Βλέποντας τον Κόκε να βάζει τα κλάματα δημόσια στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου του, νιώθεις άμεσα μια ενόχληση στο στομάχι...
Αυτές οι άμεσες συναισθηματικές αντιδράσεις του οργανισμού προσπερνάνε δίχως καμία δυσκολία το λογικό φίλτρο που έχει ο καθένας μας και το οποίο τον βοηθάει να εξισορροπεί τις αντιδράσεις του στα διάφορα εισερχόμενα ερεθίσματα και να μην κλαίει για παράδειγμα κάθε φορά που η ομάδα του χάνει ή κάθε φορά που βλέπει ένα ταλαιπωρημένο παιδάκι στα φανάρια. Δεν χρειάζεται τρομερή εσωτερική αναζήτηση για να βρεις τα αίτια της ενόχλησης: Είναι ο Κόκε, είναι ο αρχηγός του Άρη (Απλές, πικρές αλήθειες: Τυπικά αρχηγός του Άρη. Αρχηγός δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι. Ο Σέρχιο γεννήθηκε μπαλαδόρος αλλά όχι αρχηγός. Το περιβραχιόνιο δεν είναι απλά ένα αξεσουάρ που μπαίνει στο χέρι.) και είναι εκεί μπροστά σε όλους και κλαίει γιατί μετά από πέντε χρόνια ο κύκλος του στην ομάδα τελείωσε.
Βάζοντας το λογικό φίλτρο με στόχο να καταπολεμήσεις το σφίξιμο μέσα σου, θυμάσαι ότι ο κύκλος του Κόκε τελείωσε για σένα την στιγμή που επέλεγε να παρατήσει την αποστολή όταν τον ενημέρωσαν ότι δεν θα παίξει βασικός απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτυ. Στο σημείο που ο παίκτης βάζει τον εαυτό του πάνω απ’ την ομάδα, η ομάδα οφείλει να του υπενθυμίσει ότι είναι μεγαλύτερο μέγεθος απ’ αυτόν. Το γεγονός ότι δεν το έκανε – για λόγους που σχετίζονται καθαρά με το γεγονός ότι το σύγχρονο ποδόσφαιρο λειτουργεί με τις επιχειρηματικές λογικές των ‘προϊόντων’ και των ‘αξίων’ τους – δεν επηρεάζει καθόλου την οπαδική σου οπτική. Ακόμα και να ήθελες να δικαιολογήσεις το τεράστιο ατόπημα θα ήταν αδύνατο να παραβλέψεις ότι αυτό ήταν απλά η κορυφή ενός παγόβουνου ατοπημάτων τα οποία έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια.
Μια ολόκληρη λίστα σφαλμάτων εντός και κυρίως εκτός αγωνιστικού χώρου ήταν ουσιαστικά το παλμαρέ του Ισπανού τα τελευταία δυο-τρία χρόνια. Κι αν τις αυτοκαταστροφικές αγωνιστικές τάσεις που έβγαζε με την αδυναμία του να σκοράρει και στις πιο απλές περιπτώσεις μπορούσες να τις ανεχτείς αποδεχόμενος ότι η ψυχολογία παίζει τεράστιο ρόλο σ’ αυτό το παιχνίδι, το γεγονός ότι αδυνατούσε προκλητικά να τρέξει, να πρεσάρει, να τζαρτζάρει και να ζοριστεί γενικότερα για διάφορους λόγους (την προέλευση κάποιων εκ των οποίων μπορείς να βρεις σε κεφάλαια μαθήματος ψυχολογίας που σχετίζονται με τις αλλαγές που συντελούνται στους ανθρώπους όταν περάσουν ένα στάδιο ‘θεοποίησης’ από τους συνανθρώπους τους) ήταν ανέφικτο να του το συγχωρέσεις ακόμα κι αν σε στεναχωρούσε πραγματικά το ότι κατηγορούσες τον ίδιο παίκτη που λάτρεψες και ύμνησες τα πρώτα δυο χρόνια.
Τον παίκτη που έδωσε σάρκα και οστά στα όνειρα που έκανες όλα τα προηγούμενα χρόνια της ποδοσφαιρικής αφάνειας, το ίνδαλμα χιλιάδων πιτσιρικάδων, τον ποδοσφαιριστή που την τεχνική του έχουν λίγοι στην Ελλάδα, τον διακαή πόθο των περισσότερων μεγάλων Ελληνικών ομάδων, τον μοναδικό που θυμάσαι να φόρεσε τα κιτρινόμαυρα που αγαπάς και να σου έδωσε το δικαίωμα να φωνάξεις με μια ασυνείδητη και παντελώς άγνωστη ως τότε σιγουριά «γκολ» πριν ακόμα φύγει η μπάλα απ’ τα πόδια του, πριν ακόμα επιλέξει να κοιτάξει επιδεικτικά αλλού την ώρα που πλασάρει. Κι αυτό το κερδισμένο, με γκολ, δικαίωμα (και τις όμορφες αναμνήσεις που προκάλεσε) δεν πρόκειται να το ξεχάσεις εύκολα όσα φίλτρα κι αν βάλεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου