Το πιο εντυπωσιακό με τα review που μπορεί να βρει κανείς για το νέο δίσκο των Sun of Nothing «The Guilt of Feeling Alive» είναι ότι σχεδόν όλες αναφέρονται στα «μαύρα βλοσυρά συναισθήματα» που προσπαθούν να σου μεταδώσουν μέσα από τις πέντε συνθέσεις του, στη σκοτεινιά του αστικού τοπίου που υπάρχει στο εξώφυλλο και «διαχέεται στα κομμάτια», στην οδυνηρή ακρόαση που «κάποιες στιγμές γίνεται ανυπόφορη» και άλλα παρόμοια και ποιητικά, που όλα όμως καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: ότι το The Guilt of Feeling Alive είναι ένας εξαιρετικός δίσκος. Και είναι πραγματικά. Πέρα από είδη και κατηγορίες το τρίτο άλμπουμ των «σκληρών» Sun of Nothing είναι απλά από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν εμφανιστεί μέσα στο 2011 και μέχρι αυτή τη στιγμή δεν είναι και πολλά. Λίγο πριν ξεκινήσουν για την πρώτη περιοδεία τους εκτός Ελλάδας στην ανατολική Ευρώπη (με τη σειρά: Ρουμανία, Σερβία, Σλοβενία, Ουγγαρία, Γερμανία, Λετονία, Ρωσία Ουκρανία, Σουηδία) συναντήσαμε τους μισούς (τον Ηλία και το Γιάννη) για μια «ανεπίσημη» κουβέντα, με μπίρες και βαριά κουλτούρα που στο τέλος παρεκτράπηκε εντελώς. Και πολύ καλά έκανε, γιατί αυτά τα off the record που συνήθως πετάς είναι πάντα τα καλύτερα…
Συνέντευξη: M.Hulot & Mαρία Παππά, Φωτο: Jim Hatzimoisis
Νομίζω ότι τα είχαμε πει όλα για σας στην προηγούμενή μας συνέντευξη. Τι μας έχει μείνει; Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ποιητής;
Ηλίας: Ο Καρυωτάκης. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά!
Πείτε μου για τον τίτλο. Γιατί guilt; Τι είδους ενοχή έχετε;
Ηλίας: Δεν έχουμε καμία ενοχή σαν μπάντα. Κανένας μας. Ο τίτλος μπήκε επειδή τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης, αν το πάρεις κλασσικά, τα lifestyle περιοδικά, όλοι αυτοί που νομίζουν ότι είναι κάτι, έχουν την άποψη τους. Την περνάνε στον κόσμο και όταν η δικιά σου άποψη δεν συμπίπτει με τη δικιά τους σου δημιουργούν και καλά ενοχές. Για να είσαι ΟΚ στη ζωή σου, για παράδειγμα, θα πρέπει να είσαι σε μια πάρα πολύ καλή δουλειά, να έχεις ένα πολύ ωραίο αμάξι, μια πολύ καλή γυναίκα και τέτοιες παπαριές. Ξέρεις, να έχεις λεφτά, να πατάς σε πτώματα για να αναρριχηθείς και τέτοια. Στο μέσο άνθρωπο που δεν είναι και το μυαλό του πολύ ανεπτυγμένο, του περνάνε αυτή την ιδέα και ταυτόχρονα του δημιουργούνται ενοχές…
Γιάννης: Και δεν μπορεί να φτάσει αυτό το «τέλειο»…
Η: Ναι, δεν μπορεί να φτάσει αυτή τη φάση που θέλουνε οι «μεγάλοι», οπότε είναι ένα μανιφέστο ο τίτλος.
Γ: Σε συνδυασμό και με τις ειδήσεις, με την τρομοκρατία στις ειδήσεις.
Βλέπετε ειδήσεις;
Η: Εγώ όχι, βλέπω ειδήσεις μόνο στο ίντερνετ. Τηλεόραση δεν βλέπω. Δεν μαθαίνει και κανείς τίποτα από τις ειδήσεις.
Πώς τα βλέπετε τα πράγματα τώρα, αλήθεια;
Η: Χάλια. Έχουν πατώσει όλα. Έχουν βαλτώσει όλα. Τελείωσε η φάση.
Δεν αισιοδοξείτε για τίποτα;
Γ: Βασικά το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Δεν θα αλλάξει κάτι. Δηλαδή αν πήγαινε σκατά και κατέρρεε τελείως, ίσως μετά μπορούσε να ξαναχτιστεί κάτι από την αρχή. Τώρα δεν γίνεται τίποτα…
Καλλιτεχνικά πώς πάμε;
Η: Ωραία πάμε.
Γ: Καλλιτεχνικά σε τέτοιες περιόδους πάντα πηγαίνουμε καλά.
Η: Γίνονται πράγματα. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος δεν πάει να τα δει. Πας στο live μιας μπάντας και βλέπεις δέκα γνωστούς. Και σε μια μπάντα από άλλη φάση να πας, σε ένα indie rock σχήμα ας πούμε, βλέπεις πάλι τους ίδιους είκοσι γνωστούς.
Γίνονται πάρα πολλά live τελευταία, καλό είναι αυτό.
Γ. Καλό είναι αυτό, αλλά γίνονται τόσα live και «μπαίνουν μέσα». Είναι ένα πρόβλημα.
Η. Δεν πάει ο κόσμος ρε φίλε. Δεν έχει λεφτά να τα στηρίξει.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσετε;
Γ. Να παρατήσουμε τη μουσική; Καλύτερα να πάμε να αυτοκτονήσουμε.
Τι περιμένετε να γίνει τώρα, με το νέο δίσκο;
Η. Κοίτα, τώρα που έχουμε μπει σε όλα τα μεγάλα σαλόνια του ίντερνετ, θα μπούμε και αλλού.
Μια μπάντα σαν τη δικιά σας, με τέτοιο ήχο, τι περιθώρια μπορεί να έχει στην Ελλάδα;
H.: Δεν αλλάζει εύκολα νοοτροπία ο Έλληνας. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο. Θα παίξουμε στην Αθήνα, θα ’ρθει ο κόσμος που ξέρει και ίσως είκοσι άτομα παραπάνω, επειδή θα ακούσουν ή θα διαβάσουν κάτι για μας. Στη Θεσσαλονίκη θα γίνει το ίδιο.
Γ. Στη Θεσσαλονίκη θα είναι οι μισοί. Είναι πιο εύκολο να παίξεις στη Ρουμανία, παρά στη Λάρισα. Εδώ όλοι οι χώροι στην επαρχία κλείνουν.
Πως κλείνετε τις συναυλίες έξω; Έχετε μάνατζερ ή μόνοι σας;
Η. Τα κλείνει ο αντιπρόεδρος της εταιρίας. Εμείς δεν ασχολούμαστε. Ό,τι live κλείνει έξω, τα κλείνει ο Γιάννης. Εντάξει, καλά πάει. Προς το παρόν κάνει ωραία δουλειά και το γουστάρει. Ας βγούμε και έξω να δούμε πώς θα πάει γενικά. Το κύριο εισόδημα της μπάντας αυτή τη στιγμή είναι τα CD, τα βινύλια και οι μπλούζες. Δεν έχεις κάτι άλλο.
Πως έχει πάει το καινούργιο άλμπουμ γενικά;
Η. Είναι νωρίς ακόμη, δεν ξέρουμε. Αλλά το ότι έχουν φύγει προ-παραγγελίες είναι ΟΚ. Το βινύλιο πιστεύω ότι θα κινηθεί πιο πολύ.
Στην Ελλάδα, πάντως, οι μουσικοί έχουν γενικά πρόβλημα αυτή τη στιγμή.
Η. Πάντοτε είχαν πρόβλημα, από το ’70, το ’80. Υπάρχει μόνο ποπ στην Ελλάδα πλέον. Υπάρχει Super Idol, πως λέγονται τώρα αυτά, και γαμιέται η φάση.
Άραγε, αυτοί που κερδίζουν σ’ αυτά κάνουν τίποτα;
Η. Όχι, τι να κάνουν; Δεν κάνουνε τίποτα. Τους βάζουν μέσα στο παιχνίδι, τους ξεζουμίζουν, τους κάνουν ότι να ’ναι και τελειώνει η φάση. Είναι τα 15 λεπτά δημοσιότητας που έλεγε ο Warhol.
Γ. Μέχρι να βγει ο επόμενος. Και ο επόμενος βγαίνει κάθε 6 μήνες. Είναι δυο κανάλια που παράγουν νέους «σταρ». Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος.
Η. Γι’ αυτό τον εξευτελισμό της Ελλάδας, αυτοί ευθύνονται. Κάτι εκδότες. Όλοι πρέπει να είναι ψηλοί, ξανθοί, με κοιλιακούς και «yeah». Έτσι τα χουν κάνει. Αλλά μόνο στην Ελλάδα γίνεται αυτό.
Γ. Παντού γίνεται.
Η. Όχι, αυτή που είχαν βγάλει στην Αγγλία, η Suzan Boyle, ξέρεις τι είχε πουλήσει στο Metropolis;
Στήθηκε όμως ολόκληρη βιομηχανία πάνω της. Αυτή πούλαγε συναίσθημα, πούλαγε reality με όλο το στόρι πίσω. Εδώ στην Ελλάδα δεν παίζει αυτό το πράγμα.
Γ. Είναι σαν το Sex and the city που έχουν πρωταγωνίστρια την ωραία η γυναίκα και έχουν βάλει την Sarah Jessica Parker δίπλα της.
Δεν είναι όμορφη η Sarah Jessica Parker;
Γ. Όχι ρε, είναι αλογομούρα.
Η. Χάλια είναι. Η πιο ωραία είναι η άλλη, η παρτουζιάρα, πώς λέγεται; Είναι η καλύτερη. Η Samantha. H Kim Katrall. Τη θυμάσαι που έπαιζε;
Πού;
Γ. Στο Porky’s, είναι αυτή που τη γάμαγε όλη η ομάδα. Είναι η cheerleader που φωνάζει.
Γιατί κάνατε τρία χρόνια να βγάλετε δίσκο;
Η. Σχεδόν τόσο κάνουμε πάντα για να βγάλουμε δίσκο. Γιατί άμα οι ιδέες που έχουμε στα τραγούδια δεν μας ικανοποιούν 100%, δεν παίζει να το βγάλουμε. Δεν θα βγάλουμε κάτι το οποίο δεν ικανοποιεί εμάς.
Αλλάξατε και ήχο. Ήταν εσκεμμένο;
Η. Ε, αλλάζουν και τα ακούσματα. Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει τόσο πολύ ο ήχος, η παραγωγή έχει αλλάξει. Την παραγωγή την κάναμε πιο πολύ πλέον έτσι που να αρέσει σε μας.
Σε σχέση με το προηγούμενο είναι για πιο ευρύ κοινό. Όχι πιο εμπορικός, αλλά για πιο πολύ κόσμο, πιο εύκολο άκουσμα.
Η. Εντάξει.
Το προηγούμενο π.χ. ήταν πιο άγριο.
Η. Βασικά βγάζουμε αυτό που θέλουμε, αυτό που είμαστε εμείς εκείνη τη στιγμή που το φτιάχνουμε, ξέρεις. Δηλαδή από τη στιγμή που αρχίζαμε και παίζαμε σαν Sun of Nothing, είπαμε ότι «θα παίζουμε ό,τι θέλουμε για πάντα». Δεν είπαμε ποτέ ότι θα παίξουμε καθαρά και μόνο death metal, post metal ή black metal. Δεν μας άρεσε ποτέ αυτό. Και γενικά, ο κάθε δίσκος αν κάτσεις και τον ακούσεις, δεν έχει καμία σχέση με τον προηγούμενο. Ούτε ο πρώτος με τον δεύτερο, ούτε ο πρώτος με τον τρίτο, κοκ. Και στον ήχο και στην παραγωγή όλα βγήκαν όπως τα θέλαμε. Δεν μας ενδιαφέρει αν κάτι άλλο ακούγεται τώρα ή πάει καλά εμπορικά.
Τι πρέπει να διαβάσει για σας κάποιος για να πάει να αγοράσει το δίσκο;
Η. Τι να πούμε; Ότι θεωρούμε ότι είναι ο καλύτερος δίσκος μας και μαλακίες; Είναι λίγο σάπιο αυτό.
Γ. Αφού στέκει.
Η. Εντάξει, μπορούμε να πούμε για τους στίχους ότι δεν είναι πλέον τόσο «μαυρίλα» όσο ήταν οι προηγούμενοι. Ότι πλέον αφήνουμε μια χαραμάδα από φως να μπει στη ζωή μας. Επειδή είναι καλό να υπάρχει μια ελπίδα στη ζωή μας. Τι άλλο; Περάσαμε ωραία, γελάσαμε πολύ. Ήπιαμε πολλές μπύρες.
Α, δεν ήσαστε τόσο black πια;
Η. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο black.
Τώρα τι είσαστε;
Η. Είναι μουσική πάνω από όλα. Δεν έχει σημασία αν είναι μέταλ, αν είναι ποπ, αν είναι post punk. Χεστήκαμε.
Γ. Γενικά, οι όροι αυτοί και τα ονόματα είναι μόνο για τα περιοδικά. Βοηθάνε τα περιοδικά, τις εταιρίες, τους υπαλλήλους να πουλήσουν τον προϊόν.
Εσύ πώς θα πούλαγες το δίσκο σας;
Η. Δεν θα μπορούσα να τον πουλήσω εγώ.
Πού θα το βρίσκει κανείς στο Metropolis; Δεν θα είναι στο μέταλ;
Η. Ε, ναι στο μέταλ θα είναι επειδή και καλά είναι σκληρός ήχος. Εντάξει, είναι άλλη φάση με το δισκάδικο. Μπορείς να πεις ότι είναι ακραία, σκεπτόμενη, ελεγχόμενη μουσική του 2011. Αυτό μπορείς να πεις.
Ελεγχόμενη από τι;
Γ. Εντάξει βγάλ’ το αυτό. Απλά προσπαθούσε να βρει μια καλή λεξούλα και βρήκε αυτή. Αυτή σβήσ’ τη είναι ξέμπαρκη.
Η. Μουσικά είναι πολύ πιο ροκ ο δίσκος μας αυτός.
Γ. Γενικά παίζει κιθάρα παραμόρφωση, μπάσο παραμόρφωση, ντραμς και φωνή. Αυτά.
Τι ακούτε τώρα; Πείτε μου ένα δίσκο που ακούσατε τελευταία και σας άρεσε.
Η. Πω πω, αυτές τις ερωτήσεις μπορεί να τις σκέφτομαι για ώρες σπίτι μου και όταν χρειάζεται δεν βρίσκω τι να πω. Κάτσε να σκεφτώ. Βασικά ακούω παλιά.
Γ. Αυτό με τα δάκτυλα…
Η. Το Deafheaven ήταν ωραίο. Είναι μια μίξη post rock με black metal.
Γ. To Τerra Τenebrossa.
Η. Είναι δύο άτομα από τους Breach, μια παλιά Σουηδική hardcore metal μπάντα. Όλο αυτό το post metal πράγμα που λέμε Isis, αυτοί το γέννησαν στα ‘90s. Έχουν βγάλει έναν ωραίο δίσκο τώρα. Μ’ άρεσε επίσης τo Cold Cave. Γαμάτο. Εντάξει, είναι πιο ποπ βέβαια. Των White Lies μ’ άρεσε το τελευταίο. Το Sexdrome, ένα blacko-hardcore πράμα. Εσένα δεν σ’ άρεσε τίποτα καινούργιο;
Γ. Εμένα; Δεν ακούω καινούργια.
Παλιά;
Γ. Beherit. Και Isengard ακούω.
Τι;
H. Το πρότζεκτ του ντράμερ των Darthrone που παίζει πιο πολύ pagan folk, dark metal φάση με ωραία φωνητικά και τέτοια. Αυτό παίζει να σ’ αρέσει και σένα.
Οικονομικά πώς βγαίνετε;
Η. Να ’ναι καλά η αποζημίωση της προηγούμενης δουλειάς μου και το ταμείο ανεργίας.
Τι γνώμη έχετε για τους Keep Shelly in Athens; Είναι ένα ελληνικό γκρουπ με τρομερό buzz αυτή τη στιγμή.
Η. Ωραίοι είναι. Δυο τύποι με γκόμενα στα φωνητικά και αιθέρια ποπ.
Γ. Για μουστακαλήδες.
Η σκηνή του μέταλ πώς πάει στην Ελλάδα; Την στηρίζει κανείς;
Η. Υπάρχουν φαν, αλλά λίγοι.
Γ. Γενικά, όλοι όσοι πάνε στις συναυλίες έχουν και δικιά τους μπάντα.
Η. Κοίτα, υπάρχουν και αυτοί που κάνουν τις συναυλίες, που δίνουν λεφτά, που «κλείνουν» τα κλαμπ. Αλλά η σκηνή προϋποθέτει ο ένας να στηρίζει τον άλλον όσο μπορεί. Αυτό γινόταν πολύ κάποτε, γενικά, όπως γίνεται νομίζω σε όλες τις μουσικές σκηνές.
Γ. Εγώ ας πούμε δεν πηγαίνω σε συναυλίες. Δεν στηρίζω.
Δεν στηρίζεις από άποψη ή βαριέσαι να πηγαίνεις;
Γ. Βαριέμαι να πηγαίνω.
Η. Η σκηνή του μέταλ στην Ελλάδα κρατάει. Έχει κόσμο. Δηλαδή, αν πας το καλοκαίρι στο Sonicsphere θα έχει κόσμο. Αν πας στους Judas Priest, στους Whitesnake, θα έχει κόσμο. Στους Accept στο Gagarin είχε χίλια άτομα.
Αυτό το κοινό έρχεται σε σας; Σας ξέρουν;
Η. Μπορεί και να μας ξέρουν, αλλά δεν μας ακούν.
Γ. Ναι δεν ακούν τέτοια. Ακούνε τα κλασσικά του ’80. Ακούν ξένες μπάντες. Ακούν αυτά που πλασάρει το Metal Hammer.
Η. Ακούν αυτά που πλασάρει το Rock Hard. Αυτά που πλασάρει το κάθε δισκοπωλείο. Για πιο experimental φάση του metal -γιατί υπάρχει πλέον τέτοια φάση-, δεν το ψάχνουν. Είναι 400-500 άτομα σε όλη την Ελλάδα που στηρίζουν αυτό το ανεξάρτητο μέταλ κτλ. Είναι και 5000-10000 που στηρίζουν το παλιό.
Γ. Όχι απαραίτητα το παλιό. Αυτό που έχουν μάθει. Του Metal Hammer. Τη φάση του περιοδικού και δεν συμμαζεύεται. Βασικά αυτά που έχει εξώφυλλο το Metal Hammer. Θα χει 5 εξώφυλλα Iron Maiden, 2 εξώφυλλα Opeth, ένα εξώφυλλο Tool…
Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια.
Η. Ναι. Λες και υπάρχει playlist ακόμη και στα περιοδικά.
Υπάρχει περιθώριο να βγει καμιά μουσική original; Καινούργια εννοώ.
Γ. Όχι.
Η. Αφού τα ‘χουν πει όλα. Τι καινούργιο να κάνεις; Να πάρεις πέτρες και να τις βαράς μεταξύ τους για να βγάζεις μουσική; Και αυτό το ’χουν κάνει. Δεν παίζει. Τα πάντα είναι ανακύκλωση. Όλες οι μπάντες ανακυκλώνουν τα αγαπημένα τους. Βασικά δεν την ψάχνει και ο κόσμος. Αλλά δεν την ψάχνουν όπως όταν δεν είχαμε ίντερνετ, που αγοράζαμε κάθε μήνα ένα περιοδικό και το ξεκοκαλίζαμε.
Μα δεν υπάρχουν περιοδικά τώρα. Μόνο site υπάρχουν.
Η. Έχουμε και μια ηλικία και θυμόμαστε. Έπαιρνες ένα περιοδικό, το άνοιγες και πήγαινες και έπαιρνες δίσκους, έγραφες κασέτες. Τώρα τίποτα. Το κατεβάζεις, το ακούς και το πετάς.
Γ. Κάθε μέρα κατεβάζεις καμιά 15αρια πράγματα.
Η. Έχει χαθεί ο ρομαντισμός. Αυτό πιστεύω. Έχει χαθεί ο ρομαντισμός σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Μα πως μιλάω έτσι;
Γ. Είσαι ρομαντικός γι’ αυτό.
Η. Ε ναι, είμαι λίγο!
Η. Το τελευταίο μεγάλο κλάμα σε όλο τον κόσμο έπεσε με τους Νιρβάνα. Πέθανε ο Cobain και πέθαναν όλα. Και δεν ήταν και ποπ!
Τώρα που όλα είναι προσιτά, δεν υπάρχει πια μύθος…
Η. Μήπως φταίει και η υπερ-πληροφόρηση; Παλιά έλεγες πω, πω τι να κάνει ο Elvis -και καλά. Και δεν ήξερες. Τώρα τα’ χεις όλα.
Φταίει άραγε το ότι είναι πιο προσιτοί οι μουσικοί σήμερα; Το ότι ηLady Gaga έχει tweeter και facebook και έχει τον κάθε πιτσιρικάfollower και του απαντάει, ότι όλα τα γκρουπ απαντούν κατευθείαν. Μπορούσες να πλησιάσεις τον Elvis που ανέφερες, έστω και από δέκα χιλιόμετρα, μπορούσες να πάς στο σπίτι του;
Γ. Βάλε π.χ. βίντεο κλιπ μοντέρνο και κλείσε τη φωνή και δες τι δείχνει, αποστασιοποιημένος από τη μουσική. Όλα δείχνουν βυζιά και κώλους. Και τα μέταλλα ακόμη.
Η. Όλα, όλα. Κανονικά όλα! Τα μέταλλα να δεις!
Γ. Οπότε πάμε σε άλλο θέμα. Βγαίνει ανά 2-3 χρόνια μια καινούργια φάτσα και βγαίνει ένα βιντεοκλίπ με κώλους και αυτό είναι όλο. Αυτό ξεκίνησε με την Britney Spears. Βυζιά, κώλους και Britney Spears. Ποιος θα πηδήξει την Britney Spears;
Η. Και τις Spice Girls.
Γ. Εντωμεταξύ, στα ποπ, αν ακούσεις, επειδή είναι όλοι άχρηστοι βάζουν σε όλες τις φωνές vocoder.
Με ποιον έχετε έχθρες;
Με κανέναν.
Τι γνώμη έχετε για την Ελληνική Σκηνή;
Γ. Και να υπάρχει, δεν ασχολούμαστε. Ο Ηλίας ασχολείται μόνο. Οι υπόλοιποι δεν ασχολούμαστε, είμαστε αποστασιοποιημένοι.
Η. Εν τω μεταξύ, ποπ αγοράζει κανένας; Πλάκα, πλάκα…
Μόνο ποπ πουλάει νομίζω. Δεν πουλάει νομίζεις; 5 εκατομμύρια πούλησε ο Eminem.
H. Και η Gaga. Και του Michael Jackson το τελευταίο. Γενικά, αυτό που έχω καταλάβει τα τελευταία χρόνια που δούλευα σε δισκοπωλείο είναι ότι ο κόσμος γενικά δεν τη ψάχνει.
Το κοινό δεν τη ψάχνει γιατί αγοράζει ότι ακούει στο ραδιόφωνο. Δεν τους ενδιαφέρει τι ακούνε.
Η. Ότι ακούει στο ταξί. Δεν τη ψάχνουν γενικά.
Ούτε τα πιτσιρίκια;
Η. Όχι ρε μαλάκα δεν τη ψάχνουν. Γιατί αν τη έψαχναν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα και εδώ και γενικά. Πώς να το πω; Ακούει ο άλλος ό,τι κατεβάζει από blog. Πάει σε συναυλίες. Βέβαια, πού να πας σε συναυλία εδώ πέρα; Πας στο club για συναυλία και βρωμάει η τουαλέτα από 15 χιλιόμετρα. Όλα μαζί ένα μούχτι είναι.
Γ. Τι είναι;
Η. Ένα μούχτι.
Γ. Τι είναι αυτό;
Η. Ένα μπουρδέλο. Ρε, παιδιά, δεν ξέρετε αυτή τη λέξη. Σοβαρά μιλάτε;
Γ. Πες ρε μπουρδέλο, να καταλάβει ο κόσμος.
Δικιά σου είναι η λέξη;
Η. Δεν είναι δικιά μου η λέξη, αλλά θα μπορούσε. Όχι ρε, μούχτι, δεν το χετε ξανακούσει;
Γ. Ξέρω το μούτι που είναι αρβανίτικο και σημαίνει σκατά. Που είναι και νεοελληνικό.
Οι πατεράδες σας τι λένε που παίζετε τέτοια μουσική;
Η. Καλά, εμένα ο πατέρας μου γενικά δεν λέει τίποτα. Δεν καταλαβαίνουν. Είναι άλλη περίπτωση ανθρώπου. Τριάντα χρόνια είναι σε ένα τιμόνι πάνω και ακούει τα ηπειρώτικά του.
