Σε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που από μια συνέντευξη ποδοσφαιριστή βγαίνει έστω και μια αξιοσημείωτη πληροφορία (εξαιρουμένης της περίπτωσης του Τσάβι), ο Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς είχε κληθεί να απαντήσει σε ερώτηση δημοσιογράφου για τις διαφορές που εντόπιζε στις προπονήσεις στην Ιταλία και στις προπονήσεις της Μπαρτσελόνα...
Πάνω-κάτω η απάντηση του συνοψιζόταν στο: «Στην Ιταλία πηγαίναμε για προπόνηση και μέχρι να έρθει ο προπονητής κουτσομπολεύαμε στον πάγκο. Στην Ισπανία έφτανες στο γήπεδο και έβλεπες ήδη τον Μέσσι, τον Τσάβι και τον Ινιέστα μέσα να παίζουν πασούλες». Προσθέτοντας στο παραπάνω δεδομένο την εικόνα του Νίκου Γκάλη του Ενός του Μεγαλοπρεπή, να πηγαίνει πρώτος στην προπόνηση και το γυμναστήριο και να φεύγει τελευταίος ή να καταπίνει χιλιόμετρα εκτός γηπέδου με βάρη στα πόδια μπορείς εύκολα να οδηγηθείς στο συμπέρασμα (το οποίο και προφανώς θα σου απορρίψει ο Ρομάριο μετρώντας επιδεικτικά μέχρι τα 1000 γκολ με το ίδιο στυλ που κάποιος με προβλήματα ύπνου θα απαριθμούσε προβατάκια, ένσταση πάντως που δεν πρέπει να λάβεις υπόψη αν θέλεις να παραμείνεις σε αντικειμενικά μονοπάτια σκέψης, καθώς Ρομάριο είναι ένας στους χιλιάδες) πως ακόμα κι όταν το ταλέντο ξεχειλίζει από κάποιον συνήθως χρειάζεται δυο επιπλέον συστατικά για να ξεχωρίσει στο παγκόσμιο στερέωμα: δουλειά και σκληρή δουλειά.
Η τελειοποίηση μιας εκτέλεσης φάουλ απαιτεί και τα τρία αυτά συστατικά. Κι αυτό μπορεί να στο επιβεβαιώσει ο καλύτερος εκτελεστής τέτοιων φάσεων που περπάτησε ποτέ στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Ο Ζουνίνιο απ’ το Περναμπούκο της Βραζιλίας, γνωστός γι’ αυτόν τον λόγο και σαν Ζουνίνιο Περναμπουκάνο – μια από τις λίγες περιπτώσεις στο ποδόσφαιρο, μαζί με τον «Αλσατο Αρσέν Βενγκέρ», που το άκουσμα και μόνο του ονόματος του σε μια τηλεοπτική μετάδοση σου προσφέρει σε πακέτο και μια γεωγραφική γνώση που το πιθανότερο είναι να μην κατείχες.
Ο Ζουνίνιο έχει πατήσει ήδη τα 36 αλλά ευτυχώς γι’ αυτόν και δυστυχώς για τους αντιπάλους τερματοφύλακες η τεχνική που εφαρμόζει στα χτυπήματα φάουλ (και την οποία έχει αντιγράψει με εξαιρετική, ομολογουμένως, επιτυχία και ο Κριστιάνο Ρονάλντο) χάρη στην οποία η μπάλα αφού έχει περάσει επιτυχημένα πάνω απ’ το τείχος, μ’ ένα δυνατό χτύπημα χωρίς καθόλου φάλτσο, αρχίζει να κινείται στον αέρα τελείως απρόβλεπτα με αποτέλεσμα να μπερδεύει τους τερματοφύλακες, κοινώς ένας συνδυασμός ανθρώπινης παρέμβασης και τερτιπιών της μπάλας στον οποίο συνδυασμό όμως η ανθρώπινη παρέμβαση είναι τόσο καλά μελετημένη και προπονημένη (=λέξη κλειδί) που ουσιαστικά η ελεύθερη βούληση της μπάλας ελαχιστοποιείται και καταλήγει να είναι απλά το κερασάκι στην καλοσχεδιασμένη τούρτα, ένα «κοντρολαρισμένο χάος» όπως ακριβώς το είχε περιγράψει κάποιος, κάπου, κάποτε, η τεχνική αυτή λοιπόν λειτουργεί με τους κανόνες ωρίμανσης του κρασιού: Όσο περνάει ο καιρός γίνεται και καλύτερη, εκμεταλλευόμενη την ατελείωτη πλέον εμπειρία του δημιουργού της που έχει μετατρέψει τα φάουλ από οποιαδήποτε (κυριολεκτικά) απόσταση σε σοβαρότατη απειλή για κάθε άμυνα.
Ιδανικότερη επιβεβαίωση από το προχθεσινό εκπληκτικό γκολ φάουλ του Βραζιλιάνου σε παιχνίδι του πρωταθλήματος του Κατάρ, στο οποίο έχει ξεπέσει ελέω συνταξιοδότησης, δεν πρόκειται να βρεθεί:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου