Μου είναι γνώριμη αυτή η φωνή. Αν δεν είναι αυτός, δηλαδή, σίγουρα θα είναι κάποιος κλώνος του. Δεν είδα τα σχετικά credits του κρατικού καναλιού, στην αρχή της μετάδοσης, αλλά όλα τα σημάδια είναι οικεία: θες η συνήθης αφηγηματική αγκύλωση, όπου κλισέ και εμμονές παίζουν μπάλα (έρχονται ισοπαλία, παράταση και μπαράζ από εκνευριστικά πέναλτι), κάνοντάς μας γνωστό (ψυχαναγκαστικά κάθε 10 λεπτά) πως η Άρσεναλ "μπήκε δυναμικά στον αγώνα, αλλά μόνο για 12 λεπτά" (τα οποία σε κάποιες επαναληπτικές αναφορές έγιναν 15, και μετά πάλι 12)...
Θες αυτή η βελούδινη χροιά της φωνής όταν εκφέρει μεγάλες στιγμές της ποδοσφαιρικής τέχνης όπως το αράουτ ή οι καθυστερήσεις, η οποία σε συνδυασμό με μια πολύ προχωρημένη έννοια περί progression στη ρυθμική ροή του λόγου -όπου βαρεμάρα, ζοχάδα και ξαφνικά ξεσπάσματα ενθουσιασμού συναντιούνται στη γωνία αναπάντεχα και πίνουν ποτά, χρεώνοντάς τα στην ηρεμία μας- δεν μπορεί παρά να προκαλεί τον αρρωστημένο θαυμασμό στον τελευταίο σουρρεαλιστή προβοκάτορα του σπορτκάστινγκ. Αυτά όμως είναι τα σημάδια, όχι η στάμπα, το σήμα κατατεθέν. Το οποίο όταν πλέον διατυπώνεται και περνάει μέσα από τα ηχεία της widescreen οθόνης μου, δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία για το ποιος μεταδίδει αυτή την τελετουργία: ο άνθρωπος που ξέρει από καλό οφσάιντ, που για να περιγράψει την κάθε φάση (γκολ, φάουλ, αλλαγή, πέναλτι, ξύλο, άουτ, κόρνερ, καθυστέρηση) πρώτα πρέπει (επειδή το μπορεί) να αποφανθεί αν ο εμπλεκόμενος είναι σε θέση οφσάιντ, και μετά (σε βάθος χρόνου πιθανώς) να μας αναγγείλει το νέο: ΓΚΟΛ!
Συνηθισμένος προφανώς από τα εγχώρια ποδοσφαιρικά πεπραγμένα -όπου η εκδίκαση του οφσάιντ συνιστά ίσως τη μέγιστη συναρπαστική περιπέτεια απ'όταν ο Ζιοβάνι εγκατέλειψε τα ημεδαπά τερέν- ο σωστός σπορτοκάστορας αισθάνεται χρέος του να μας ανοίγει τα μάτια και να μας πληροφορεί έγκυρα (υπολογίζοντας πάνω απ'όλα το κοινό περί δικαίου αίσθημα) πριν μας περιγράψει το ίδιο το γεγονός, και έτσι, αφήνει στην άκρη το γεγονός και μας μιλά για τις καραγκιόζικες εντυπώσεις του, αφού το πρώτο που βρίσκει να πει είναι για τον επόπτη που πάει προς τη σέντρα και ενώ τη στιγμή εκείνη μπορεί να διηγηθεί ένα εκατομμύριο διαφορετικές συναρπαστικές ιστορίες· ιστορίες για λαούς, ιστορίες για Ινιέστες, ιστορίες για τη φύση του ποδοσφαίρου· ιστορίες γενικά. Έτσι λοιπόν, συνηθίσαμε όταν ακούμε περιγραφή στα ελληνικά -και όχι κάτι τέτοιο- να είναι άρρηκτα δεμένες οι εμπνεύσεις του Λιονέλ Μέσι με τη φράση "που δεν είναι σε θέση οφσάιντ". Σχεδόν έχουμε ψυχαναγκαστεί να βλέπουμε το παιχνίδι της Μπάρτσα ως μια οριακή περίπτωση ανάπτυξης που δυσκολεύει τη σπουδαία κατάκτηση της ανθρώπινης διανόησης που λέγεται τεχνητό οφσάιντ, να κρίνουμε την επιτυχή έκβαση των συνδυασμών από το πόσο μέσα στους κανόνες είναι (εφ'όσον δεν τους παραβαίνουν) και όχι από το τι κανόνες και σταθερές δημιουργούν λ.χ. η απίθανη αέναη κίνηση του Βίγια, η συνεχής αλληλοκάλυψη θέσεων του Μέσι, η παράλληλη κίνηση στον άδειο χώρο του Ντάνι Άλβες. Έχει εξοβελιστεί δια παντός η γνήσια μπαλαδόρικη ορολογία που θα περιέγραφε τα γκολ του Βίγια, του Μέσι, του Αρσάβιν και του Φαν Πέρσι, ως "γκολάρες" και όχι "σημειώνει γκολ, κανονικό, αφού δεν είναι σε θέση οφσάιντ" και τη μπάλα που βλέπουμε ως "μπαλάρα" και όχι "το καλύτερο παιχνίδι του Τσαμπιοσλή μέχρι τώρα". Το γκολ -αλλά και η κάθε φάση- δεν ορίζεται από αυτό που δεν είναι, αλλά από αυτό που είναι. Η μπάλα που παίζουν μεταξύ τους η Μπάρτσα και η Άρσεναλ, δεν είναι αντικείμενο προς κρίση για το στόμα του Θεοφιλάντε, ούτε φόρουμ για τις γνώμες-κωλοτρυπίδες των άμπαλων. Είναι αυτό που δεν μπορούμε να φτάσουμε, εκείνο που δεν μπορούμε να διανοηθούμε, μέσα από τις νόρμες που εννοούμε και αναπαράγουμε. Είναι ανέφικτο για μας, όπως πολλά άλλα. Είναι όμως και εφικτό, αφού το βλέπουμε, αφού υπάρχει. Είναι μπαλάρα. Τελεία.
