Το πείρα(γ)μα του μυαλού!

Η Σιένα έκανε δυο γκάφες, ο Ολυμπιακός μία που ελπίζει να μην αποβεί φαρμακερή και ο Βασίλης Σκουντής θυμάται την ατάκα του Γιαννάκη, που την άφησε αμανάτι στα αποδυτήρια του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας...

Η γκάφα της Τρίτης δικαιολογείται από το σοκ και το δέος που προκάλεσε η πανωλεθρία και γι' αυτό στην επίσημη ιστοσελίδα της Σιένα ανεγράφη ως τελικό αποτέλεσμα το 83-41...

Η γκάφα της Πέμπτης με τη σειρά της δικαιολογείται από τη... συγκίνηση την οποία ένιωσε ο Σιμόνε Πιανιτζιάνι από την εκτός έδρας νίκη (και την συνεπαγόμενη αρπαγή του πλεονεκτήματος έδρας) και γι' αυτό στη συνέντευξη Τύπου αναφέρθηκε στον Παναθηναϊκό και όχι στον Ολυμπιακό!

Δυο γκάφες μέσα σε 48 ώρες είναι πολλές, αλλά η τρίτη (την οποία διέπραξε ο Ολυμπιακός) είναι χειρότερη και ως ελληνικό μπάσκετ ευχόμαστε να μην αποδειχτεί και φαρμακερή. Στο μεταξύ διαβάζω κιόλας αυτό που ανακάλυψε ο Ρήγας Δάρδαλης (και το σημειώνει στο σημερινό “Goal News”) ότι οΟλυμπιακός έχει να νικήσει σε τρίτο αγώνα των πλέι οφς της Ευρωλίγκας από το 1995 και αντιλαμβάνομαι το προφανές! Αλλά, όπως λένε, οι παραδόσεις δημιουργούνται για να σπάνε κάποια στιγμή και αυτή όντως είναι μια αισιόδοξη προοπτική...

Γκάφα ολκής, λοιπόν, αυτή που έκανε ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ματς της σειράς με τους πρωταθλητές Ιταλίας. Χουνέρι από τα λίγα, και μάλιστα μετά  τον πρώτο αγώνα στον οποίο τους έκανε σκόνη και θρύψαλα. Μια... ψυχρολου-Σιένα, όπως χαρακτήρισε την ήττα ο Μάνος Μίχαλοςστο www. Sport.24.  Ένα κανονικό αυτογκόλ, που θα προσπαθήσει να το ξορκίσει μεθαύριο και την Πέμπτη στην Τοσκάνη, έχοντας ως ιχνηλάτη τον Σπανούλη, για τον οποίο αυτή η κατάσταση είναι déjà vu από τον (πράσινο) δρόμο προς το Βερολίνο...

Την Πέμπτη το βράδυ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας συνέβη το επίφοβο, που ήταν και προφανές. Η τσαλακωμένη από το στραπάτσο του πρώτου αγώνα και διαλυμένη εις τα εξ ων συνετέθη Σιένα, πέτυχε την επανασυγκόλληση των κομματιών της, την ώρα που ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στη δοκιμασία την οποία τόσο εύστοχα είχε προσδιορίσει (επί των ημερών της θητείας του στην εθνικά ομάδα) ο Παναγιώτης Γιαννάκης: το πείραμα του μυαλού!

Για κάθε πείραμα του μυαλού, βεβαίως, υπάρχει προηγουμένως ένα... πείραγμα του μυαλού που προκαλεί τη δοκιμασία: έστω και ασυναίσθητα οι παίκτες του Ολυμπιακού έχασαν το μυαλό, τη συγκέντρωση και την ισορροπία τους, είχαν την εντύπωση ότι η Σιένα είναι πεθαμένη και δεν μπορεί να ξανασηκώσει κεφάλι και μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι οι αντίπαλοι τους νεκραναστήθηκαν, το πουλάκι είχε πετάξει από το Νέο Φάληρο και κατευθυνόταν προς Ιταλία μεριά...

Θα έγραφα ότι το πουλάκι είναι... περιστέρι, αλλά φοβάμαι πως θα παρεξηγηθεί ο (φανατικός και διαπρεπής περιστεράς) Ντούντα και γι' αυτό αφήνω αυτή την κουβέντα στην άκρη, άλλωστε σημασία δεν έχει το είδος του πτηνού, αλλά πώς ο Ολυμπιακός θα το ξαναφέρει πίσω! Η (στο best case scenario) πώς θα το στείλει από τη Σιένα στη Βαρκελώνη, κομιστή του μηνύματος της τρίτης κατά σειρά παρουσίας του στο Φάιναλ Φορ, μετά τα δέκα άγονα χρόνια.

Στον δεύτερο αγώνα της σειράς (που ταίριαζε απολύτως στο γενικότερο ανατρεπτικό σκηνικό της βραδιάς) ο Ολυμπιακός ήταν κακός στην επίθεση, πολύ κακός στην άμυνα και κάκιστος στη διαχείριση του αγωνιστικού και του ψυχολογικού προβαδίσματος το οποίο είχε, χώρια η καβάτζα της έδρας! Το πληγωμένο θηρίο όχι μόνο αφυπνίστηκε, αλλά βρήκε επίσης τη δύναμη να βρυχάται και να καταβροχθίσει τον θηρευτή του...

Η γλαφυρότητα της ανωτέρω περιγραφής δεν αίρει το δραματικό στοιχείο του πράγματος: τώρα οΟλυμπιακός πηγαίνει στη Σιένα για μια αποστολή καμικάζι σαν αυτή στην οποία επιδίδονταν κατά παράδοση οι Γιαπωνέζοι πιλότοι στις επιχειρήσεις τους κατά των συμμαχικών νηοπομπών, στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο  προτιμώντας να πεθάνουν, παρά να πιαστούν αιχμάλωτοι!

Τα πρώτα δυο ματς λειτουργούν ως ένα καλό μάθημα για τον Ολυμπιακό, που άλλωστε είναι εκπαιδευμένος σε τέτοιες must - win situations: ούτως ειπείν,  όσες φορές εφέτος χρειάστηκε να ανασύρει τον χαρακτήρα, τα κότσια, τον εγωισμό, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και τις πολεμικές αρετές του για να νικήσει σε αγώνα χωρίς αύριο (βλέπε Σαρλερουά,  Κάουνας, Βαλένθια, Κωνσταντινούπολη) ανταποκρίθηκε με απόλυτη επιτυχία, οπότε ξέρει τον τρόπο και μπορεί να βρει και τον δρόμο, που ωστόσο δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα...

Το γράφω αυτό διότι ο Ιβκοβιτς και οι παίκτες του γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα επόμενα δυο ματς θα είναι όντως... κολασμένα. Η Σιένα έμεινε ζωντανή και από εκεί που ο Ολυμπιακός θα είχε την ευκαιρία να πηγαίνει εκεί για δύο match balls, τώρα κινδυνεύει να αποκλειστεί χωρίς να ξαναφέρει πίσω τη σειρά, ξεπουλώντας φτηνά τον κόπο που έκανε για να φτάσει έως εδώ.

Μεθαύριο και την Πέμπτη ο Ολυμπιακός οφείλει να ξαναζωστεί με τα όπλα που ξέχασε την περασμένη Πέμπτη στα αποδυτήρια του ΣΕΦ: τη δυνατή άμυνα, την πολυφωνική επίθεση, την ισορροπία, την εξυπνάδα, τον χαρακτήρα, τη συγκέντρωση, όλα αυτά που είναι εκ των ων ουκ άνευ για να εκπορθήσει το άντρο των πρωταθλητών Ιταλίας. Συν τοις άλλοις πρέπει να πετάξει πάνω από την Αδριατική (ή όπου αλλού τον βολεύει στη διάρκεια της πτήσης) κάποια στοιχεία που απέβησαν μοιραία στον δεύτερο αγώνα: τα 22 λάθη, τις 18 λιγότερες τελικές προσπάθειες (που αφάνισαν το ποσοστό 66.6% στα δίποντα), την επιθετική δυσκοιλιότητα και την αμυντική ολιγωρία...

Πέραν αυτών (των στατιστικών), ο Ολυμπιακός πρέπει να αφήσει πίσω του τη νωθρότητα, που τον διέκρινε στον δεύτερο αγώνα, όταν (σε πείσμα της εμπειρίας του Ιβκοβιτς και των παικτών του, που έχουν χιλιάδες ώρες πτήσεως σε ματς των πλέι οφς) παγιδεύτηκε στο 89-41 και... παραμυθιάστηκε ότι η Σιένα δεν είχε άλλη ζωή μέσα της. Αν είχε λέει; Δυο ζωές της απέμεναν και μάλιστα στο σπίτι της!

Από πλευράς τακτικής, φαντάζομαι ότι ο Ντούντα θα σκαρφιστεί κάποιο κόλπο για να αλλάξει το momentum της σειράς. Την Πέμπτη ο Ολυμπιακός είχε αφενός πολύ κακή αντίδραση στις αλλεπάλληλες αλλαγές της άμυνας της Σιένα (από man to man σε ζώνη) και αφετέρου έλλειμμα αμυντικής ισορροπίας και αργές επιστροφές στις καθαρές φάσεις, που κυνήγησαν οι Ιταλοί για να βγουν στον αιφνιδιασμό.

Πριν από το δεύτερο ματς ο Ντούντα έλεγε (και το εννοούσε) ότι δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του Πιανιτζιάνι, που πράγματι ήταν να τον κλαιν οι ρέγκες! Τώρα βρίσκεται στριμωγμένος στα σχοινιά και ψάχνεται για το πώς θα απεγκλωβιστεί. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία πυγμαχικούς όρους, ίσα ίσα τους θεωρώ επιβεβλημένους, διότι η Σιένα είναι... σεσημασμένη στο σκληρό παιχνίδι, αυτό που κομψότερα ονομάζεται πλέον “στα όρια του φάουλ”.  Αμ, το άλλο;  Στην έδρα της, που επίσης δεν θεωρείται πολύ ευγενική, αυτά τα όρια σίγουρα θα ξεπεραστούν, ειδικότερα στις φάσεις στις οποίες ο Πιανιτζιάνι θα απλώσει την άμυνα του σε όλο το γήπεδο, εφαρμόζοντας το συνηθισμένο full court press ή διάφορες παραλλαγές του zone press, που οδηγούν την ομάδα του σε πολλά κλεψίματα και τους αντιπάλους της σε πολύ περισσότερα λάθη.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να μπει στο γήπεδο φορώντας πανοπλία και έτοιμος για ένα ματς στη λογική του “ξύλο στο ξύλο κι όποιος αντέξει”. Παράλληλα έχει την υποχρέωση να μείνει ανεπηρέαστος από την ατμόσφαιρα και το ψυχολογικό βάρος, που κουβαλάει μετά το 65-82, να σημαδέψει τα αδύνατα σημεία της Σιένα, να της καταφέρει καίρια κτυπήματα και να μην της δώσει κι άλλες ζωές, διότι αυτές θα σημάνουν το δικό του (αργό ή γρήγορο) θάνατο...


gazzeta.gr