιστική επέμβαση.
Μας παρακινεί να δούμε πίσω από την κουρτίνα: ο Καντάφι πράγματι είναι ένας εκκεντρικός και ασταθής άνθρωπος του επιπέδου του Λίμπερμαν του Ισραήλ, που κάποτε είχε πεί για τον Μουμπάρακ ότι θα μπορούσε να καεί στην κόλαση, αλλά έτρεμε από φόβο όταν ο Μουμπάρακ κινούνταν πράγματι προς αυτή την κατεύθυνση. Σημείωσε δε την ύπαρξη ενός ρατσιστικού στοιχείου σε όλα αυτά.
Η Μέση Ανατολή παρατηρεί με μεγάλη δόση σαρκασμού φαίνεται να παράγει τέτοιου είδους άτομα, σε αντίθεση με την Ευρώπη που τα τελευταία 100 χρόνια έχει παράξει μόνο Μπερλουσκόνι, Μουσολίνι, Στάλιν και Χίτλερ. Αλλά τώρα, μπορούμε να ξεχάσουμε το αποικιακό μας παρελθόν μιας και καθαρίζουμε την Μέση Ανατολή από τα αποβράσματα.
Βέβαια, σημειώνει εύστοχα, αν μια τέτοια βίαιη καταστολή επανάστασης λάμβανε χώρα στην Μαυριτανία ή ας πούμε στην Ακτή Ελεφαντοστού (όπου ο ηττηθείς στις εκλογές Γκμάμπο αρνείται να παραδώσει την εξουσία στον νόμιμα εκλεγμένο Ουατάρα και σφαγιάζει τους υποστηρικτές του εδώ και 4 μήνες) δεν θα μας ενδιέφερε να επέμβουμε και να επιβάλλουμε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Όπως επίσης και πουθενά αλλού στην Αφρική που δεν έχει πετρέλαιο, φυσικό αέριο ή αποθέματα σε φυσικούς πόρους ή που να ήταν μεγίστης σημασίας για την προστασία του Ισραήλ, με το τελευταίο να αποτελεί και τον βασικό λόγο του τόσο μεγάλου ενδιαφέροντος για την Αίγυπτο.
Στη συνέχεια εκφράζει την ανησυχία του για την αδυναμία λήξης της σύρραξης σε σύντομο χρονικό διάστημα. Παρατηρεί ότι αμέσως μετά το Ψήφισμα του Συμβουλίου, το Πεντάγωνο άρχισε να ενημερώνει τους δημοσιογράφους για τους κινδύνους της επιβολής μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων: ότι θα μπορούσε να πάρει “μέρες” απλά για την επιβολή μιας τέτοιας ζώνης.
Επίσης, αναρωτιέται τι θα γίνει στην περίπτωση που ο Καντάφι με τις χερσαίες δυνάμεις του κατορθώσει να κερδίσει. Θα επέμβουν οι στρατιωτικές δυνάμεις για να στηρίξουν τους επαναστάτες; και αν τελικά κερδίσουν οι επαναστάτες, πως θα εξασφαλίσουν οι Δυτικοί την μη άσκηση αντιποίνων στον Καντάφι, στους γιους του και στους υποστηρικτές του;
και φυσικά, συνεχίζει, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο τα πράγματα να εξελιχθούν άσχημα από πλευράς της δυτικής επέμβασης με βόμβες να χτυπήσουν κατά λάθος αμάχους... εφιστά δε την προσοχή μας στο ευμετάβλητο της κοινής γνώμης αναφέροντας σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι οι ίδιοι επαναστάτες που κατηγορούσαν την Γαλλία για αδιαφορία, κυμάτιζαν γαλλικές σημαίες στη Βεγγάζη μετά την ανακοίνωση της στρατιωτικής επέμβασης.
Προτείνει δε, για να αποφευχθεί στο μέλλον αυτή η διγλωσσία που χαρακτηρίζει την πολιτική της Δύσης (υποστηρίζουμε και καταστρέφουμε ανάλογα με τα συμφέροντά μας, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Αραφάτ και τον Σαντάμ), να εστιαστεί η προσοχή στους εκκολαπτόμενους Σαντάμ και Καντάφι, τους οποίους εμείς οι ίδιοι ισχυροποιούμε με την οικονομική μας βοήθεια, όπως για παράδειγμα στο Ουζμπεκιστάν, στο Τουρκμενιστάν, στην Τσετσενία και στο Τατζικιστάν. Αλλά όχι, αυτοί είναι άνθρωποι με τους οποίους κάνουμε συμφωνίες, άνθρωποι που μας πουλάνε πετρέλαιο, αγοράζουν τα όπλα μας και που κρατάνε τους μουσουλμάνους “τρομοκράτες” σε απόσταση.
Καταλήγει δε ότι όλα αυτά είναι απίστευτα γνωστά. Είμαστε πάλι εμείς οι Δυτικοί ενωμένοι στα γραφεία μας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή εκτός και αν θέλουμε να δούμε και άλλη μία Σρεμπρένιτσα. Αλλά σταθείτε, αυτό δεν έγινε λίγο μετά την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Βοσνία;
Πηγή: Information Clearing House
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου