Όταν ξεκίνησε η έρευνα για την ενδοσχολική βία έπεσα πάνω του. «Είμαι κι εγώ ένα θύμα», μου είπε. Το πρώτο ραντεβού ήταν στη Σόλωνος, κοντά στο σπίτι του...
Γέννημα θρέμμα Εξαρχιώτης. Παιδί συντηρητικής οικογένειας που κάθε Κυριακή πήγαινε εκκλησία, άλλα δύο αδέλφια, καλός μαθητής και ροκάς. Τη βία την έζησε στο προαύλιο. Λεκτική και σωματική. Τραμπουκισμοί τη μέρα και εφιάλτες τη νύχτα.
«Πριν κάποια χρόνια θέλησα να ξεχάσω. Έγινα εκπαιδευτής πολεμικών τεχνών για να πάψω να ανησυχώ». Ο Μπρους Λι απαντούσε όταν του έλεγαν ότι είναι γραφικά βίαιος, «τη βία τη βρήκα, δεν χρειάστηκε να τη δημιουργήσω, το αντίθετο μάλιστα, προσπάθησα να την εξευγενίσω. Η βία είναι μέρος της ζωής. Πρέπει να μάθεις να ζεις μαζί της, να την αντιμετωπίζεις, να τη χειρίζεσαι και να την μετατρέπεις σε κάτι δημιουργικό. Αν αποτύχεις στη μετατροπή, την παίρνεις μαζί σου, σπίτι σου, στη δουλειά, στις παρέες σου, γίνεται ο καρκίνος σου. Και τότε εκτονώνεται με λάθους τρόπους. Πρέπει να το διδάσκουν στο σχολείο αυτό».
Αυτές τις μέρες ο Γιάννης παρακολουθούσε για τη δουλειά του σεμινάρια από «πολεμιστές» του εξωτερικού αναλύοντας την ψυχολογία των καταστάσεων του δρόμου. «Γκλομπ κουβαλάω πάνω μου πηγαίνοντας το βράδυ βόλτα τα σκυλιά μου».
Ακόμα φοβάται; «Η αλήθεια είναι πως γελάω πια με τον κίνδυνο όσων νομίζουν ότι με τρομοκρατούν με πόζες, γροθιές, βρισιές. Γνωρίζοντας τον φόβο και τη βία εξοικειωνόμαστε μαζί τους και είναι η εξάσκηση που σε κάνει τέλειο». Αυτό λέει και στους μαθητές του.
«Μιλήστε για τη βία. Ενδιαφερθείτε να μάθετε γι’ αυτή. Όταν ήμουν εγώ παιδί αυτό δεν γινόταν, τώρα γίνεται».
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου