Ύστερα από 30 χρόνια πορείας προς την παρακμή, “στην Ελλάδα ο ένας κρατάει τον άλλο” (δανεικά, πληροφορίες, λαδώματα, εξυπηρετήσεις) και οι ελάχιστοι, που μπορούν να δράσουν ανεξάρτητα, συνήθως δεν έχουν τη δύναμη να το πράξουν...
Βάλτε και την κομματική αντιπαράθεση, η οποία παραμένει ίδια κι απαράλλακτη με τη δεκαετία του ’80, το αποτέλεσμα είναι τα μηνύματα που εκπέμπονται προς τους πολίτες να είναι συγκεχυμένα.
Βασική ερώτηση στις συζητήσεις: “Θα τα καταφέρουμε;” Η κομματική απάντηση είναι τρέχα γύρευε, η τεχνοκρατικά πολιτική είναι καταφατική, αν και εφόσον, δεν κυριαρχήσει μία άγρια διάθεση αυτοκαταστροφής, ή κερδίσουν έδαφος τα εσχατολογικά σενάρια που διακινούνται από τους επαγγελματίες. Ξέρετε… περί πτώχευσης, εξόδου από την ΟΝΕ, για τις καμινάδες του Νομισματοκοπείου, που δουλεύουν νύχτα τυπώνοντας δραχμές, κ.λπ. Όταν δεν έφτασαν αυτά, διακινήθηκε και το μέιλ της χρεοκοπίας για να δέσουν οι εντυπώσεις.
Όμως, παρά τις αντιστάσεις των καταστροφολόγων και των άλλων κομματικών φυλών, οι πολίτες έχουν αρχίσει να σκέφτονται το μέλλον. Αναθεωρούν την οικονομία του νοικοκυριού, επανασυντάσσονται και θωρούν τη ζωή με άλλο μάτι. Τα παθήματα-μαθήματα της κρίσης είναι πλέον εμφανή, οριζόντια, σε όλα τα επίπεδα της ζωής, ατομικά και συλλογικά. Από τον υπερδανεισμό του νοικοκυριού έως τους εκατοντάδες Έλληνες μικρο-μαγαζάτορες, οι οποίοι “δεν ήθελαν άλλο πάνω από το κεφάλι τους”.
Οι Έλληνες πολίτες, σιγά σιγά δείχνουν να προσαρμόζονται στην ιδέα ότι η παγκοσμιοποίηση των πληροφοριών και του χρήματος πλέον δεν συγχωρεί την ανεμελιά των “εθνικών χωριών” της Μεσογείου. Ήρθε η ώρα για αυτοοργάνωση και πραγματική δουλειά. (Αν σκέφτεστε τις ώρες εργασίας, στις οποίες είμαστε πρωταθλητές, σάς διαβεβαιώ ότι αυτό είναι ένα ακόμη σύμπτωμα καθυστέρησης και αναχρονιστικού προσωπικού και συλλογικού μάνατζμεντ. Η πολύωρη παραμονή στο γραφείο, πέρα από αντιπαραγωγική, φθείρει και το ανθρώπινο δυναμικό).
Επομένως, όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την “κρίση ως ευκαιρία” (το καταντήσαμε στερεότυπο κι αυτό) βρίσκονται σε φάση μετάβασης, ανανέωσης, προσαρμογής στα δεδομένα που απαιτεί η προπαρασκευή της νέας ανάπτυξης και θέτουν την ατομική και συλλογική εξέλιξη πάνω από τη στενομυαλιά και την μικροπρέπεια του παρελθόντος. Βέβαια, οι τάξεις των πολιτικών και των προβεβλημένων προσωπικοτήτων του δημόσιου βίου δείχνουν να μην καταλαβαίνουν και πολλά. Το μόνο που έκαναν ήταν να πετάξουν τις γραβάτες (άλλωστε πάντα προτιμούσαν το smart casual), ενώ κατά τα άλλα, συνεχίζουν ακόμη να αναλίσκονται σε μικροπολιτικές τακτικές, είτε απέλπιδες προσπάθειες να χτίσουν το μέλλον με φθαρμένα υλικά.
‘Ετσι, η πολιτική κατάσταση δείχνει να εξελίσσεται σε τραγέλαφο. Όταν προσπαθείς να εξηγήσεις τις εξελίξεις σε έναν ξένο επισκέπτη, οι λεκτικοί σχηματισμοί ξεφεύγουν προς έννοιες παράλογες. Τις αποδίδεις στα αγγλικά και τότε αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι γιατί γυαλίζει το μάτι των Ευρωπαίων κάθε φορά που σκέφτονται την Ελλάδα.
Όσο για τα μηνύματα που προκύπτουν από τα πολιτικά κόμματα, καμμία σχέση με την πραγματικότητα. Κομματισμός με τρέλα, σαν να βρίσκεσαι στο γήπεδο και να τσακώνεσαι για το οφσάιντ. Το πολιτικό προσωπικό βρίσκεται σε κρίση, και η μεθόδευση των σκοπιμοτήτων ανάλογη: η Αξιωματική Αντιπολίτευση συντάσσεται με την σκληρή Αριστερά (ΚΚΕ) στις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις (το “αφήνουν πάνω τους” που λένε, γιατί οι σύντροφοι ξέρουν), ενώ συγχρόνως, ενισχύει την άλλη Αριστερά (που δεν έχει τσίπα), σε ανόητες και αντικοινωνικές κινήσεις και εκδηλώσεις αρνητισμού (“Δεν πληρώνω”, “γιαούρτωμα ως ΨΕ”, κ.λπ.), βγαλμένες από τα εγχειρίδια της παλαιοαριστεράς του παρελθόντος. Η ΝΔ, αντί να προτείνει συγκεκριμένες παρεμβάσεις και να συμβάλει θετικά να ξεκολλήσει – επιτέλους – η χώρα από την αδράνεια, ασχολείται με τα εσωκομματικά στρατόπεδα λες και σχεδιάζει πογκρόμ έναντι πολιτικών αντιπάλων. Κάποιος πρέπει να πει στα συντρόφια της Συγγρού με τα γωνιακά γραφεία ότι, το Σοβιέτ σε μπλε δεν θα φορεθεί φέτος, ούτε στο μέλλον. Δοκιμάστηκε εκτενώς τα τελευταία δέκα χρόνια στη Ρηγίλλης και είδαμε τα αποτελέσματα.
Από το άλλο μέρος, ο Γιώργος προκαλεί διαρκή λόξυγκα στο ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα οι σκληροί πρασινόμαγκες του παρελθόντος να φοβίζουν τους υπουργούς. Έτσι, επειδή μπορούν, αλλά και για να κάνουν δήθεν επίδειξη φιλολαϊκών αισθημάτων στους πολίτες. Με επιχειρήματα περί ηθικότητας, που πείθουν μόνο τους αφελείς. Για παράδειγμα, το πρόσφατο επιχείρημα για τα “φρουτάκια” είναι αστείο. Αν ρίξετε μια ματιά στο διαδίκτυο, θα αντιληφθείτε ότι οι online δυνατότητες είναι απεριόριστες και οι παραδοσιακές συσκευές, για τις οποίες γίνεται λόγος δεν έχουν παρά μικρή διάρκεια ζωής. Και στο κάτω-κάτω ενήλικες είμαστε. Καλύτερο το “στοίχημα”, με το οποίο στενάζουν τα παλιά προπατζίδικα στις γειτονιές;
Σήμερα, στην Ελλάδα, ο κομματισμός της “μεταδικτατορικής περιόδου” (τί σπάσιμο κι αυτό, διαρκώς οι λογογράφοι να ετεροπροσδιορίζουν την εποχή μας) πεθαίνει με ταχύτητα. Δεν υπάρχει Δεξιά και Αριστερά, και βέβαια ο Σοσιαλισμός, εδώ και χρόνια, έχει χαθεί στον τρίτο δρόμο, ψάχνοντας για τον Γκίντενς. Υπάρχουν μόνο εθνικής προτεραιότητας ζητήματα, όπως η δημοσιονομική πειθαρχία της χώρας και των πολιτών, η θέση της στην σύγχρονη Ευρώπη, αλλά και περιφερειακά των συνόρων μας. Από τη άλλη, το λεγόμενο Κέντρο είναι περισσότερο τρόπος ζωής, παρά πολιτικός χώρος. Εκφράζει την μετριοπάθεια, την προσήλωση στο αποτέλεσμα, αλλά μερικές φορές και ευκαιριακές πολιτικές επιλογές.
Στην περίπτωσή μας, η στοχοπροσήλωση (που λέει και η Αλέκα) αφορά την αποτελεσματικότητα της προσπάθειας. Να διατηρήσουμε την Ελλάδα στην επικαιρότητα, όχι πια για τις αποτυχίες της, αλλά με τις επιτυχίες και την καινοτομία, την οποία καυχιόματε ότι κατέχουμε (στο μυαλό μας).
Όσο για τη φάρα των πολιτικών, έχω και μία πρόταση: Οι πολιτικοί μας να γίνουν Μαυρογιαλούροι, και αυτό γιατί όσοι έχουν πραγματικά παρακολουθήσει την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, γνωρίζουν ότι τελικά “υπήρξε φιλότιμο” και ο Μαυρογιαλούρος έγινε ήρωας στα μάτια μας… Παραιτούμενος…
postnews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου