Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

«Απολιτίκ» όχι, «ακομματίκ» μήπως;


Πέμη Ζούνη
Εσείς μου βάζετε τα θέματα πια. Ακολουθώ τη ροή της συζήτησης. Ένας μικρός χάρτης που αρχίζει να σχηματίζεται κάθε Δευτέρα και διαμορφώνεται συνεχώς, μέχρι το επόμενο άρθρο...
Ο χάρτης έχει βουνά καταγγελιών, νησίδες κατανόησης, νάρκες εμπάθειας. Προσπαθώ να μαζέψω τα χρήσιμα κομμάτια – και είναι πολλά. Προσπαθώ να ισορροπήσω μεταξύ του δικού μου και δικού σας θυμικού. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δεν θέλω να συνηθίσω στις προσβολές (όταν συμβαίνουν), δεν θέλω για άμυνα να κλείσω το παράθυρο. Η διαφορά ανάμεσα στην ψυχραιμία και την αναισθησία είναι μεγάλη. Αλλά απέχει ένα βήμα. Οι «έμπειροι» το κατέχουν.
Υπήρξε ένα αποκαλυπτικό σχόλιο, μεταξύ άλλων πολλών αποκαλυπτικών, αυτήν την εβδομάδα, στο οποίο θέλω να σταθώ. Κάποια συνομιλήτρια με χαρακτήρισε «απολιτίκ».Ξαφνιάστηκα, δεδομένου ότι η ταυτότητά μου εξ ορισμού και εκ θέσεως είναι δεδομένη. Μετά κατάλαβα. Και χάρηκα, το ομολογώ. Εννοούσε «ακομματίκ» (δεν υπάρχει στο λεξικό, αλλά συνεννοούμαστε). Προφανώς επειδή στη σκέψη μου, στις τοποθετήσεις μου δεν παρατηρείται έντονο χρώμα. Επειδή, ίσως, προσπαθώ να βάλω μια βάση, παρατηρώντας την πραγματικότητά μας, μια ελάχιστη κοινά αποδεκτή βάση. Επειδή συμφωνώ με πολλά σημεία της κριτικής. Επειδή υποστηρίζω ότι σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή είναι ανάγκη πάσα να βοηθήσουμε με θετικές προτάσεις – κι όταν με το καλό ορθοποδήσουμε ας τσακωθούμε με την ησυχία μας για το ποιος είναι πιο πατριώτης. Επειδή προσπαθώ να διευκρινίσω κάποια στοιχεία που πιθανόν να κυκλοφορούν διαστρεβλωμένα, αλλά δεν καταδέχομαι την προπαγάνδα. Δεν είναι καιρός να παραβγαίνουμε κομματικά, αγαπητοί συνομιλητές.
Αγαπητοί συνάδελφοι της Βουλής. Αν κάποιος έχει τη λύση με τους αριθμούς, οφείλει να την καταθέσει στο όνομα της χώρας. Με είχε εντυπωσιάσει, ας πούμε, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης  όταν είχε πει ότι σε έναν χρόνο μπορεί να μας βγάλει απ’ τη δανειακή σύμβαση. Γιατί δεν κατέθεσε το σχέδιο; Εκείνος, ή όποιος άλλος το έχει. Επειδή δεν είναι πρωθυπουργός; Μα θα δοξαζόταν απ’ όλους.
Υπάρχει παρ’ όλα αυτά κάτι πολύ ελπιδοφόρο. Είναι  οι νέοι άνθρωποι που έρχονται να με βρουν, θυμωμένοι βέβαια, αλλά έρχονται, για να δώσουν μια ιδέα τους. Για το κέντρο της Αθήνας π.χ.  Ή για ένα ψηφιακό σχέδιο που θα βοηθήσει και θα οργανώσει την επιχειρηματικότητα. Ή για τη δικτύωση του εθελοντισμού. Είναι από τα ωραιότερα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Είναι αυτά που με πείθουν να συνεχίσω.
Τέλος πάντων…
Υπάρχει μια φόρτιση σήμερα. Από τον θάνατο του Νίκου. Με πείραξε όπως όταν άκουσα μέσα σ’ ένα λεωφορείο τον θάνατο του άλλου Νίκου. Του Ξυλούρη.
Θυμήθηκα εκείνη τη μαγική, θορυβώδη, ενθουσιώδη καλοκαιρινή νύχτα του 2004 που πήραμε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Μέσα στο παραλήρημα των Ολυμπιακών που απείχαν μια ανάσα. Ήμουν στα Ανώγεια. Είχε προγραμματίσει συναυλία ο Παπάζογλου και ήταν εκεί, στην πλατεία. Ποιος να φανταζόταν ότι θα ήμασταν στον τελικό, για να αλλάξει τη μέρα της συναυλίας; Κάθισε λοιπόν μαζί μας και βλέπαμε στις τεράστιες οθόνες το ματς. Στο ημίχρονο ανέβηκε στο πατάρι και μας χάρισε τρία-τέσσερα απ’ τα πιο όμορφα τραγούδια του. Εμπνευσμένος, φωτεινός, ένδοξος! Και μετά τη λήξη του παιχνιδιού κάηκε το σύμπαν!
Σκέφτομαι πως, αν επτά χρόνια μετά όλα έχουν αλλάξει, κατά τον ίδιο νόμο της φύσης μπορεί το ξημέρωμα της επόμενης επταετίας να μας βρει αλλιώς. Υγιείς, συμφιλιωμένους, περήφανους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Προσαρμοσμένη αναζήτηση