Πριν μερικές δεκαετίες, υπήρχε ένα παιχνίδι που το έλεγαν ποδόσφαιρο. Λαϊκό στη βάση του, αλλά και διαταξικό, είχε καταφέρει μέσα σε λιγότερο από 100 χρόνια να αντικαταστήσει κοινωνικές εκδηλώσεις και συνήθειες αιώνων... Γύρω από αυτό ήταν συγκεντρωμένα τελετουργικά, συναισθηματικά, μυθικά, συμβολικά, ψυχικά στοιχεία, που πέρα από το καθεαυτό παιχνίδι και το θέαμα, αποτελούσαν τον πραγματικό λόγο για το πάθος για το ποδόσφαιρο:...
την αναγνώριση μιας ομάδας, στην ιστορία της, την παράδοσή της, στο χρώμα της φανέλας της, στους παίχτες-σύμβολο. Χαρακτηριστικά που περνούσαν πάντοτε από γενιά σε γενιά και ήταν ικανά να ενώσουν ή να χωρίσουν μικρά ή μεγάλα κοινωνικά σύνολα, από γειτονιές ως ολόκληρα κράτη.
Η συνέχεια πάνω κάτω γνωστή. Οι αγορές δεν άργησαν να εισβάλλουν στον χώρο του ποδοσφαίρου και να εκμεταλλευτούν αυτό το πάθος, μετατρέποντάς σταδιακά το παιχνίδι σε εμπορεύσιμο είδος, μεταφέροντας σε αυτό όλα τα στοιχεία παθογένειας της καταναλωτικής κοινωνίας. Το προϊόν έπρεπε να γίνει πιο ελκυστικό και αποδοτικό. Τα έσοδα δε γινόταν πλέον να προέρχονται μόνο από τα εισιτήρια των περιορισμένων σε χωρητικότητα γηπέδων και η είσοδος της τηλεόρασης στους αγωνιστικούς χώρους, έδωσε τη δυνατότητα για το μεγάλο άλμα. Έτσι, χτίστηκε μία ολόκληρη βιομηχανία. Οι αγώνες άρχισαν να γίνονται σε διαφορετικές ώρες για να χωρέσουν όλοι στην τηλεοπτική μετάδοση, έπειτα κάποιοι και το Σάββατο, κάποιοι την Τετάρτη, την Τρίτη, την Πέμπτη, κατά καιρούς και τη Δευτέρα, φανέλες, μπάλες, κασκόλ, αυτοκόλλητα, μπρελόκ, κούπες, τσαγιέρες, μπουφάν, πατατάκια, μπύρες, φακοί επαφής, προφυλακτικά. Η αγάπη και το πάθος μετατράπηκαν σε trademark. Οι πρόεδροι απλοί επιχειρηματίες, συχνά ούτε καν υποστηρικτές της ομάδας, οι παίχτες καλοπληρωμένοι μισθοφόροι και οι οπαδοί κοινοί καταναλωτές.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, εποχή που το φαινόμενο της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου άρχισε να γίνεται πιο έντονο, ξεκίνησαν και οι πρώτες αντιδράσεις στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα στην Ιταλία, δημιουργήθηκαν 2 μεγάλα κινήματα. Το πρώτο , μάλλον παθητικό, αποφάσισε να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο και να στραφεί σε άλλα ομαδικά αθλήματα που δεν είχαν χάσει ακόμα την αθωότητα τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, μερίδα των ultras της Μίλαν που μόλις ο Μπερλουσκόνι εξαγόρασε την αγαπημένη τους ομάδα, στράφηκαν επιδεικτικά σε αθλήματα όπως το hockey επί πάγου!1
Το κίνημα όμως που κατάφερε ν’ αποκτήσει πολλούς θαυμαστές και να βγει γρήγορα από τα σύνορα της γειτονικής χώρας, ήταν το ‘no al calcio moderno’ (όχι στο μοντέρνο ποδόσφαιρο), που κατάφερε για πάνω από 20 χρόνια να σταθεί πραγματικά το μοναδικό κοινό σημείο επαφής των ultras αντίπαλων ομάδων ολόκληρου του κόσμου. Αν και έχουν γίνει πολλές απόπειρες, το κίνημα δεν έχει καταφέρει ν’ αποκτήσει ενιαίο χαρακτήρα. Ουσιαστικά το αποτελούν οι οργανώσεις που έχουν σχηματίσει οι ultras δεκάδων ευρωπαϊκών, και όχι μόνο, ομάδων.Από αυτές της Ρόμα, της Ιντερ, της Σαμπντόρια και του Λιβόρνο που αριθμούν χιλιάδες μέλη, μέχρι αυτές του..Λεβαδειακού και της Αναγέννησης Καρδίτσας, με κοινά όμως πάντοτε αιτήματα και σκοπό.
- Όλοι οι αγώνες να διεξάγονται ίδια ώρα και μέρα.
- Όχι στη συνδρομητική τηλεόραση.
- Όχι στην τηλεοπτική μετάδοση όλων των αγώνων.
- Να μπορούν οι παίχτες να πανηγυρίσουν την επίτευξη ενός τέρματος έξω από τον αγωνιστικό χώρο, χωρίς το φόβο κίτρινης κάρτας.
- Οι μεταγραφές να επιτρέπονται μόνο την καλοκαιρινή περίοδο, με τη δυνατότητα περιορισμένων διορθωτικών κινήσεων μέχρι τον Οκτώβρη.
- Αυτόματη διακοπή συμβολαίου για ένα χρόνο σε όποιον παίχτη επιθυμεί να σπάσει το συμβόλαιό του επειδή έχει πρόταση με περισσότερα χρήματα από άλλο σύλλογο.
- Να μην έχει δικαίωμα μια Π.Α.Ε. να μπαίνει στο χρηματιστήριο.
- Οι φανέλες να είναι πάντοτε στα παραδοσιακά χρώματα των ομάδων και να μην αλλάζουν κάθε χρόνο για λόγους marketing.
- Να υπάρχει στις φανέλες μόνο το όνομα του συλλόγου και όχι τα ονόματα των παιχτών. Όχι στην προσωποποίηση.
- Οι αριθμοί στις φανέλες να είναι αυστηρά από το 1 ως το 11 για τους βασικούς και από 12-18 για τους αναπληρωματικούς.
- Αναπροσαρμογή του Champions league στα πρότυπα του παλιού κυπέλλου πρωταθλητριών.
- Επαναφορά του ιστορικού κυπέλλου κυπελλούχων.
- Χαμηλές τιμές εισιτηρίων για όλους και κυρίως στα πέταλα και στις θύρες των φιλοξενούμενων.
- Να επιτρέπονται οι μετακινήσεις οπαδών στα εκτός έδρας παιχνίδια.
- Να μην υπάρχει αστυνόμευση στο γήπεδο.
Το τελετουργικό της Κυριακάτικης φιέστας, δηλαδή το συναισθηματικό και κοινωνικό περιεχόμενο του ποδοσφαίρου, θυσιάστηκε για την άντληση χρήματος. Και όσο η ανθρώπινη διάσταση αυτού του αθλήματος καταστρέφεται, τόσο πληθαίνουν οι ρομαντικοί που θέλουν να το αναστήσουν.
Γιατί ποδόσφαιρο δεν είναι οι παράγκες και οι χοντροί πρόεδροι και παράγοντες, οι μαϊμούδες στα πρωτοσέλιδα, τα περίεργα σφυρίγματα των διαιτητών, οι ομάδες που αλλάζουν ρόστερ κάθε χρόνο, οι παίχτες χωρίς συναισθηματικό δέσιμο με τους οπαδούς και τη φανέλα, τα εντυπωσιακά γραφικά των βιντεοπαιχνιδιών και οι διαφημίσεις στη φανέλα. Ποδόσφαιρο είναι η democracia Corinthiana, η St. Pauli και ο Αστέρας Εξαρχείων. Είναι τα μαγικά του Ζιοβάνι, το φιλότιμο του Παντούρου, η δεινότητα του Βαζέχα, ο τσαμπουκάς του Μανωλά. Είναι τα πρωτοσέλιδα με χιούμορ, τα αθώα πειράγματα και η καζούρα στους αντιπάλους μετά τη νίκη, τα γεμάτα γήπεδα, η αγωνία πριν τον αγώνα, τα απαίσια βρώμικα έξω από τα γήπεδα και οι μπύρες με φίλους μπροστά από την τηλεόραση. Κυρίως οι μπύρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου