Του τηλεφώνησα την ώρα που καθόταν στο χαμηλοτάβανο στούντιό του, περιτριγυρισμένος από αφίσες του παρελθόντος και είπαμε μαζί δυο λόγια.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΗΛΕΚΤΡΑ ΚΟΤΣΩΝΗ
ΦΩΤΟ: ΤΗΕΟ PRODROMIDIS
Γεια σου κύριε Βασίλη.
Επ, σε περιμένω όλο το πρωί. Δώσε μου ένα λεπτό να φιλήσω τα εγγόνια μου.
Πήρα σε λάθος στιγμή; Μήπως είναι καλύτερα να ξανατηλεφωνήσω αύριο;
Με τίποτα! Αύριο ξαναρχίζω τη δουλειά.
Δεν τα έχεις παρατήσει ακόμα;
Θα σταματήσω μόνο όταν πεθάνω.
Λοιπόν, να αρχίσουμε από την αρχή; Πώς ξεκίνησες να φτιάχνεις κινηματογραφικές αφίσες;
Την έχω πει πολλές φορές αυτή την ιστορία. Ήμουν 14 όταν κάποιος ανακάλυψε ότι έπιαναν τα χέρια μου στο σχέδιο . Τώρα είμαι 75. Αυτός ο άνθρωπος ήταν κάποιος από τη βιομηχανία του σινεμά. Μου είπε: «Θα σε πάω στο εργαστήριο ενός τύπου που φτιάχνει αφίσες και θα μάθεις τη δουλειά εκεί μαζί του».
Τι, αυτός ο τύπος ήταν έτσι, στο δρόμο; Δεν φρίκαραν οι γονείς σου;
Όταν είπα στη μάνα μου ότι ήθελα να φτιάχνω αφίσες για το σινεμά δεν ήθελε ούτε να το ακούσει.
Είχε ήδη σταματήσει το σχολείο;
Ναι, έφυγα λίγο νωρίς επειδή αναγκάστηκα. Και άρχισα το σχολείο αργά, λόγω του πολέμου. Έτσι, αυτός ο τύπος μπορεί να με «ανακάλυψε», αλλά το να επιλέξεις τελικά να δουλέψεις ως ζωγράφος αφισών εκείνη την εποχή δεν ήταν μια απόφαση που έπαιρνες εύκολα. Υπήρχαν πολλές δυσκολίες. Και οι Γερμανοί. Είχα φάει πολλές κλωτσιές απ’ τους Γερμανούς.
Σε δίδαξε κανείς πώς να ζωγραφίζεις;
Όχι, κανείς!
Μόνος σου έμαθες;
Κανείς δεν κάνει τίποτα μόνος του. Όταν θέλεις να μάθεις κάτι και δεν έχεις τα λεφτά να πας σε σχολή, πρέπει να ψάξεις οτιδήποτε έχει σχέση με τη ζωγραφική –ανοίγεις βιβλία, κοιτάζεις τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι. Κι αυτό είναι σπουδή. Οι δάσκαλοί μου ήταν οι αυθεντίες στα εργαστήρια όπου δούλευα. Τους παρατηρούσα και μάθαινα.
Εύχεσαι ποτέ να είχες πάει σε Σχολή;
Δεν ξέρω αν θα με είχε οδηγήσει κάπου αλλού μέσα μου αν είχα πάει σε σχολή Καλών Τεχνών. Αλλά το να μάθεις ότι αν ανακατέψεις το μπλε με το κίτρινο θα σου δώσει πράσινο είναι κάτι που κάθε ζωγράφος θα έπρεπε να το καταλάβει μόνος του.
Μεγάλωσα στην Αθήνα και θυμάμαι ότι έβλεπα ζωγραφιστές αφίσες παντού. Δεν έχω δει τόσες πολλές στο εξωτερικό. Ήταν ελληνικό το φαινόμενο;
Υπήρχαν επίσης στην Ισπανία, στη Γαλλία… Αυτή τη στιγμή είμαι ο μόνος μου. Δεν υπάρχει κανείς άλλος που να κάνει αυτό που κάνω σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Με τι υλικά δουλεύεις;
Με σκόνες αγιογραφίας, λάδια, ινδική μελάνη και ακουαρέλες.
Είσαι «άρρωστος» με το σινεμά;
Ήμουν κάποτε, αλλά δεν είμαι πια. Μεγάλωσα και κουράστηκα. Οι ταινίες τώρα τρέχουν πολύ γρήγορα, δεν μπορώ να τις ακολουθήσω.
Δεν είναι απαραίτητο να δεις την ταινία πριν φτιάξεις την αφίσα;
Όχι. Το κάνει πιο εύκολο, αλλά τις πιο πολλές φορές οι εταιρίες παραγωγής δεν με προσκαλούν στις πριβέ προβολές τους.
Αν σου αρέσει μια ταινία σε επηρεάζει στο αποτέλεσμα της αφίσας;
Σίγουρα. Μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Και είμαι πολύ καλός χορευτής!
Τι σου αρέσει να χορεύεις;
Τα πάντα. Αλλά η τζαζ είναι το αγαπημένο μου είδος μουσικής.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ηθοποιός;
Ο Κλιντ Ίστγουντ. Είναι καλός ηθοποιός και ωραίος τύπος.
Τον έχεις γνωρίσει;
Μια φορά, πριν από δέκα χρόνια μια αμερικάνικη εφημερίδα μου έκανε μια συνέντευξη. Πρέπει αν την είχε δει, έτσι το 2004, στους Ολυμπιακούς αγώνες, ήρθε με ένα μεταφραστή για να με γνωρίσει. Συγκινήθηκα. Ήρθε στο εργαστήριό μου, μιλήσαμε για ταινίες, και του έδειξα μερικές αφίσες που μου αρέσουν.
Ποια αφίσα σου αρέσει πιο πολύ;
Όλες μου αρέσουν πολύ.
Υπάρχουν ηθοποιοί που δεν σου αρέσουν;
Ας μην το συζητήσουμε αυτό.
Εντάξει. Υπάρχουν πολλά αστεία περιστατικά στη βιομηχανία της αφίσας;
Έφτιαχνα μια αφίσα για ένα σινεμά στη Σταδίου –δεν υπάρχει πια, το έλεγαν Άστορ, είχες πάει ποτέ;
Όχι, δεν το θυμάμαι.
Πόσων χρονών είσαι;
Εικοσιτεσσάρων.
Α, είσαι μωρό. Ακόμα και τα εγγόνια μου είναι πιο μεγάλα από σένα. Τέλος πάντων, ήταν γύρω στο 1965 και η αφίσα της ταινίας που έπαιζαν έδειχνε ένα κορίτσι που φορούσε ένα μπικίνι. Την επομένη από την ημέρα που την τοποθέτησα μου τηλεφώνησε ο ιδιοκτήτης του σινεμά που μου έλεγε «Βασίλη με κατέστρεψες!». «Τι έγινε;», του είπα. «Ζωγράφισες το κορίτσι με το μπικίνι και τώρα έχει μαζευτεί μια ομάδα από γριές θεούσες απέξω που φωνάζουν ‘ντροπή’ για το σινεμά μου. Ζητάνε να κατέβει η αφίσα. Έλα γρήγορα να τη βγάλεις!».
Και τι έκανες;
Πήρα τα εργαλεία μου και όταν έφτασα άρχισα να ζωγραφίζω παντελόνι και ένα μπλουζάκι πάνω απ’ το μαγιό. Ο ιδιοκτήτης και οι γριές ικανοποιήθηκαν, αλλά οι πιτσιρικάδες που περνούσαν μου φώναζαν «Ρε φίλε, τι σου έκανε το μπικίνι; Άστο ήσυχο!».
Πώς ήταν το σινεμά τότε αν το συγκρίνεις με σήμερα;
Παλιότερα, υπήρχε το διάλειμμα για να βγαίνουν έξω οι άνθρωποι, να πίνουν και να καπνίζουν, να συζητάνε για την ταινία. Είχες μια ευκαιρία να μοιραστείς τη γνώμη σου. Τώρα δεν την έχεις αυτή την ευκαιρία, θέλουν απλά να αγοράζεις ακριβό φαγητό και να μπαινοβγαίνεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Επίσης, όταν ήμουν 20 ή 25 φορούσαμε τα καλά μας για να πάμε σινεμά, ξυριζόμασταν και φοράγαμε γραβάτα. Βγάζαμε το ραντεβού μας σινεμά. Λέγαμε στα κορίτσια «θα είμαι έξω απ’ το σινεμά».
Θέλεις να μου πεις τίποτ’ άλλο πριν κλείσω το τηλέφωνο;
Εσύ είσαι αυτή που κάνει τη συνέντευξη. Α, περίμενε! Ξέρεις, το πρώτο γιαούρτι που πετάχτηκε στο δρόμο από Teddy Boy… ήταν από μένα!
Τι;
Το πέταξα σε κάποιον περαστικό. Για πλάκα! Ήμασταν τέσσερις-πέντε τύποι, αγοράσαμε έναν κεσέ και μαλώναμε ποιος θα τον πετάξει. Τελικά τον πέταξα εγώ. Ο τύπος που το «έφαγε» με κυνήγησε και με πήγε στον πατέρα μου.
Και σε έδειρε.
Φυσικά και με έδειρε! Οι γονείς ήταν διαφορετικοί στην εποχή μας. Λοιπόν, αυτά! Να’ σαι καλά Ηλέκτρα!
Ευχαριστώ, κύριε Βασίλη. Θα ρίξω ένα γιαούρτι σε κάποιον Γερμανό για χάρη σας μια μέρα!
Πηγή: Vice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου