Ξεκίνησε κάπως σαν το γλάρο που περνάει και σε κουτσουλάει τη χειρότερη στιγμή. Ο σεισμός και μετά το τσουνάμι και μετά μια σειρά από απανωτές βλάβες στο πυρηνικό εργοστάσιο...
Σε λίγες μέρες έγινε σαφές ότι ο σεισμός και το τσουνάμι δεν ήταν τίποτα μπροστά στην πυρηνική καταστροφή που ερχόταν. Και μάλιστα με βήματα γοργά. Δεν ήταν άλλωστε τυχαία η απελπισία (στα όρια της υστερίας) της πυρηνικής βιομηχανίας που ήθελε από την πρώτη μέρα του ατυχήματος να μας πείσει ότι η πυρηνική ενέργεια είναι (κατά τα άλλα) ασφαλής. Το ίδιο έκανε – στην απελπισία της – και η κυβέρνηση της Ιαπωνίας. Και η σοβαρότητα του πυρηνικού ατυχήματος απλώς ανέβαινε την αντίστοιχη κλίμακα. Όπως μπορούσε με ασφάλεια να προβλέψει ο καθένας που γνωρίζει τα βασικά για πυρηνικούς αντιδραστήρες.
Μέχρι που σήμερα έπιασε ταβάνι.
Από σήμερα, το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα αξιολογείται με τον ίδιο βαθμό σοβαρότητας (δηλαδή το μέγιστο, 7) με αυτόν του μεγαλύτερου πυρηνικού ατυχήματος στην ιστορία. Η Φουκουσίμα, 25 χρόνια μετά το Τσερνόμπιλ, έρχεται να θυμίσει με τον πιο τραγικό τρόπο τους κινδύνους της πυρηνικής ενέργειας. Τα 25χρονα «γενέθλια» του Τσερνόμπιλ συμπίπτουν με τον 1 μήνα μετά το ατύχημα στη Φουκουσίμα. Ποιος θα τολμήσει να πει στους Ιάπωνες ότι στην Ουκρανία ακόμα μετρούν τις ανοικτές πληγές τους; Ποιος θα τολμήσει να τους πει ότι οι επιδημιολογικές μελέτες σε αρκετές γειτονικές χώρες που λούστηκαν το ραδιενεργό νέφος από το Τσερνόμπιλ δείχνουν ότι ακόμα μετράμε τις συνέπειες εκείνου του ατυχήματος; Ποιος θα τολμήσει να πει στους Ιάπωνες ότι ακόμα μετρούν ραδιενέργεια σε τρόφιμα σε περιοχές γύρω από το κουφάρι του Τσερνόμπιλ; Ποιος θα τολμήσει να μιλήσει για «παράπλευρες απώλειες» που θα στοιχειώνουν και την επόμενη γενιά επειδή η προηγούμενη προχώρησε σε παράλογες και επικίνδυνες επιλογές;
Εύχομαι αυτή η διπλή μαύρη επέτειος να σταθεί η αφορμή να θάψουμε, μαζί με το κουφάρι των πυρηνικών σταθμών της Φουκουσίμα, τον πυρηνικό εφιάλτη μια για πάντα. Και ο τρόπος είναι ένας: κλείσιμο των πυρηνικών αντιδραστήρων. Πρώτα οι παλαιότεροι και στη συνέχεια οι υπόλοιποι. Η περίπτωση της Γερμανίας δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε εδώ και τώρα! Χωρίς διακοπές στην ηλεκτροδότηση και χωρίς να … γυρίσουμε στις σπηλιές. Ευτυχώς δε χρειαζόμαστε την πυρηνική ενέργεια για να λύσουμε τις ενεργειακές ανάγκες του πλανήτη. Δε χρειαζόμαστε άλλα θύματα, άλλα πυρηνικά απόβλητα, άλλα ατυχήματα. Χρειαζόμαστε την εξοικονόμηση και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Χρειαζόμαστε να στραφούν οι επενδύσεις προς αυτές τις κατευθύνσεις αντί των πυρηνικών, του λιγνίτη ή του πετρελαίου. Ναι, χρειαζόμαστε μια Ενεργειακή Επανάσταση. Και αυτή έχει ήδη ξεκινήσει. Γίνετε κι εσείς μέρος της!
* Ο Νίκος Χαραλαμπίδης είναι διευθυντής του ελληνικού γραφείου της Greenpeace
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου