Noμία

Στα ράφια με τα ξένα περιοδικά, το μάτι πέφτει σε αυτό το εξώφυλλο. To Βloomberg Businessweek μας ενημερώνει ότι στη σελίδα 45 μπορούμε να μάθουμε

ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΦΟΡΟΥΣ.

Επειδή ξέρω πόσο προπέτης είσαι, σε προφυλάσσω από την πτώση στη λούμπα της ανέξοδης αριστερολογίας: Το περιοδικό δενπροπαγανδίζει την ανομία, καλέ μου. Απλά παραθέτει «11 παραθυράκια, παραθυρίσκους και παραθυρούλια -όλα απολύτως νόμιμα- τα οποία χρησιμοποιούν οι πιο πλούσιοι Αμερικάνοι»...

Mια ατάκα που έχω ξαναποστάρει και ξαναεπικαλεστεί είναι αυτή του μεγαλοδικηγόρου του φορολογικού δικαίου Τζιν Χάκμαν προς τον Τομ Κρουζ στην «Φίρμα»: «Ποιά είναι τελικά η διαφορά μεταξύ φοροαπαλλαγής και φοροδιαφυγής:

α) Ό,τι ορίζει η εκάστοτε ισχύουσα φορολογική νομοθεσία;

β) Ένας έξυπνος δικηγόρος;

γ) Δέκα χρόνια στη φυλακή;

δ) Όλα τα παραπάνω;».

Τότε με τις off shore του Βουλγαράκη κολλήσαμε όλοι στο ότι το νόμιμο δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό. Διακρίνοντας ανάμεσα στις δύο έννοιες θεωρήσαμε ότι είχαμε κάνει το καθήκον μας. Ως τι όμως άραγε; Ως ηθικοί αξιολογητές; Το πρωταρχικό καθήκον μας θα ήταν το καθήκον που έχουμε ως πολίτες. Το πρωταρχικό καθήκον μας θα ήταν όχι να ξεμπερδέψουμε αποφαινόμενοι πως το νόμιμο δεν είναι πάντοτε και ηθικό, αλλά να αναρωτηθούμε συνεπώς πώς γίνεται το ανήθικο να είναι και νόμιμο. Πώς γίνεται να πρωτογίνεται νόμιμο και πώς γίνεται να εξακολουθεί να παραμένει νόμιμο.

Το καθήκον που έχουμε παγκοσμίως οι πολίτες όλων των δημοκρατιών είναι κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε τι σόι σύστημα είναι αυτό που επιτρέπει στους πλουσιότερους πολίτες να χρησιμοποιούν 11 παραθυράκια, παραθυρίσκους και παραθυρούλια

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΦΟΡΟΥΣ.

Το καθήκον που έχουμε ειδικά ως Έλληνες πολίτες είναι αφενός να σταματήσουμε να φοροδιαφεύγουμε, αλλά αφετέρου -και ταυτόχρονα- να καγχάζουμε δυνατά εναντίον όλων των εφαρμοστών και των υμνητών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αν όχι γενικά, σίγουρα πάντως όταν τις εφαρμόζουν και τις υμνούν επικαλούμενοι επιχειρήματα ηθικής χροιάς.

Επελάστε τώρα που είμαστε εύκαιροι και παραζαλισμένοι, αλλά φορδε λαβ οφ Τζίζας, όχι στο όνομα των ηθικών παραπτωμάτων ενός λαού, όχι στο όνομα της ασωτίας του.

Ούτε καν στο όνομα της ανομίας του, όχι τουλάχιστον όσο δεναηδιάζετε καθημερινά και μέχρι ναυτίας και με τη νομία πάνω στην οποία η ελίτ αυτού του κόσμου συνεχίζει το δικό της πάρτι που δεν τελειώνει ποτέ.