Ήμουν στην Κηφισιά, στον πεζόδρομο πιο πάνω από το εμπορικό κέντρο «Κερασιές». Ένας πιτσιρίκος γύρω στα 3 ήταν συνοδηγός σε ποδήλατο που οδηγούσε ο μπαμπάς.
Έμοιαζαν πολύ. Ο μπαμπάς οδηγούσε αργά και ο μικρός πίσω, έσερνε ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι απ’ αυτά τα μεγάλα που άλλοτε είναι δελφίνια, ήρωες κινουμένων σχεδίων, σκυλάκια Δαλματίας κα...
Το μπαλόνι του μικρού της ιστορίας μου, ήταν ένα σαλιγκάρι. Ίσως γι’ αυτό να ξεφούσκωσε έτσι άδοξα. Ήταν ένα σαλιγκάρι με αναπτυγμένη αυτογνωσία. Κάθε λίγα μέτρα γύριζε και κοίταζε, προσέξτε: πρώτα πάνω με ενθουσιασμό και ύστερα κάτω με απογοήτευση. Ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει γιατί το μπαλόνι του δεν ήταν ψηλά.
Όταν ο μπαμπάς άρχισε να οδηγεί πιο γρήγορα, κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα σε εμπόδια όπως ανθρώπους, σκύλους, γάτες… ο αέρας ανασήκωσε το μπαλόνι. Όχι πολύ, αλλά αρκετά για να κάνει τον μικρό της ιστορίας μου να χαμογελάσει ανακουφισμένος. Θυμήθηκα την εικόνα όταν διάβασα πως θα συζητηθούν τον Ιούνιο τα βασικά εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Άλλοι τρεις μήνες με υποθέσεις. Όχι ότι έχουμε και τίποτα δεδομένο δηλαδή, αν η χώρα δεν βγει οριστικά από την κρίση – ψευδείς ανάσες αισιοδοξίας μόνο-.
Για να’ μια ειλικρινής ώρες ώρες βαριέμαι απίστευτα. Άρθρα, παράθυρα, αναλύσεις για πράγματα που κατανοώ αλλά απεύχομαι. Όμως τα γεγονότα μου χαλάνε τη ζωή και την ουσία των πραγμάτων περισσότερο απ’ ότι η δική μου η παραίτηση; Πόσο πιο οκνηρή μπορώ να γίνω; Πόσα πολλά είναι τα χρόνια που θα γράφουμε και θα γράφουμε γκρίνιες για το κακό μας χάλι; Γιατί δεν έχει κανείς μια έμπνευση για ελιγμούς που θα μας σηκώσουν ψηλά; Γιατί δεν την έχω εγώ αυτήν την έμπνευση, αφού κάποτε –όχι πολλά χρόνια πίσω- πίστευα ότι έχω χρόνο και ιδέες για να σώσω κάτι απ’ τον κόσμο. Πού πήγε όλο αυτό; Έχω αρχίσει να ζηλεύω τα μοντέλα που παίρνουν μέρος σε διαγωνισμούς ομορφιάς. Μία στις δύο εύχεται παγκόσμια ειρήνη και δεσμεύεται ότι από θέση ισχύος γι’ αυτήν θα προσπαθούσε. Για το αδύνατο δηλαδή.
Θα μου πείτε: καλό το παραμύθι σου Στέλλα αλλά δεν έχει δράκο. Φοβάμαι πως δράκο έχει. Ο ποδηλάτης μου λείπει.
ΥΓ: Το ξέρω πως δεν γράφω τίποτα καινούριο, απλώς επιχειρώ αυτό που έχω ζητήσει να μου κάνουν οι φίλοι μου, ανά τακτά χρονικά. «Σκούντα με»
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5984
Έμοιαζαν πολύ. Ο μπαμπάς οδηγούσε αργά και ο μικρός πίσω, έσερνε ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι απ’ αυτά τα μεγάλα που άλλοτε είναι δελφίνια, ήρωες κινουμένων σχεδίων, σκυλάκια Δαλματίας κα...
Το μπαλόνι του μικρού της ιστορίας μου, ήταν ένα σαλιγκάρι. Ίσως γι’ αυτό να ξεφούσκωσε έτσι άδοξα. Ήταν ένα σαλιγκάρι με αναπτυγμένη αυτογνωσία. Κάθε λίγα μέτρα γύριζε και κοίταζε, προσέξτε: πρώτα πάνω με ενθουσιασμό και ύστερα κάτω με απογοήτευση. Ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει γιατί το μπαλόνι του δεν ήταν ψηλά.
Όταν ο μπαμπάς άρχισε να οδηγεί πιο γρήγορα, κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα σε εμπόδια όπως ανθρώπους, σκύλους, γάτες… ο αέρας ανασήκωσε το μπαλόνι. Όχι πολύ, αλλά αρκετά για να κάνει τον μικρό της ιστορίας μου να χαμογελάσει ανακουφισμένος. Θυμήθηκα την εικόνα όταν διάβασα πως θα συζητηθούν τον Ιούνιο τα βασικά εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Άλλοι τρεις μήνες με υποθέσεις. Όχι ότι έχουμε και τίποτα δεδομένο δηλαδή, αν η χώρα δεν βγει οριστικά από την κρίση – ψευδείς ανάσες αισιοδοξίας μόνο-.
Για να’ μια ειλικρινής ώρες ώρες βαριέμαι απίστευτα. Άρθρα, παράθυρα, αναλύσεις για πράγματα που κατανοώ αλλά απεύχομαι. Όμως τα γεγονότα μου χαλάνε τη ζωή και την ουσία των πραγμάτων περισσότερο απ’ ότι η δική μου η παραίτηση; Πόσο πιο οκνηρή μπορώ να γίνω; Πόσα πολλά είναι τα χρόνια που θα γράφουμε και θα γράφουμε γκρίνιες για το κακό μας χάλι; Γιατί δεν έχει κανείς μια έμπνευση για ελιγμούς που θα μας σηκώσουν ψηλά; Γιατί δεν την έχω εγώ αυτήν την έμπνευση, αφού κάποτε –όχι πολλά χρόνια πίσω- πίστευα ότι έχω χρόνο και ιδέες για να σώσω κάτι απ’ τον κόσμο. Πού πήγε όλο αυτό; Έχω αρχίσει να ζηλεύω τα μοντέλα που παίρνουν μέρος σε διαγωνισμούς ομορφιάς. Μία στις δύο εύχεται παγκόσμια ειρήνη και δεσμεύεται ότι από θέση ισχύος γι’ αυτήν θα προσπαθούσε. Για το αδύνατο δηλαδή.
Θα μου πείτε: καλό το παραμύθι σου Στέλλα αλλά δεν έχει δράκο. Φοβάμαι πως δράκο έχει. Ο ποδηλάτης μου λείπει.
ΥΓ: Το ξέρω πως δεν γράφω τίποτα καινούριο, απλώς επιχειρώ αυτό που έχω ζητήσει να μου κάνουν οι φίλοι μου, ανά τακτά χρονικά. «Σκούντα με»
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5984
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου