Η ομάδα που έμαθε τους Έλληνες να αγαπούν το μπάσκετ, αυτή που
άδειαζε τους δρόμους στη Θεσσαλονίκη όταν έπαιζε στην Ευρώπη, αυτή που
δημιούργησε μία μεγάλη αυτοκρατορία δίχως προηγούμενο έφτασε στην κορυφή
της Ευρώπης για πρώτη φορά στις 16 Μαρτίου του 1993.
Ο Άρης του Σβι Σερφ αγωνίστηκε τη σεζόν 1992-93 στο Κύπελλο Κυπελλούχων το οποίο και κατέκτησε επί της Εφές Πίλσεν στον τελικό που έγινε στο Τορίνο της Ιταλίας με το φτωχό αλλά αμφίρροπο 50-48.
Το ξεκίνημα...
Η αλήθεια είναι στην αρχή εκείνης της αγωνιστικής περιόδου τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Χωρίς τον Νίκο Γκάλη στο ρόστερ του, τον Χρήστο Μιχαηλίδη στην προεδρία της ΚΑΕ και τον Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο της ομάδας, ο Άρης όχι μόνο άλλαζε σελίδα αλλά και ολόκληρο κεφάλαιο.
Παρ΄όλα αυτά τότε έμελλε να βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης και να κατακτήσει τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο. Με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να είναι πλέον ο αρχηγός της ομάδας, τον Γιώργο Γάσπαρη να έχει αφήσει τον Πανιώνιο για τη Θεσσαλονίκη και τον Ρόι Τάρπλεϊ να αποκτάται στη θέση του ενός από τους δύο Αμερικανούς, πορεύτηκε τότε ο Άρης.
Για την περίπτωση ειδικά του τελευταίου η ομάδα της Θεσσαλονίκης ρίσκαρε πολλά, από τη στιγμή που ο ταλαντούχος Αμερικανός είχε δείξει ήδη ότι αρέσκονταν σε απαγορευμένες ουσίες. Παρ’ όλα αυτά, στον Άρη έπαιξε καλό μπάσκετ και ήταν από τους στυλοβάτες της ομάδας σε άμυνα και επίθεση.
Επικεφαλής ομίλου
Στο Κύπελλο Κυπελλούχων (ή ευρωπαϊκό κύπελλο όπως ήταν η ονομασία του από το 1992 έως και το 1996) ο Άρης βρέθηκε μετά από 26 ολόκληρα χρόνια και τη σεζόν 1966-67. Στους ορισμούς της FIBA για τα προκριματικά της διοργάνωσης είχε πολύ εύκολο έργο καθώς απέκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες τις Μινσκ (117-59 στη Νέα Σμύρνη, 107-70 στο β΄ματς) και Σλασκ (90-80 στην Πολωνία και 102-75 στο Αλεξάνδρειο).
Έτσι, λοιπόν πέρασε στους ομίλους της διοργάνωσης. Στην κλήρωση των δύο ομιλων ο Άρης μπήκε επικεφαλής και βρέθηκε αντίπαλος με τις Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν, Σολέ, Σλόμποντνα Νταλμάσια (η πρώην Γιουγκοπλάστικα), Μπενφίκα και Μπουντιβέλνικ. Από την κλήρωση κιόλας του ομίλου ο Άρης θεωρήθηκε το απόλυτο φαβορί και επιβεβαίωσε πανηγυρικά τον τίτλο του.
Με τον Στιβ Γιατζόγλου στον πάγκο του ξεκίνησε με πέντε σερί νίκες, επικρατώντας κατά σειρά τη Χάποελ (88-75), τη Σολέ (104-72), τη Μπενφίκα (75-67), τη Σλόμποντνα (89-56) και την Μπουντιβέλνικ (67-61), ολοκληρώνοντας τον α’ γύρο αήττητος.
Ήττα σοκ και αλλαγή προπονητή
Στο ξεκίνημα του β’ γύρου μία απροσδόκητη ήττα ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και να κάνει τους ιθύνοντες της ομάδας να προβούν σε μία βιαστική επιλογή, στην προσπάθειά τους να μην χαθεί το τρένο της διάκρισης. Ο Άρης ηττήθηκε στο Ισραήλ από τη Χάποελ με σκορ 80-69 και αυτό το ματς αποτέλεσε το «κύκνειο άσμα» του Γιατζόγλου ο οποίος... εκδιώχθηκε άμεσα.
Τη θέση του πήρε ο Σβι Σερφ ο οποίος δεν είχε και πολλά να διορθώσει καθώς η ομάδα δεν αντιμετώπιζε αγωνιστικό πρόβλημα. Το απέδειξε στη συνέχεια, ολοκληρώνοντας τη φάση των ομίλων με τέσσερις διαδοχικές νίκες, εκ των οποίων οι τρεις μακριά από την έδρα του. Επιβλήθηκε της Σολε στη Γαλλία με 70-60, νίκησε τη Μπενφίκα μέσα στο Αλεξάνδρειο (83-72), στο Σπλιτ τη Σλόμποντνα με 76-66 και τέλος την Μπουντιβέλνικ στο παγωμένο Κίεβο με 94-80.
Όπως ήταν φυσικό με απολογισμό 9-1 πέρασε πρώτος από τον όμιλο του αφήνοντας δεύτερη τη Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν.
Γιαννάκης ο Ισπανοφάγος!
Στο δρόμο του Άρη βρέθηκε η ισπανική Σαραγόσα για τους διπλούς ημιτελικούς της διοργάνωσης. Στο πρώτο παιχνίδι που έγινε στην ισπανική πόλη, ο Γιαννάκης ήταν κυριολεκτικά ασταμάτητος και «πυροβόλησε» ασύστολα το αντίπαλο καλάθι (29 πόντους με 6/11 τρίποντα). Τελικά, ο Άρης έκανε το πρώτο βήμα για την πρόκριση νικώντας με σκορ 86-84 χάρη σε καλάθι του «δράκου».
Στον επαναληπτικό της Θεσσαλονίκης τα πράγματα έμειναν ίδια και απαράλλαχτα και το σκηνικό δεν μεταβλήθηκε στο ελάχιστο. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης με 32 πόντους αυτή τη φορά και 5/6 τρίποντα οδήγησε τον Άρη στην άνετη επικράτηση και μαζί στον μεγάλο τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου.
Έστω κι αν είχε καθυστερήσει αρκετά, η ώρα ενός μεγάλου ευρωπαϊκού τελικού είχε επιτέλους φτάσει για τον Άρη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι η τύχη είχε γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη στα φάιναλ φορ του 88’, του 89’ και του 90’ σε αυτή τη μεγάλη ομάδα.
Το ραντεβού στο Τορίνο
Μετά από λίγο καιρό ο Άρης ήταν έτοιμος για το μεγάλο ραντεβού της ιστορίας του. Στο Τορίνο θα έβρισκε αντίπαλο την τουρκική Εφές Πίλσεν σε ένα ματς με ιδιαιτερότητες λόγω και των εθνικών διαφορών που ήταν πολύ πιο έντονες τότε.
Στις 16 Μαρτίου του 1993 το «Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ» φιλοξένησε τον μεγάλο τελικό ανάμεσα στον Άρη και την Εφές Πίλσεν και μαζί 5.000 Έλληνες που βρέθηκαν εκεί για να υποστηρίξουν την προσπάθεια των παικτών του Σερφ. Στη θεωρία η ελληνική ομάδα ήταν το φαβορί αλλά κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο τίτλος του φαβορί πήγε περίπατο.
Μετά από ένα σκληρό ματς στο οποίο κυριάρχησε το στρες, η νευρικότητα και το χαμηλό σκορ, ο Άρης επικράτησε με το φτωχό πλην όμως απόλυτα δίκαιο 50-48 (για το χαμηλότερο σκορ όλων των εποχών σε τελικό ευρωπαϊκού Κυπέλλου) και το βαρύτιμο τρόπαιο βρέθηκε στα χέρια του Παναγιώτη Γιαννάκη κατά την απονομή. Ο κόσμος πανηγύρισε έξαλλα την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου από τον πάλαι ποτέ αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ, Άρη.
Άρης: Γιαννάκης 2, Βουρτζούμης 2, Άντερσον 15, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Αγγελίδης 2, Ιωάννου, Γάσπαρης.
Έφες Πίλσεν: Όιγκουτς 5, Αγιντίν 16, Σαρίτσα 11(2), Ναουμόφσκι 7(1), Οζτούρκ 2, Ρίρσαρντ 7, Κορουτσού.
Σοβαρά επεισόδια και βαριά τιμωρία
Στον ενθουσιασμό του, αρκετός κόσμος βρέθηκε στο παρκέ για να πανηγυρίσει μαζί με τους παίκτες του Άρη και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις η πίεση και η ένταση από τον αγώνα δεν ήταν καλοί σύμβουλοι. Χωρίς καλά καλά να καταλάβει κανείς τι είχε γίνει το γήπεδο μετατράπηκε σε... ρινγκ.
Αποτέλεσμα; Εκτεταμένα επεισόδια ανάμεσα στον κόσμο του Άρη και τα μέλη της Εφές Πίλσεν οι οποίοι δεν είχαν αποχωρήσει ακόμα από το παρκέ. Ο πέλεκυς έπεσε βαρύς από τη FIBA που τιμώρησε πρωτόδικα τον Άρη με δύο χρόνια αποκλεισμό από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Τελικά, ο Άρης γλίτωσε τον οικονομικό αφανισμό και όχι μόνο με την Παγκόσμια Ομοσπονδία να τον τιμωρεί τελικά με κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδια για μία σεζόν και μάλιστα μακριά από την έδρα του (έπαιξε στη Νέα Σμύρνη).
Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, ο Άρης έγραψε ιστορία εκείνη τη σεζόν, όπως κάθε άλλη ελληνική ομάδα που βρέθηκε ποτέ στην κορυφή ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Ο Άρης του Σβι Σερφ αγωνίστηκε τη σεζόν 1992-93 στο Κύπελλο Κυπελλούχων το οποίο και κατέκτησε επί της Εφές Πίλσεν στον τελικό που έγινε στο Τορίνο της Ιταλίας με το φτωχό αλλά αμφίρροπο 50-48.
Το ξεκίνημα...
Η αλήθεια είναι στην αρχή εκείνης της αγωνιστικής περιόδου τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Χωρίς τον Νίκο Γκάλη στο ρόστερ του, τον Χρήστο Μιχαηλίδη στην προεδρία της ΚΑΕ και τον Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο της ομάδας, ο Άρης όχι μόνο άλλαζε σελίδα αλλά και ολόκληρο κεφάλαιο.
Παρ΄όλα αυτά τότε έμελλε να βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης και να κατακτήσει τον πρώτο του ευρωπαϊκό τίτλο. Με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να είναι πλέον ο αρχηγός της ομάδας, τον Γιώργο Γάσπαρη να έχει αφήσει τον Πανιώνιο για τη Θεσσαλονίκη και τον Ρόι Τάρπλεϊ να αποκτάται στη θέση του ενός από τους δύο Αμερικανούς, πορεύτηκε τότε ο Άρης.
Για την περίπτωση ειδικά του τελευταίου η ομάδα της Θεσσαλονίκης ρίσκαρε πολλά, από τη στιγμή που ο ταλαντούχος Αμερικανός είχε δείξει ήδη ότι αρέσκονταν σε απαγορευμένες ουσίες. Παρ’ όλα αυτά, στον Άρη έπαιξε καλό μπάσκετ και ήταν από τους στυλοβάτες της ομάδας σε άμυνα και επίθεση.
Επικεφαλής ομίλου
Στο Κύπελλο Κυπελλούχων (ή ευρωπαϊκό κύπελλο όπως ήταν η ονομασία του από το 1992 έως και το 1996) ο Άρης βρέθηκε μετά από 26 ολόκληρα χρόνια και τη σεζόν 1966-67. Στους ορισμούς της FIBA για τα προκριματικά της διοργάνωσης είχε πολύ εύκολο έργο καθώς απέκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες τις Μινσκ (117-59 στη Νέα Σμύρνη, 107-70 στο β΄ματς) και Σλασκ (90-80 στην Πολωνία και 102-75 στο Αλεξάνδρειο).
Έτσι, λοιπόν πέρασε στους ομίλους της διοργάνωσης. Στην κλήρωση των δύο ομιλων ο Άρης μπήκε επικεφαλής και βρέθηκε αντίπαλος με τις Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν, Σολέ, Σλόμποντνα Νταλμάσια (η πρώην Γιουγκοπλάστικα), Μπενφίκα και Μπουντιβέλνικ. Από την κλήρωση κιόλας του ομίλου ο Άρης θεωρήθηκε το απόλυτο φαβορί και επιβεβαίωσε πανηγυρικά τον τίτλο του.
Με τον Στιβ Γιατζόγλου στον πάγκο του ξεκίνησε με πέντε σερί νίκες, επικρατώντας κατά σειρά τη Χάποελ (88-75), τη Σολέ (104-72), τη Μπενφίκα (75-67), τη Σλόμποντνα (89-56) και την Μπουντιβέλνικ (67-61), ολοκληρώνοντας τον α’ γύρο αήττητος.
Ήττα σοκ και αλλαγή προπονητή
Στο ξεκίνημα του β’ γύρου μία απροσδόκητη ήττα ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και να κάνει τους ιθύνοντες της ομάδας να προβούν σε μία βιαστική επιλογή, στην προσπάθειά τους να μην χαθεί το τρένο της διάκρισης. Ο Άρης ηττήθηκε στο Ισραήλ από τη Χάποελ με σκορ 80-69 και αυτό το ματς αποτέλεσε το «κύκνειο άσμα» του Γιατζόγλου ο οποίος... εκδιώχθηκε άμεσα.
Τη θέση του πήρε ο Σβι Σερφ ο οποίος δεν είχε και πολλά να διορθώσει καθώς η ομάδα δεν αντιμετώπιζε αγωνιστικό πρόβλημα. Το απέδειξε στη συνέχεια, ολοκληρώνοντας τη φάση των ομίλων με τέσσερις διαδοχικές νίκες, εκ των οποίων οι τρεις μακριά από την έδρα του. Επιβλήθηκε της Σολε στη Γαλλία με 70-60, νίκησε τη Μπενφίκα μέσα στο Αλεξάνδρειο (83-72), στο Σπλιτ τη Σλόμποντνα με 76-66 και τέλος την Μπουντιβέλνικ στο παγωμένο Κίεβο με 94-80.
Όπως ήταν φυσικό με απολογισμό 9-1 πέρασε πρώτος από τον όμιλο του αφήνοντας δεύτερη τη Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν.
Γιαννάκης ο Ισπανοφάγος!
Στο δρόμο του Άρη βρέθηκε η ισπανική Σαραγόσα για τους διπλούς ημιτελικούς της διοργάνωσης. Στο πρώτο παιχνίδι που έγινε στην ισπανική πόλη, ο Γιαννάκης ήταν κυριολεκτικά ασταμάτητος και «πυροβόλησε» ασύστολα το αντίπαλο καλάθι (29 πόντους με 6/11 τρίποντα). Τελικά, ο Άρης έκανε το πρώτο βήμα για την πρόκριση νικώντας με σκορ 86-84 χάρη σε καλάθι του «δράκου».
Στον επαναληπτικό της Θεσσαλονίκης τα πράγματα έμειναν ίδια και απαράλλαχτα και το σκηνικό δεν μεταβλήθηκε στο ελάχιστο. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης με 32 πόντους αυτή τη φορά και 5/6 τρίποντα οδήγησε τον Άρη στην άνετη επικράτηση και μαζί στον μεγάλο τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου.
Έστω κι αν είχε καθυστερήσει αρκετά, η ώρα ενός μεγάλου ευρωπαϊκού τελικού είχε επιτέλους φτάσει για τον Άρη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι η τύχη είχε γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη στα φάιναλ φορ του 88’, του 89’ και του 90’ σε αυτή τη μεγάλη ομάδα.
Το ραντεβού στο Τορίνο
Μετά από λίγο καιρό ο Άρης ήταν έτοιμος για το μεγάλο ραντεβού της ιστορίας του. Στο Τορίνο θα έβρισκε αντίπαλο την τουρκική Εφές Πίλσεν σε ένα ματς με ιδιαιτερότητες λόγω και των εθνικών διαφορών που ήταν πολύ πιο έντονες τότε.
Στις 16 Μαρτίου του 1993 το «Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ» φιλοξένησε τον μεγάλο τελικό ανάμεσα στον Άρη και την Εφές Πίλσεν και μαζί 5.000 Έλληνες που βρέθηκαν εκεί για να υποστηρίξουν την προσπάθεια των παικτών του Σερφ. Στη θεωρία η ελληνική ομάδα ήταν το φαβορί αλλά κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο τίτλος του φαβορί πήγε περίπατο.
Μετά από ένα σκληρό ματς στο οποίο κυριάρχησε το στρες, η νευρικότητα και το χαμηλό σκορ, ο Άρης επικράτησε με το φτωχό πλην όμως απόλυτα δίκαιο 50-48 (για το χαμηλότερο σκορ όλων των εποχών σε τελικό ευρωπαϊκού Κυπέλλου) και το βαρύτιμο τρόπαιο βρέθηκε στα χέρια του Παναγιώτη Γιαννάκη κατά την απονομή. Ο κόσμος πανηγύρισε έξαλλα την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου από τον πάλαι ποτέ αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ, Άρη.
Άρης: Γιαννάκης 2, Βουρτζούμης 2, Άντερσον 15, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Αγγελίδης 2, Ιωάννου, Γάσπαρης.
Έφες Πίλσεν: Όιγκουτς 5, Αγιντίν 16, Σαρίτσα 11(2), Ναουμόφσκι 7(1), Οζτούρκ 2, Ρίρσαρντ 7, Κορουτσού.
Σοβαρά επεισόδια και βαριά τιμωρία
Στον ενθουσιασμό του, αρκετός κόσμος βρέθηκε στο παρκέ για να πανηγυρίσει μαζί με τους παίκτες του Άρη και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις η πίεση και η ένταση από τον αγώνα δεν ήταν καλοί σύμβουλοι. Χωρίς καλά καλά να καταλάβει κανείς τι είχε γίνει το γήπεδο μετατράπηκε σε... ρινγκ.
Αποτέλεσμα; Εκτεταμένα επεισόδια ανάμεσα στον κόσμο του Άρη και τα μέλη της Εφές Πίλσεν οι οποίοι δεν είχαν αποχωρήσει ακόμα από το παρκέ. Ο πέλεκυς έπεσε βαρύς από τη FIBA που τιμώρησε πρωτόδικα τον Άρη με δύο χρόνια αποκλεισμό από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Τελικά, ο Άρης γλίτωσε τον οικονομικό αφανισμό και όχι μόνο με την Παγκόσμια Ομοσπονδία να τον τιμωρεί τελικά με κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδια για μία σεζόν και μάλιστα μακριά από την έδρα του (έπαιξε στη Νέα Σμύρνη).
Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, ο Άρης έγραψε ιστορία εκείνη τη σεζόν, όπως κάθε άλλη ελληνική ομάδα που βρέθηκε ποτέ στην κορυφή ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου