Μιλούν 4 γυναίκες που νίκησαν τον καρκίνο !!

Τέσσερις γυναίκες που νίκησαν τον καρκίνο µιλούν για την εµπειρία τους και όσα αυτή τους δίδαξε για τη ζωή

Ολα άρχισαν από έναν έντονο πόνο στη µασχάλη. Τότε, η καθηγήτρια Φυσικής Ελένη Ζέρβα ήταν 27 ετών. «Δεν θα συµβουλευόµουν κάποιο γιατρό, αν δεν είχα ψηλαφίσει τον όγκο στο στήθος µου», λέει στα «ΝΕΑ». Σε διάστηµα 90 ηµερών ο όγκος είχε το µέγεθος ενός καρυδιού, αναφέρει. Οταν επισκέφθηκε κάποιον γιατρό σε νοσοκοµείο της Λάρισας, εκείνος την καθησύχασε λέγοντάς της πως ήταν πολύ νέα για καρκίνο του µαστού και πως πιθανότατα είχε κάποιο ινοαδένωµα. Ωστόσο, λίγους µήνες αργότερα ο όγκος έµοιαζε µε µανταρίνι, περιγράφει η κ. Ζέρβα. Υστερα από µια αποτυχηµένη παρακέντηση οι γιατροί της συνέστησαν να ξεκινήσει αρχικά χηµειοθεραπείες. «Από την παρακέντηση το στήθος µου είχε µελανιάσει και µε έκαιγε. Ηταν σαν κάποιος να µου είχε ρίξει µια µπουνιά. Για επτά ολόκληρους µήνες δεν ήξερα ποιον γιατρό να εµπιστευτώ και όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη – ζητώντας µια δεύτερη γνώµη – ήταν η πρώτη φορά που είδα τον τρόµο στα µάτια των γιατρών», δηλώνει
. Ο καρκίνος είχε φτάσει σε 3ο στάδιο όταν αποφασίστηκε η µαστεκτοµή. Μήνες µετά την επέµβαση, λέει στα «ΝΕΑ», δυσκολευόταν ακόµα να συλλάβει τις αλλαγές στο σώµα της. Αρχικά, ντρεπόταν να αναφέρει πως είχε καρκίνο. Σήµερα, έχοντας κάνει αποκατάσταση στο στήθος και µε τα µαλλιά της να σκεπάζουν τους ώµους της, µιλά ανοιχτά γι’ αυτόν. Κάθε εβδοµάδα επισκέπτεται δεκάδες νεαρές γυναίκες και έφηβες σε νοσοκοµεία µέσω του εθελοντικού προγράµµατος του συλλόγου Αλµα Ζωής, παρέχοντάς τους συναισθηµατική στήριξη λέγοντας και ξαναλέγοντας τη δική της επιτυχηµένη ιστορία. «Είναι λογικό και µόνο στη λέξη καρκίνος να αντιδρούµε µε τρόµο. Ολοι έχουµε ακούσει ιστορίες µε άσχηµη κατάληξη. Αξίζει όµως να επικεντρωνόµαστε σε όσες πήγαν καλά, γιατί είναι πολλές», λέει. Η ίδια δεν ένιωσε ποτέ ακόµα µια στατιστική. Πίστεψε ότι έχει πολλές πιθανότητες να επαναφέρει τη ζωή της στο κανονικό. Οπως λέει, η εµπειρία της την έµαθε να µην γκρινιάζει «για τα µικρά και καθηµερινά». «Πολλές γυναίκες χαρακτηρίζουν τις χηµειοθεραπείες τη χειρότερη περίοδο της ζωής τους. Για εµένα ήταν η καλύτερη. Θα µπορούσα να είχα χάσει τη ζωή µου. Δεν µε ενδιέφερε που έχασα το στήθος ή τα µαλλιά µου», δηλώνει χαµογελώντας και συµπληρώνει: «Ενιωθα άνετα µε τις περούκες. Ηταν εξαιρετικά καλοφτιαγµένες. Μου άρεσε που το πρωί έβγαινα από το σπίτι πάντοτε χτενισµένη. Μερικές από αυτές τις φοράω ακόµα».
Χθες, 4 Φεβρουαρίου, ήταν η Παγκόσµια Ηµέρα κατά του Καρκίνου
«Ηθελα να βοηθήσω άλλες σαν εµένα»
«“ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ να κάνετε µια θεραπεία”, µου είχε πει ο γιατρός µετά τη µαστογραφία. Τότε είχα ρωτήσει:
“Θεραπεία µε αντιβιοτικά;”. “Οχι, χηµειοθεραπεία”, απάντησε. “Αρα, γιατρέ, έχω καρκίνο;”». Η οικονοµολόγος Κλεοπάτρα Γαβριηλίδου διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο του µαστού σε 3ο στάδιο όταν ήταν 49 ετών. «Ο καρκίνος ήρθε σε µια εξαιρετική περίοδο της ζωής µου. Θεωρούσα την ευηµερία δεδοµένη και ξαφνικά – στο µέσο του πουθενά – αισθάνθηκα την αβεβαιότητα µιας τόσο σοβαρής ασθένειας», λέει στα «ΝΕΑ». Χειρουργήθηκε αµέσως. «Εφτασα να έχω έναν όγκο στο στήθος – µε µέγεθος 5 εκατοστά – επειδή για τέσσερα χρόνια δεν είχα κάνει µαστογραφία. Οταν διαγνώστηκε, δεν έδινα στον εαυτό µου ποσοστά επιβίωσης. «Ηµουν βέβαιη ότι θα ζήσω», λέει. Ηθελε να ενηµερώνεται για οτιδήποτε αφορούσε τη θεραπεία της. «Ρωτούσα και έπαιρνα απαντήσεις», αναφέρει. Υστερα από χηµειοθεραπείες και µια µακρόχρονη ορµονοθεραπεία, η καθηµερινότητά της επανήλθε στο κανονικό. Σήµερα, έχει θέσει άλλες προτεραιότητες. Κάνει µαστογραφία µια φορά τον χρόνο, αθλείται στο σπίτι και τρέφεται ισορροπηµένα. Μετά τη διάγνωση, ο γιατρός την παρέπεµψε στον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών µε Καρκίνο «Αλµα Ζωής» και µετά τη νοσηλεία της, µια εθελόντρια της οργάνωσης την επισκέφθηκε στο σπίτι. «Η εθελόντρια µε στήριξε ψυχολογικά, πολύ περισσότερο από τον γιατρό µου», λέει. Αποφάσισε και η ίδια να εκπαιδευτεί ως εθελόντρια, ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια έχει ψηφιστεί ως η πρόεδρος του συλλόγου. «Ο καρκίνος του µαστού – αν διαγνωστεί έγκαιρα – θεραπεύεται κατά 95%. Στην περίπτωσή µου, κατάλαβα ότι τα πράγµατα ήταν δύσκολα, αλλά προσπάθησα να µετατρέψω την αρνητική εµπειρία σε κάτι θετικό», συµπληρώνει. Η εκπαίδευση εθελοντριών διαρκεί τρεις µήνες και πραγµατοποιείται από κοινωνικούς λειτουργούς. Το 2010, ο σύλλογος στήριξε 640 γυναίκες µε καρκίνο του µαστού, ενώ 1.200
άτοµα έλαβαν υποστήριξη µέσω της τηλεφωνικής υπηρεσίας του.
«Εφτασα να έχω έναν όγκο στο στήθος µε µέγεθος 5 εκατοστά επειδή για τέσσερα χρόνια δεν είχα κάνει µαστογραφία»
«Το δώρο της ζωής µού δόθηκε τρεις φορές, όχι µόνο µία...»
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΎΧΑΙΟ που έγινε καθηγήτρια, λέει. Πάντα της άρεσε να εργάζεται µε παιδιά. Οταν η 31χρονη Ελπίδα Πλεξίδα ήταν 8 χρονών διαγνώστηκε µε οξεία λεµφοβλαστική λευχαιµία. Οι γιατροί έδιναν στους γονείς της λίγες πιθανότητες ζωής. Εκείνη, όµως, διέψευσε τις στατιστικές. Σήµερα, διδάσκει Ισπανικά και Αγγλικά, και επιστρέφει στο Ογκολογικό Τµήµα του Νοσοκοµείου «Αγλαΐα Κυριακού» ως µέλος του Συλλόγου Αποθεραπευµένων Νέων «Κύτταρο», για να συµπαρασταθεί στα παιδιά και τους γονείς τους. Τη ρωτούν αν ζει φυσιολογικά, χρόνια µετά τη θεραπεία και όταν εκείνη τους απαντά θετικά – λέει –, βλέπει στα µάτια τους την ανακούφιση. Η περιπέτεια της υγείας της τη δίδαξε να ενδιαφέρεται – µε ουσιαστικό τρόπο – για τις ανάγκες, τις επιθυµίες και τα συναισθήµατα των ανθρώπων µε τους οποίους συνδέεται, είτε συγγενικά είτε φιλικά και επαγγελµατικά, λέει στα «ΝΕΑ» και συµπληρώνει: «Μαθαίνεις να δίνεις περισσότερα, να γίνεσαι περισσότερο υποµονετικός και να µη διεκδικείς µόνο για τον εαυτό σου». Εχει ακόµα το σηµάδι στον ώµο της από τον καθετήρα και τις συχνές µεταγγίσεις. Θυµάται όταν είχε χάσει τα µαλλιά της και την αίσθηση της γεύσης. Αναφέρεται στις παρενέργειες από την κορτιζόνη και ότι ζύγιζε πολύ λιγότερο από το κανονικό. Η αφορµή για να αναλογιστεί τον κίνδυνο να χάσει τη ζωή της δόθηκε στην εφηβεία, λέει στα «ΝΕΑ». «Στα 16 µου νοσηλεύτηκα ξανά. Αυτή τη φορά µε µηνιγγίτιδα. Οταν συνήλθα, σκέφτηκα ότι υπήρξα δυο φορές ετοιµοθάνατη και τις δυο φορές ο Θεός θέλησε να ζήσω. Αυτό µε έκανε να νιώθω ότι κάτι πρέπει να κάνω µε τη ζωή µου. Αποκλείεται ένα δώρο που σου δόθηκε τρεις φορές – αν συµπεριλάβουµε και τη γέννηση – να το ξοδεύεις µόνο στο να τρως και να κοιµάσαι και να διασκεδάζεις», λέει χαµογελώντας.
«Μαθαίνεις να δίνεις, να γίνεσαι περισσότερο υποµονετικός και να µη διεκδικείς µόνο για τον εαυτό σου»
«ΕΙΜΑΙ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΗ ΝΑ ΠΑΛΕΨΩ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ»
οταν κατά τη διάρκεια των χηµειοθεραπειών ξύρισε τα µαλλιά της, το ίδιο έκανε και ο σύζυγός της, λέει στα «Νεα» η 54χρονη Λίτσα Ηλιού από την αµάρυνθο εύβοιας. ∆ιαγνώστηκε µε καρκίνο του µαστού σε δεύτερο στάδιο το 2005, έκανε ογκεκτοµή και στη συνέχεια άρχισε χηµειοθεραπεία. «Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσµάτων της ταχείας βιοψίας πήρα τηλέφωνο τον ∆ηµήτρη. Γυρίσαµε µαζί στο σπίτι και αρχίσαµε να συζητάµε αµέσως τι πρέπει να κάνουµε. οταν για µια στιγµή έπεσα σε κατάθλιψη, εκείνος µού έβαλε τις φωνές, επαναφέροντάς µε». αποφάσισε να µη φορέσει περούκα. Ηταν ένας ακόµα τρόπος για να αποδεχθεί τη νόσο. Σήµερα, απολαµβάνει περισσότερο τις καθηµερινές δραστηριότητες και αφιερώνει χρόνο στον εαυτό της. «αν το δεις θετικά, µπορεί να σου βγει σε καλό. είµαι 54 χρονών και είµαι ακόµα διατεθειµένη να παλέψω για τη ζωή µου», λέει.