Θα ’ρχόταν ποτέ να σας δει σε συναυλία;
Η. Όχι. Εγώ δεν θέλω. Ούτε ο πατέρας μου, ούτε η μάνα μου. Του ντραμίστα μας έρχονται και τον βλέπουν που παίζει ντραμς. Γενικά, δεν ξέρω αν παίζει παντού ή μόνο στην Ελλάδα ότι κανείς δεν θέλει να ’ρθει ο πατέρας του να τον δει να παίζει μουσική. Ίσως αν έπαιζα κάτι πιο βατό. Η μάνα μου λέει σταματήστε καμιά φορά. Πες στο Γιάννη να βγάλετε καμιά μπαλάντα. Εννοώ, ακούνε πιο παλιά, του 40, ξέρω ’γω. Αττίκ, ελαφρολαϊκά. Εντάξει, είναι και στη συνείδηση του ανθρώπου, στο πως έχει μεγαλώσει. Ο πατέρας μου θα ήθελε να παίζω Καζαντζίδη. Υπάρχει μεγάλο χάσμα στο θέμα μουσικής, στάνταρ με τους πιο παλιούς. Μα είναι και το θέμα του Έλληνα, ότι έχει μεγαλώσει με τη μιζέρια. Δηλαδή πας να φας κάπου ρε παιδί μου, χαλαρά, yeah, να περάσεις καλά, να πιεις τα κρασάκια σου και είναι ο πάτος στο ηχείο και ακούς Σάββατο βράδυ να κλαίει ο ένας, να κλαίει ο άλλος και άσε μας ρε φίλε να πούμε. Άντε γαμήσου ρε φίλε. Λες και το κάνουνε επίτηδες.
Γ. Και ντρίγκι, ντρίγκι.
Η. Και δώσε να πούμε και αγάπη μου γλυκιά… Αυτά έχει μάθει ο Έλληνας. Θα μπορούσες να πας να φας, να πιεις και να ακούσεις μια πιο χαλαρή μουσική.
Η βιομηχανία της μιζέριας και του κλάματος.
Γ. Ναι, Μάρθα Βούρτση.
Και ο Ξανθόπουλος.
Η. Και ο Βασίλης Καΐλας. Ο Βασιλάκης. Πού να πάει ο άλλος μπροστά;
Γ. Έτσι, με σκυμμένο το κεφάλι, κάτω. Εγώ είμαι αυτός που καθαρίζει τα παπούτσια.
Η. Αυτό είναι το θέμα. Ο Έλληνας είναι εκεί στο μίζερο. Στο «κάνω κεφάλι».
Σαν τη Βουγιουκλάκη στο Δόλωμα σε κείνη τη σκηνή που κουνάει μια διαλυμένη κούκλα ξυπόλητη.
Γ. Η Βουγιουκλάκη κατέστρεψε τη νοοτροπία της Ελληνίδας γυναίκας και το συνεχίζει το Sex and the City.
H. Ελπίζω να μη βλέπεις.
Γιατί εσύ βλέπεις;
Η. Φυσικά!
Γ. Και εγώ προσπαθώ να πετάω τα αρνητικά κύματα. Λέω ψόφα, ψόφα, ψόφα συνέχεια. Συνεχίζουν το καταστρεπτικό έργο της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Ποιο καταστρεπτικό ρε συ; Η Αλίκη ήταν αντιστασιακή, δεν έχεις δει τη Δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά;
Γ. Άμα θέλω να δω αντιστασιακό και Έλληνα ήρωα, θα δω τον Κώστα Πρέκα. Γαμάει! Τους σκότωνε όλους. Και την ίδια ώρα που σκότωνε στο Ρούβεν, ήταν και καπετάνιος στο Παπανικολή. Ποιος το κάνει αυτά; Και μετά πήγε και έγινε και αεροπόρος στο Ελ Αλαμέιν.
Τον Κυνόδοντα τον είδατε;
Η. Ναι ρε! Γαμάτο. Είναι σάπιο, πολύ σάπιο.
Γ. Εγώ βαρέθηκα. Πολύ κουλτούρα!
Ποια ταινία είδατε και σας άρεσε τελευταία;
Η. Τελευταία είδα το Illusionist και μου άρεσε. Πολύ ωραίο αυτό. Συγκινητικό. Μ΄άρεσε που δεν μίλαγαν. Και το σχέδιο ήταν γαμάτο. To τρίο της Μελβίλ το βαρέθηκα.
Γ. Εγώ ήξερα το Illusionist με αυτόν που έπαιζε στο American History X. Εγώ βλέπω Spartacus. Αγνό, ρωμαϊκό splatter. Αίμα!
Στη συνέχεια μιλάμε για Μπέργκμαν, τσόντες και το Royle Family αλλά αρκετά, πήγε πολύ μακριά η βαλίτσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου