Παιδεία Ραντεβού στην επόμενη μεταρρύθμιση

Μέσα στη μουντάδα των απανωτών πιστοληπτικών υποβαθμίσεων, των σεναρίων χρεοκοπίας και της αναμονής των νέων εισπρακτικών μέτρων που σύμφωνα με τον υπουργό δε θα είναι «νέα μέτρα», αλλά αν το καλοσκεφτείς θα είναι νέα μέτρα με παλιά ονόματα, επιτέλους και μια «φυσιολογική» είδηση. Μια είδηση ρουτίνας που σε πρόσφατες πολύ πιο ανέμελες εποχές θα ήταν μείζον θέμα συζητήσεων στα τηλεοπτικά παράθυρα. Μια είδηση που εμένα τουλάχιστο με έκανε να ξεφύγω για λίγο από το ζοφερό παρόν και να γυρίσω στην προ μνημονίου εποχή...

Η υπουργός παιδείας λοιπόν, παρουσίασε για διαβούλευση το «νέο» νομοσχέδιο αναβάθμισης της παιδείας, ως οφείλει να πράξει ο κάθε υπουργός παιδείας των τελευταίων 30 ετών που σέβεται τον εαυτό του! Ορισμένες νεοελληνικές συνήθειες δεν καταλαβαίνουν από μνημόνια!

Δε θα μπω στη διαδικασία να ασχοληθώ με το αν το νομοσχέδιο αυτό καθαυτό είναι κάτι καλό ή κακό, γιατί μπορεί μεν να βελτιώνει ή να χειροτερεύει καταστάσεις, σίγουρα όμως περιστρέφεται και τελικά αναλώνεται γύρω από το θέμα «εισαγωγή στα ΑΕΙ». Το τελευταίο είναι αρκετό για να αποθαρρύνει τον οποιοδήποτε έχει διάθεση να ασχοληθεί με «παιδεία» ή «μόρφωση», να δώσει την οποιαδήποτε σημασία. Αν κάνουμε μια αναδρομή στη μεταδικτατορική Ελλάδα, θα δούμε ότι όλες, μα όλες, οι αλλαγές ή ακόμα και οι προτάσεις αλλαγών στον τρόπο λειτουργίας της σχολικής εκπαίδευσης, κατέληγαν στην πρόταση ενός συστήματος εισαγωγής στα ΑΕΙ. Τι κι αν υπήρχαν αναφορές και διαφοροποιήσεις σε επιμέρους θέματα, ο σκοπός, αυτό που τελικά καθορίζει τη φιλοσοφία της οποιαδήποτε πράξεως, ήταν και είναι η εισαγωγή στα ΑΕΙ. «Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να θεωρεί την παιδεία σαν κάτι το ενιαίο και δεν πρέπει να βλέπει αποσπασματικά το κάθε τμήμα του» θα αντιτείνει κάποιος . Θα συμφωνούσα απόλυτα αν το όλο σύστημα αντιμετώπιζε με την ίδια πρακτική σοβαρότητα όλα τα στάδια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η θεωρία μπορεί να δημιουργεί ευχάριστες ψευδαισθήσεις, η πράξη όμως δείχνει ότι δυστυχώς όλα πλην της λογικής για εισαγωγή στα ΑΕΙ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκφυλλίζονται και αναιρούνται. Απλά συμπληρώνουν το πακέτο.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά η ηγεσία του υπουργείου παιδείας, λειτούργησε προτάσσοντας κοινωνικά και οικονομικά θέματα, αφήνοντας την παιδεία σε δεύτερη μοίρα. Για άλλη μια φορά μπορούμε να «διαβουλευτούμε» με ήσυχη συνείδηση αφού και μετά τα νέα μέτρα, η λεγόμενη «παραπαιδεία» θα συνεχίσει να αναπληρώνει την παιδεία με τις ευλογίες όλων μας, η μέση ελληνική οικογένεια θα εξακολουθεί να συμπάσχει με το βλαστάρι της στον συναισθηματικά και κυρίως οικονομικά επίπονο αγώνα της εισαγωγής στα ΑΕΙ σύμφωνα με τα κρατούντα κοινωνικά πρότυπα, η ανεργία των πτυχιούχων καθηγητικών σχολών σε καιρούς δύσκολους δεν θα αυξηθεί...

Η υπουργός έπραξε το «καθήκον» της, πιστή στη λογική των προκατόχων της και έτσι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι εκτός βέβαια από το σταθερά εδώ και πολλά χρόνια υποβαθμιζόμενο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Άντε καληνύχτα μας και ραντεβού στην επόμενη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση». Σε τελική ανάλυση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από τη μεταπολίτευση και μετά όλες οι «τομές» στο εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ανακατανομές ρόλων στο ίδιο (αποτυχημένο) έργο.