Ο επιθετικός, ο τεράστιος μπαλαδόρος, ο που του πρέπει ολόκληρος αστερισμός στο όνομά του, δεν βρίσκεται εκεί για να μην παραβεί τον κανονισμό του οφσάιντ. Βρίσκεται εκεί ακόμα και για να τον ξεγελάσει αυτό τον οριακό κανονισμό -ο οποίος δεν έχει και πολύ θέση σε ματς με ρυθμό και κίνηση σαν το χτεσινό- βρίσκεται εκεί για να σημειώσει ένα παραπάνω γκολ, για να σημειώσει άλλο ένα όμορφο γκολ, για να σηκώσει την εξέδρα, για να χαρίσει άλλη μια μεγάλη συγκίνηση στους τρομερούς Άγγλους που κατέκλυσαν το Emirates (καθώς και κατακόρυφη αύξηση της κατανάλωσης στις λονδρέζικες παμπ, αμέσως μετά). Βρίσκεται εκεί για να εκθέσει την αντίπαλη άμυνα και τα διάφορα τεχνάσματά της και να δείξει πως μόνο η επίθεση μπορεί να φέρει την πρόκριση, αφού ακόμα και στα ανυπόφορα Χ, ακόμα και στα ματς "τακτικής", τα γκολ είναι που θα μετρήσουν και όχι οι καλύτερες άμυνες. Στη χώρα που η πυξ-λαξ άμυνα, τα ασφυκτικά μαν-του-μαν και το θέατρο για καθυστέρηση, συνιστούν τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές εγνωσμένες αρετές μας, η ανάγνωση των επιτευγμάτων των άλλων δεν μπορεί παρά να είναι ανερμάτιστη, ενοχική και εμμονοληπτική.
Για 70 περίπου λεπτά, ο μεγάλος Αλέκος έβλεπε ένα δυνατό παιχνίδι και μας πληροφορούσε ανελλιπώς για τη δυναμικότητα των δύο ομάδων -λες και δεν ήταν ξεκάθαρη μπροστά στα μάτια μας- επαναλαμβάνοντας, κατά τακτά διαστήματα ως mantra, την υπεροχή της Άρσεναλ κατά το πρώτο 12λεπτο (ή 15λεπτο). Κάπου εκεί, μέσα στο τελευταίο 20λεπτο, διαπίστωσε πως πράγματι παρακολουθούμε όλοι ένα σπουδαίο αγώνα -αφού ΦΥΣΙΚΑ και είναι μεγάλη ομάδα η Άρσεναλ, αφού ΜΟΝΟ μεγάλες ομάδες (και όχι ομάδες του 10λεπτου) μπορούν να ανατρέψουν την υπεροχή της Μπαρτσελόνα, αφού ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ φαίνονται οι μεγάλες ομάδες και η αξία της στόφας τους, έξω από κάθε εκατομμύριο και μπίζνα, έξω από οποιαδήποτε σκοπιμότητα, πέρα από αυτή της νίκης. Ανάμεσα στα φτυσίδια και τα χασμουρητά του, ο αργόμισθος της ΕΡΤ, δικαίωσε τον προπονητή των Καταλανών -ο οποίος θα το'χε μαράζι να πάει για ύπνο, χωρίς να έχει βιώσει την αναγνώριση από τους έμμισθους της Μεσογείων. "Είχε δίκιο ο Γκουαρδιόλα" απεφάνθη προς το τέλος με στόμφο, αναφορικά με την πρόβλεψη του Πεπ ότι θα ήταν ένα πολύ δυνατό και συναρπαστικό παιχνίδι. Ασφαλώς και ήταν: και για όλους μας -το είδαμε και το απολαύσαμε- αλλά και για εκείνον -αφού κανείς δεν ήταν σε θέση οφσάιντ.
Λεφτά υπάρχουν στην ΕΡΤ. Τα έχεις πληρώσει εσύ μαλάκα Έλληνα φορολογούμενε. Για να τα παίρνει ο Αλέκος και να μας γαμάει τη μόνη πραγματική τελετουργική συγκίνηση που μπορούμε να βιώσουμε παρακολουθώντας το κωλοκούτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου