του Γιώργου Μαρινόπουλου
Σε 'σένα μιλάω, πατώντας πλήκτρα αντί να σε ξανάβρω πάλι έξω όπως παλιά, τότε που μαςπαραμύθιαζες στα καφενεία και στις ομιλίες και σου βαράγαμε παλαμάκια σαν αλλόφρονες, εμείς τα στρουμφάκια σου.
Και μετά που κατέβαινες από την εξέδρα φουσκωμένος σαν παγώνι, σ' αγκαλιάζαμε γιατί σε πιστεύαμε. Πιστεύαμε κι αυτά που έλεγαν οι πατεράδες μας για 'σενα, τι παλίκαρος και 'ξηγημένος μάγκας που είσαι, εσύ που μετά που θα σε εκλέγαμε θα ανέβαινες στην Αθήνα να τους μαμ... όλους, για πάρτη του νομού σου.
Και μας στράβωναν τα φλας στη μάπα μας, άμα είμασταν και τυχεροί πρώτη μούρη την άλλη μέρα στις εφημερίδες δίπλα στο σωτήρα, ποιός στη χάρη μας. Ομορφιές, εσύ πλήρωνες άλλωστε, έτσι νομίζαμε οι αδαείς για δεν καταλαβαίναμε πως στην τελική εσένα και τους φίλους σου εμείς σας πληρώναμε. Αντ' αυτού, πανάθεμα τη χαζομάρα μας, σου 'χαμε και υποχρέωση κι από πάνω...
Έκιωσαν όμως τα ψωμιά σου όμορφε, θες της βουλής, θες της αυτοδιοίκησης, θες των ιδιαιτέρων γραφείων, θες της δημοσιογραφίας. Όσα τηλέφωνα και να πάρεις, όσους λυτούς & δεμένους και να βάλεις, σε πήρανε χαμπάρι και τα σηκωμένα κεφάλια πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Όσους επί πληρωμή χαμαιλέοντες αβανταδόρους -ανάλογα με το ποιος κυβερνά- και να βρεις, σε πήρανε χαμπάρι πια.
Δεν μπορείς να τους εξαγοράσεις όλους ρε μεγάλε, ούτε να τους οδηγήσεις σε οικονομική ασφυξία μπορείς, γιατί κυκλοφορούν κάτι παλικάρια εκεί έξω που έχουν φίλους, φίλους που μπορεί να μην είναι πλούσιοι αλλά θα βάλουν πλάτη στη δύσκολη με αγώνα καθημερινό, με ένα κείμενο, με μια διαφήμιση, με ένα κλικ, με μια καλή κουβέντα.
Και μην ξεχνάς παλίκαρε, δε θα σ' αφήσω να ξεχάσεις: Κουραστήκαμε να τρέχουμε τις μανάδες, τους πατεράδες και τα παιδιά μας στις Πάτρες και στις Αθήνες για να βρούνε γιατρειά, κουραστήκαμε να τσακιζόμαστε στους δρόμους καρμανιόλες, κουραστήκαμε να αναπνέουμε το σκουπίδι που του βάζετε φωτιά, κουραστήκαμε να βλέπουμε δεμένα παιδιά στα ιδρύματα, σχολεία να κλείνουν και να στέλνουν τους μαθητές σε λυόμενα, σεισμόπληκτους να περιμένουν τη δόση του δανείου για να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους, χωριά να ερημώνουν...
Κουραστήκαμε λέμε...
Σε 'σένα μιλάω καλέ μου φίλε. Αλλά να 'σουν μόνο ένας και να 'χες μόνο ένα χρώμα...
Επιμύθιο
Όσο είναι όρθιος ο γερο-Νίκος δε φοβάμαι κανέναν. Όταν δε θα 'ναι πια και απωλέσω το πιο σημαντικό ηθικό στηριγμά μου, τότε να αρχίσεις να με φοβάσαι λιγάκι παραπάνω. Παλίκαρε.
