Το να παίρνεις πρώτη φορά συνέντευξη από μια γυναίκα, είναι σαν να προσπαθείς να ανακαλύψεις πόσο βρώμικα σε παίρνει να της μιλάς και να της φέρεσαι στο κρεβάτι. Στέκεσαι στην άκρη της κουπαστής, ρίχνεις την απόχη και περιμένεις να δεις τι ψαριά θα πιάσεις.
Κλείνοντας αισίως 52 μήνες ως δημοσιογράφος του MAX, είχα και έχω το προνόμιο να παίρνω συνεντεύξεις από εκείνες τις γυναίκες που «αναγκάζουν» τους άντρες να αγοράζουν τα ανδρικά περιοδικά για να τις δουν γυμνές στις σελίδες τους. Στο χιλιογδαρμένο ψηφιακό κασετοφωνάκι της Olympus που κουβαλάω πάντα στην τσάντα μου, βρίσκονται οι φωνές δεκάδων Ελληνίδων μοντέλων που η καθεμία για τον δικό της λόγο αποφάσισε να ποζάρει ημίγυμνη ή και εντελώς γυμνή μπροστά σε έναν φωτογραφικό φακό. Κάθε γυναίκα και μια εμπειρία. Κάθε συνέντευξη και ένα σχολείο που μου έμαθε πολλά. Για τις γυναίκες που στεκόντουσαν απέναντί μου, για τη δουλειά που αποφάσισα να κάνω, ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Κάν’ το όπως η Σάσα
Θυμάμαι ακόμα τα τηλέφωνα 2-3 συναδέλφων το 2008 που μου έδιναν συγχαρητήρια για μια συνέντευξη στη Σάσα Μπάστα. Το ‘χα πάρει πάνω μου μέχρι που με προσγείωσε η τότε διευθύντρια σύνταξης του MAX: «Μην νομίζεις ότι έκανες κάτι εσύ. Μόνη της τα έλεγε». Και είχε δίκιο. Η Σάσα Μπάστα είναι ο ιδανικός άνθρωπος για να πάρεις συνέντευξη. Αράζεις πίσω και την ακούς να παράγει πέντε πιασάρικες ατάκες το δίλεπτο. Πολύ απλά γιατί αυτή η γυναίκα ξέρει τι πρέπει να πει για να παίζει η συνέντευξή της επί 7 ημέρες στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του STAR. Και υπάρχουν και πολλές άλλες που έχουν το ίδιο μοτίβο και φροντίζουν από μόνες τους να μπαίνουν στο στόχαστρο με τις δηλώσεις τους. Το ίδιο και η Πετρούλα Κωστίδου, το ίδιο και η Δήμητρα Αλεξανδράκη του Next Top Model, το ίδιο τώρα τελευταία και η Άρτεμις Αστεριάδη. Γυναίκες που ζητάνε τη δημοσιότητα και ξέρουν πώς να την έχουν. Σαν τη Σάσα όμως καμία..
Στο χαλαρό
Πολλές συνεντεύξεις από την άλλη κυλάνε ήρεμα και ευχάριστα. Συνεντεύξεις στις οποίες μπορεί να γελάσεις, να πεις τη μαλακία σου και να μην παρεξηγηθείς, να μιλήσεις φιλικά, να περάσεις καλά. Ο Θεός με έχει ευλογήσει να έχω κάνει τρεις συνεντεύξεις στη Χριστίνα Στεφανίδη και σε καθεμία να περνάω καλύτερα από την προηγούμενη. Θυμάμαι να έχω γελάσει αρκετά με την Έβελυν Καζαντζόγλου πάνω από μια τεράστια βάφλα στο Waffle House. Θυμάμαι να έχω πιει έναν από τους πιο χαλαρούς καφέδες με τη Νικολέττα Ράλλη στο αγαπημένο της Aligator στην Αλεξάνδρας. Συνεντεύξεις που σε κάνουν να νιώθεις ότι μιλάς με τον κολλητό ή κάποιον γνωστό σου. Συνεντεύξεις που τελειώνουν αλλά έχεις όρεξη να παραγγείλεις κι έναν δεύτερο καφέ.
Άντε να τελειώνουμε
Αλλά υπάρχουν φυσικά και οι επαγγελματίες του χώρου. Που θέλουν απλά να κάνουν τη δουλίτσα τους και να εξαφανιστούν. Συνεντεύξεις που μάταια προσπαθώ να θυμηθώ, γιατί δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν. Αμέτρητες γυναίκες πέρασαν αδιάφορα και δεν ακούμπησαν, από την Εύα Λάσκαρη και την Ευαγγελία Αραβανή, μέχρι τη Χρύσα Δρακάκη και την Ευγενία Γκιζελή. Ωραίες γυναίκες, ιδιαίτερες προσωπικότητες, με τυπικές και σχετικά αδιάφορες συνεντεύξεις. Κι εκεί που λες ότι είναι έτσι οι σωστοί επαγγελματίες, έρχεται η ακραία έκφραση του επαγγελματισμού να σου το χαλάσει. Εκείνη η γυναίκα που φωτογραφίζεται μόνο και μόνο για να προωθήσει τη δουλειά της. Έχεις ακούσει ποτέ τη Νάταλι Θάνου να εξυμνεί από μόνη της, τα κατορθώματά της στο τραγούδι και το μόντελινγκ; Όχι ε; Τυχερός είσαι μεγάλε.
Ο φόβος του μικροφώνου
Ποιος είπε ότι τα πάνε όλες καλά με τις συνεντεύξεις; Υπάρχουν κορίτσια που ντρέπονται, που το σκέφτονται, που φοβάσαι ακόμα και να τους κάνεις κάποιες ερωτήσεις. Γυναίκες που δεν προλαβαίνεις να τις γνωρίσεις σε μία συνέντευξη γιατί περνάνε την περισσότερη ώρα δαγκώνοντας αμήχανα τα χείλη τους. Ακόμα θυμάμαι το αθώο βλέμμα της Όλγας Φαρμάκη το 2008 στα Starbucks της Γλυφάδας. Και η λίστα είναι ατελείωτη. Σύλβια Παπαδάκη, Νταϊάνα Ιγροπούλου, Κατερίνα Σκουρλή, Νατάσσα Λυμπερίδου, Φλορίντα Πετροτσέλι. Με δυο λόγια απλά κορίτσια που δεν θέλουν να εκτεθούν. Είτε είναι οι πιο άγιες γυναίκες στον κόσμο είτε είναι οι πιο αμαρτωλές, δεν νιώθουν την ανάγκη να πουλήσουν τον εαυτό τους και προτιμούν να αποφεύγουν τα μεγάλα λόγια. Respect!
Το να ισχυριστεί οποιοσδήποτε ότι ξέρει τα πάντα για τις γυναίκες, είναι μεγάλο φάουλ. Κι ακόμα κι αν εγώ λέω ότι έχω μάθει να αναγνωρίζω από νωρίς με ποια γυναίκα θα περάσω καλά όταν στέκεται απέναντι στο δημοσιογραφικό μου μαγνητόφωνο και ποια θα μου δώσει ατάκα που θα μπορεί να παίξει περήφανα σε ένα εξώφυλλο περιοδικού, ομολογώ ότι στο μάθημα «Γυναίκες» είμαι ακόμα στο πρώτο κεφάλαιο. Και δεν θα σταματήσω να παίρνω συνεντεύξεις μέχρι να φτάσω στο τελευταίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου