Μια εξέγερση τις ελληνικής νεολαίας που πήρε διεθνή χαρακτήρα..
Τις μέρες του Δεκέμβρη, απ’ όλα τα συνθήματα με συγκίνησε περισσότερο αυτό, που δύο παιδιά είδα να αποτυπώνουν με σπρέι και διαφανή μήτρα σε μια κολώνα στη Σταδίου. Ήταν, αν θυμάμαι καλά, στη πορεία της 10 Δεκέμβρη, τη μέρα της Γενικής Απεργίας και το σύνθημα έλεγε: Remember Remember the 6th of December...
Η προστακτική του συνθήματος δεν αναφέρονταν στο καθήκον της συμμετοχής στην εξέγερση, αλλά στο καθήκον της μνήμης. Γραμμένο μόλις την πρώτη εβδομάδα της εξέγερσης, δεν προεξοφλούσε το τέλος της, αλλά έθετε σαν προϋπόθεση για την νίκη της, την διαφύλαξη της μνήμης της. Το μέλλον της ήταν μέσα στον παρόντα χρόνο και τον καθόριζε.
Ο τρόπος που συγκροτούμε τα συστήματα σκέψης με τα οποία αναπαριστούμε και κατανοούμε την πραγματικότητα, έχει πάντοτε το χαρακτήρα μιας χρονικής τάξης και μιας χρονικής αλληλουχίας: το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον… Όμως συνήθως οι εμπειρίες που καθορίζουν τη ζωή μας, δεν μπορούν να κατανοηθούν με αυτή την τάξη, γιατί οι καθοριστικές εμπειρίες αποσυγκροτούν εκείνη την τάξη του χρόνου με την οποία η πραγματικότητα αναπαράγεται. Τα μεγάλα γεγονότα δημιουργούν μια νέα τάξη χρόνου, σύμφωνη με τις εσωτερικές τους λογικές. Το μέλλον μπορεί να βρεθεί στην αρχή μιας πράξης, της οποίας ο στόχος είναι το παρελθόν. Μια επανάσταση και μια εξέγερση καταργεί και ξαναδημιουργεί το χρόνο και γι’ αυτό η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση έφτιαξε το δικό της ημερολόγιο.
Πώς να θυμηθούμε σήμερα το Δεκέμβρη; Και κυρίως, πώς να μιλήσουμε για το Δεκέμβρη, με έναν τρόπο που να είμαστε συνεπείς στο βίωμα της εξέγερσης;
Ίσως για έναν δημοσιογράφο ή ακόμα και για κάποιον ακαδημαϊκό αναλυτή, να του είναι εύκολο να μιλήσει και να γράψει για την εξέγερση της νεολαίας, για τα κίνητρά της κτλ. Η εξέγερση είναι γι’ αυτόν ένα γεγονός εξωτερικό ως προς τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται την πραγματικότητα. Μπορεί να γράψει για τα Δεκεμβριανά του 2008, όπως θα έγραφε για τα Δεκεμβριανά του ’44, όπως θα έγραφε για την Αμερικάνικη Επανάσταση, ή όπως θα έγραφε για τις μετακινήσεις των πληθυσμών στη Πελοπόννησο το 18ο αιώνα. Όμως για όλους εμάς, που ο Δεκέμβρης αποτελεί ένα συλλογικό και προσωπικό βίωμα, για εμάς που ξέρουμε ότι η συμμετοχή μας στην εξέγερση την καθόρισε –αρνητικά και θετικά, υπάρχει μια δυσκολία. Η εμπειρία του Δεκέμβρη εξακολουθεί να εγγράφεται ακόμα σε εκείνο το τμήμα της συγκρότησής μας σαν υποκείμενα της πράξης της εξέγερσης, που μένει εκτός της ικανότητάς μας να το εντάξουμε στα συστήματα με τα οποία κατανοούμε την δράση μας. Δυσκολευόμαστε να προσδιορίσουμε τι ακριβώς καθόρισε η καθοριστική εμπειρία του Δεκέμβρη. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τον Δεκέμβρη με έναν τρόπο συνεπή ως προς το βίωμά του, γιατί ό,τι κι αν πούμε ξέρουμε πως υπάρχει κάτι που μας ξεφεύγει, ή ακόμα χειρότερα, ότι τα λόγια μας κάτι προδίδουν από την εμπειρία μας.
Γι’ αυτό ίσως και το πιο σημαντικό είναι σήμερα να θυμόμαστε τον Δεκέμβρη. Όχι μόνο για να διαφυλάξουμε την εμπειρία της εξέγερσης από την κατασταλτική λήθη και την συκοφάντησή της από τους μηχανισμούς του κράτους, αλλά κυρίως για να την διαφυλάξουμε από την δικιά μας προδοσία, που θα επέλθει όταν η εμπειρία θα αφομοιωθεί από τις ιδεολογίες μας. Και ακόμα περισσότερο: θα πρέπει να θυμόμαστε την εμπειρία του Δεκέμβρη για να μπορούμε να ελέγχουμε την συνέπεια των ιδεολογιών μας.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι λοιπόν ένα παρελθόν που βρίσκεται στο μέλλον μας και καθορίζει τις πράξεις μας στο παρόν.
Ξεκινάμε αυτό το μικρό αφιέρωμα στο Δεκέμβρη σαν μια συμβολή, ανάμεσα σε πολλές άλλες, στον αγώνα της επαναστατικής μνήμης ενάντια στην αντεπαναστατική λήθη. Φιλοδοξούμε να συμπεριλάβουμε όλα τα υλικά που θα μπορέσουμε να μαζέψουμε και όσα θα έχετε τη καλοσύνη να μας στείλετε: φωτογραφίες, συνθήματα, αφίσες, προκηρύξεις, άρθρα και αναλύσεις εφημερίδων, ομάδων, κομμάτων, ατόμων και οργανώσεων, από όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα της εξέγερσης.
Η πόλη το Δεκέμβρη…
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου