Διάβολοι επί πάγου

Αν είσαι φίλαθλος μιας μεγάλης αθλητικής ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό, τότε πιθανότατα να έβλεπες την εξαγορά της από έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, με καλό μάτι. Αν μάλιστα αυτός ο άνθρωπος ήταν ντόπιος και με εμπειρία στο χώρο του αθλητισμού, τότε σχεδόν βέβαια θα τον υποδεχόσουν με ενθουσιασμό...

Γιατί η κοινή λογική λέει, πως ο πάμπλουτος αυτός τύπος θα ρίξει λεφτά, θα φέρει παιχταράδες και η ομάδα σου θα τα σαρώσει όλα. Η έλευση όμως ενός μεγιστάνα, δε σκορπάει πάντα τον ίδιο ενθουσιασμό σε όλους τους φιλάθλους. Ειδικά όταν αυτός ονομάζεται Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Ο Σίλβιο το 1986, έχοντας μπει για τα καλά στην καθημερινότητα των ιταλών, αφού έχει ήδη στην κατοχή του σχεδόν ολόκληρη την ιδιωτική τηλεόραση, κάνει μια κίνηση που θα τον κάνει ακόμα πιο δημοφιλή. Αγοράζει την ομάδα ποδοσφαίρου της πόλης που γεννήθηκε, τη Μίλαν, σε μια περίοδο που μαστιζόταν από σκάνδαλα^[1] και δύο υποβιβασμούς σε μια πενταετία στη serie B. Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της Μίλαν υποδέχονται τον Μπερλουσκόνι και τις πρώτες του μεταγραφικές κινήσεις (Αρίγκο Σάκι στον πάγκο, Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρτ) με άκρατο ενθουσιασμό και μαζικές ονειρώξεις. Όχι όλοι όμως.
Μια μερίδα φιλάθλων δε μπορεί να δεχτεί ως σωτήρα έναν αδίστακτο επιχειρηματία που έχει ήδη στο βιογραφικό του αμέτρητες κατηγορίες για απάτες, σκάνδαλα, διασυνδέσεις με τη Μαφία, φυγοδικία, μονοπωλιακές τακτικές και γι' αυτό το λόγο γυρίζει την πλάτη της στην ομάδα ποδοσφαίρου, στρεφόμενη στα λιγότερο δημοφιλή σπορ του Μιλάνο.
Ένα από τα αθλήματα που ωφελήθηκαν από αυτήν τη συγκυρία, ήταν το Χόκεϊ επί πάγου, αρκετά δημοφιλές τις δεκαετίες '30 και '50, με τις Hockey club Milano Saima^[2] και  Hockey club Diavoli Rossoneri Milano^[3] να είναι οι δύο ομάδες που εκπροσωπούσαν το Μιλάνο. Έχοντας  επισκιαστεί για πολλά χρόνια  από το ποδόσφαιρο, άρχισε ξαφνικά να ζει και πάλι μέρες δόξας, φτιάχνοντας ένα μικρό βέβαια με ποδοσφαιρικούς όρους, αλλά αναμφισβήτητα αφοσιωμένο κύκλο οπαδών.
Τα σχέδια του Μπερλουσκόνι όμως δεν περιορίζονταν στο ποδόσφαιρο. Η Μεγάλη Ιδέα του μιλανέζου επιχειρηματία ήταν η δημιουργία ενός σωματείου που θα περιλάμβανε ομάδες από όλα τα αθλήματα, την polisportiva Mediolanum Sport η οποία έχοντας ήδη εξαγοράσει τα τμήματα βόλεϊ και ράγκμπι, το 1989 στράφηκε και στην HC Diavoli Rossoneri Milano η οποία δε βρισκόταν πλέον στην πρώτη κατηγορία, αντιμετωπίζοντας σοβαρά οικονομικά προβλήματα ^[4] (έχοντας ουσιαστικά πτωχεύσει από το '84).

Οι αλλαγές του νεοφιλελεύθερου και θιασώτη της αμερικάνικης κουλτούρας, μεγιστάνα ήταν σαρωτικές. Μέσα σε μία μέρα, οι Diavoli Rossoneri μετονομάστηκαν σε HC Devils Milano. Αμέσως μετά εξαγόρασε ολόκληρη την πρωταθλήτρια ομάδα της προηγούμενης χρονιάς, το Κόμο, ενώνοντας στα χαρτιά τις δυο ομάδες και φέρνοντας ουσιαστικά παίχτες και προπονητή στο Μιλάνο εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και τη συμμετοχή των Devils στην πρώτη κατηγορία^[5][6]. H ίδια δηλαδή τακτική που ακολούθησε και με τις περιπτώσεις βόλεϊ και ράγκμπι, εξαγοράζοντας τις Gonzanga και Amatori αντίστοιχα. Με τη διαφορά ότι οι ομάδες volley, rugby και baseball, ήταν νεοσύστατες, με ελάχιστους ως καθόλου οπαδούς, με συνέπεια η είσοδος του Μπερλουσκόνι να μην προκαλέσει καμία θετική ή αρνητική αντίδραση. Στην περίπτωση του Χόκεϊ επί πάγου όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι πιστοί οπαδοί της ομάδας, παρότι βλέπουν τους 'Διάβολους' να ανεβαίνουν αυτόματα  κατηγορία, λόγω της συγχώνευσης με το Κόμο και μέσα σε μια νύχτα ν' αποκτούν το πληρέστερο ρόστερ, όμως ο πραγματικός διάβολος γι' αυτούς είναι ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι.

Στους αγωνιστικούς χώρους, οι Devils διαπρέπουν. Από το '89 ως το '94, κατακτούν 3 εθνικά πρωταθλήματα και μία φορά το τριεθνές τουρνουά Αλπενλίγκα^[7]. Οι επιτυχίες όμως δε σκορπούν χαρά στους οπαδούς της ομάδας. Το αντίθετο μάλλον.  Όλοι οι Μιλανέζοι φίλοι του χόκεϊ, στρέφονται ενάντια στους Devils και στην κουλτούρα που γι' αυτούς αντιπροσώπευε. Το άφθονο χρήμα, ο βρώμικος πόλεμος ενάντια στις άλλες ομάδες και οι νέες αξίες που προσπαθεί να περάσει ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ιταλίας, τους οδηγούν σε αποχή από το γήπεδο και σε συχνές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι το όλο εγχείρημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα επικοινωνιακό τρικ του Μπερλουσκόνι στην προσπάθειά του να μπει στην πολιτική ζωή της χώρας. Ειδικά μετά την χρεωκοπία της Saima το '92 κάθε εντός έδρας αγώνας των Devils, γίνεται ευκαιρία για συγκέντρωση όλων των φίλων του Χόκεϊ, υποστηρίζοντας την αντίπαλη ομάδα και φωνάζοντας συνθήματα κατά του "Καβαλιέρε"^[8].

Η Polisportiva σύντομα θα κάνει τον κύκλο της. Το προφίλ του προέδρου απαιτεί παντοδύναμες ομάδες κι ευτυχισμένους οπαδούς. Το κόμμα που έχει ιδρύσει ονομάστηκε 'Forza Italia', χρησιμοποιώντας ένα καθαρά αθλητικό σύνθημα, η προεκλογική του καμπάνια στηρίζεται στο επιχείρημα "Ελπίζω να σχηματίσουμε μια κυβέρνηση όπως η Μίλαν"^[9] και το αποτυχημένο μοντέλο του υπερ-σωματείου δεν βοηθάει την εικόνα του. Οι ομάδες rugby και baseball δε θ' αποκτήσουν ποτέ πάνω από μερικές δεκάδες υποστηρικτές, ενώ οι συνεχείς αντιδράσεις από τους φίλους του Χόκεϊ, θ' αναγκάσουν το 1994, τον μόλις εκλεγμένο πρωθυπουργό Μπερλουσκόνι ν' αποσυρθεί. Έχοντας δώσει πάνω από 80 δις λίρες( 40 εκατ. ευρώ), αστρονομικό ποσό για τα δεδομένα αυτών των αθλημάτων, η Polisportiva θα κλείσει[10], παρασέρνοντας όλες τις ομάδες, μαζί και τους Devils, στην καταστροφή. Ένα χρόνο αργότερα θα δημιουργηθεί από την αρχή η ομάδα, αποκτώντας και πάλι την ονομασία Diavoli Rossoneri, παίζοντας όμως στην τελευταία κατηγορία και χωρίς να κατορθώσει μέχρι σήμερα να προβιβαστεί^[11].