Το προβληματικό παιδί που κατακτά για δεύτερη φορά τη “χρυσή μπάλα”...

Δεν χρειάζεται να 'σαι ποδοσφαιρόφιλος για να μαντέψεις σωστά. Ο πιτσιρικάς της φωτογραφίας δεν είναι άλλος από τον Λέο Μέσι. Φιγουράρει στην ταυτότητα της Μπαρτσελόνα όταν σπούδαζε το τόπι στη φάμπρικα των πρωταθλητών, γνωστή ως La Masia ή εργοστάσιο χρυσού. ΄Ενα φυτώριο ταλέντων που ξεπέταξε επίσης τους Αντρές Ινιέστα, Τσάβι Ερνάντεθ και σχεδόν όλη τη σημερινή Μπάρτσα. Πριν ακόμα συμπληρωθεί μια δεκαετία από τότε, ο “Ψύλλος”
όπως αποκαλούν χαϊδευτικά το αργεντινό διαβολάκι, σήκωσε προχτές το βράδυ για δεύτερη συνεχή χρονιά τη “Χρυσή μπάλα”, τίτλος αναγνώρισης του καλύτερου ποδοσφαιριστή της περασμένης χρονιάς, με φιναλίστες τους δύο παραπάνω συμπαίκτες του.
Μόλις 12 χρονών, το 2000, γονείς και θεία παίρνουν το παιδί από την Αργεντινή και το πηγαίνουν στην Βαρκελώνη επειδή είχε...
 προβλήματα στην ανάπτυξή του, για να το “αρπάξουν” στην κυριολεξία οι ανιχνευτές ταλέντων της Μπάρτα, πληρώνοντας προθυμότατα όλα τα έξοδα των ιατρικών εξετάσεων και θεραπευτικής αγωγής. Ο μικρός Λέο είχε δυσκολίες επικοινωνίας με τη δασκάλα του στο σχολείο, διαβάζω σε μια εφημερίδα της Αργεντινής. Η κυρία Ντόμινα τον περιγράφει: “Ήταν αρκετά ντροπαλός. Είχε δίπλα του στην κλάση μια συμμαθήτρια φίλη και μου μετέφερε ο,τιδήποτε ήθελε να πει. Αυτή του αγόραζε μέχρι και το κολατσιό από την καντίνα. Ενεργούσε σαν τη μάνα με το μωρό της, κι αυτός την άφηνε να διευθύνει σε όλα”.
Πριν ακόμα πάει στο σχολείο, σε ηλικία που όλα τα μωρά συνήθως ρωτάνε συνεχώς στο νηπιαγωγείο, αυτός επικοινωνούσε με την δασκάλα του μέσω μιας εξάχρονης εγγαστρίμυθης. Τώρα, σε ηλικία 23 ετών ο διερμηνέας του “Ψύλλου” είναι ο Πεπ Γουαρδιόλα, ο προπονητής του. Ο χαρακτήρας του συνεχίζει να έχει μια υπερβολική δόση εσωστρέφειας, με όσους τον ξέρουν από κοντά να λένε πως ποτέ δεν έπαψε να είναι ένα παιδί, απολαμβάνοντας πάντα το παιχνίδι με την μπάλα. Παίζει σαν πιτσιρίκος στη γειτονιά του, κάνει θαύματα με τη μπάλα στα πόδια ανάμεσα στους αντιπάλους, είναι ένας σιωπηλός αρχηγός της επίθεσης. Και βέβαια, έξω από τα γήπεδα η ζωή του είναι ανιαρή, απολαμβάνοντας τον μεσημεριανό ύπνο 2-3 ώρες κάθε μέρα.
Αυτός είναι ο καλύτερος παίχτης του κόσμου, γέννημα θρέμμα της φάμπρικας του χρυσού και των πρωταθλητών, ένα καταλανικό αρχοντόσπιτο του 1702 δίπλα ακριβώς στο Καμπ Νόου, το θέατρο της μαγευτικής ποδοσφαιρικής πανδαισίας της Μπάρτσα. Το 1978 ο σύλλογος αποφάσισε να το μετατρέψει σε ποδοσφαιρική ακαδημία, ένα οικογενειακό σπίτι για κάπου 50 τσικό, τα περισσότερα απ΄ αυτά να έχουν δικά τους δωμάτια, να πηγαίνουν στο σχολείο και στη συνέχεια το άλλο μεγάλο ποδοσφαιρικό σχολείο της ομάδας που την τελευταία τριετία προσφέρει το καλύτερο ποιοτικά θέαμα. Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι, Βαλδές, Πουγιόλ και πάει λέγοντας, είναι η φιλοσοφία απέναντι στα εκατομμύρια ευρώ για την αγορά παικτών-αστέρων που έλαμψαν μεμονωμένα αλλά σαν σύνολο έσβησαν. ΄Η μήπως δεν τα λέω καλά!