Σε 'σένα μιλάω, πατώντας πλήκτρα αντί να σε ξανάβρω πάλι έξω όπως παλιά, τότε που μαςπαραμύθιαζες στα καφενεία και στις ομιλίες και σου βαράγαμε παλαμάκια σαν αλλόφρονες, εμείς τα στρουμφάκια σου.
Και μετά που κατέβαινες από την εξέδρα φουσκωμένος σαν παγώνι, σ' αγκαλιάζαμε γιατί σε πιστεύαμε. Πιστεύαμε κι αυτά που έλεγαν οι πατεράδες μας για 'σενα, τι παλίκαρος και 'ξηγημένος μάγκας που είσαι, εσύ που μετά που θα σε εκλέγαμε θα ανέβαινες στην Αθήνα να τους μαμ... όλους, για πάρτη του νομού σου.
Και μας στράβωναν τα φλας στη μάπα μας, άμα είμασταν και τυχεροί πρώτη μούρη την άλλη μέρα στις εφημερίδες δίπλα στο σωτήρα, ποιός στη χάρη μας. Ομορφιές, εσύ πλήρωνες άλλωστε, έτσι νομίζαμε οι αδαείς για δεν καταλαβαίναμε πως στην τελική εσένα και τους φίλους σου εμείς σας πληρώναμε. Αντ' αυτού, πανάθεμα τη χαζομάρα μας, σου 'χαμε και υποχρέωση κι από πάνω...
Έκιωσαν όμως τα ψωμιά σου όμορφε, θες της βουλής, θες της αυτοδιοίκησης, θες των ιδιαιτέρων γραφείων, θες της δημοσιογραφίας. Όσα τηλέφωνα και να πάρεις, όσους λυτούς & δεμένους και να βάλεις, σε πήρανε χαμπάρι και τα σηκωμένα κεφάλια πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Όσους επί πληρωμή χαμαιλέοντες αβανταδόρους -ανάλογα με το ποιος κυβερνά- και να βρεις, σε πήρανε χαμπάρι πια.
Δεν μπορείς να τους εξαγοράσεις όλους ρε μεγάλε, ούτε να τους οδηγήσεις σε οικονομική ασφυξία μπορείς, γιατί κυκλοφορούν κάτι παλικάρια εκεί έξω που έχουν φίλους, φίλους που μπορεί να μην είναι πλούσιοι αλλά θα βάλουν πλάτη στη δύσκολη με αγώνα καθημερινό, με ένα κείμενο, με μια διαφήμιση, με ένα κλικ, με μια καλή κουβέντα.
Και μην ξεχνάς παλίκαρε, δε θα σ' αφήσω να ξεχάσεις: Κουραστήκαμε να τρέχουμε τις μανάδες, τους πατεράδες και τα παιδιά μας στις Πάτρες και στις Αθήνες για να βρούνε γιατρειά, κουραστήκαμε να τσακιζόμαστε στους δρόμους καρμανιόλες, κουραστήκαμε να αναπνέουμε το σκουπίδι που του βάζετε φωτιά, κουραστήκαμε να βλέπουμε δεμένα παιδιά στα ιδρύματα, σχολεία να κλείνουν και να στέλνουν τους μαθητές σε λυόμενα, σεισμόπληκτους να περιμένουν τη δόση του δανείου για να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους, χωριά να ερημώνουν...
Κουραστήκαμε λέμε...
Σε 'σένα μιλάω καλέ μου φίλε. Αλλά να 'σουν μόνο ένας και να 'χες μόνο ένα χρώμα...
Επιμύθιο
Όσο είναι όρθιος ο γερο-Νίκος δε φοβάμαι κανέναν. Όταν δε θα 'ναι πια και απωλέσω το πιο σημαντικό ηθικό στηριγμά μου, τότε να αρχίσεις να με φοβάσαι λιγάκι παραπάνω. Παλίκαρε.
www.iliatora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου