Η πρώτη σκέψη είναι ότι γίγαντας θεωρείται κάποιος που βάζει ένα στόχο και τον πετυχαίνει. Ομως, υπάρχουν και εκείνοι που η ζωή τούς τοποθετεί εμπόδια και τα ξεπερνούν με μια τεράστια πίστη και αξιοπρέπεια. Τελικά, δεν είναι αυτό που πετυχαίνεις, αλλά το πώς το πετυχαίνεις.
Θυμάστε πότε αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Οταν πρωτοδιάβασα ένα ρόλο για να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή. Ενιωσα έξαρση, μου έδωσε μια αίσθηση συμπυκνωμένης ζωής... πώς να το πω, σαν τον πελτέ της ντομάτας!
Μετά τις σπουδές σας, για τρία χρόνια ταξιδεύατε και κάνατε διάφορες δουλειές...
Ηταν μια δύσκολη εποχή, αλλά και εποχή απόλυτης ελευθερίας. Αυτές οι δύο λέξεις πάνε μαζί: «Ελευθερία» και «δυσκολία». Η ελευθερία σε βγάζει από τη ρουτίνα και το σύστημα, κι όταν βγαίνεις από αυτά, είσαι μόνος σου. Συχνά, καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι να πηγαίνεις από τη μία ρουτίνα στην άλλη. Δεν λέω ότι χρειάζεται να σπας κάθε φορά τις γέφυρές σου, να γκρεμίζεις ό,τι έχεις χτίσει -άλλωστε, καμιά φορά το κάνει η ίδια η ζωή. Πρέπει, να έχεις ασφάλεια, χωρίς αυτή να σε κουκουλώνει και να σε κάνει αναίσθητο. Και να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να κρατάς την επαφή με το συναίσθημα της ελευθερίας και του μυστηρίου της ύπαρξης.
Ο πατέρας σας ήταν μαέστρος, επομένως μεγαλώσατε σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική. Η μουσική μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;
Οσο πιο πολύ εκτίθεσαι στη μουσική τόσο περισσότερο είσαι σε επαφή με το πάθος: Για τους ανθρώπους, για τη ζωή, για τις γυναίκες, για τα πάντα. Η μουσική σε κρατάει σε ένα επίπεδο συναισθήματος πολύ δυνατό. Σε ξυπνάει και σε γεμίζει.
Πρόσφατα είδαμε το Χωρίς Σύνορα, σύντομα θα δούμε και την Υπογραφή. Πώς προσεγγίζετε τους ήρωές σας;
Kάθε ρόλος σού δίνει κάποιες λαβές. Τις πιάνεις και προχωράς. Και καμιά φορά δεν σου δίνει τίποτα. Τότε είναι που πρέπει να ψάξεις, να δεις πώς θα πάρει ζωή. Δεν μου αρέσει, όμως, να έχω μια συγκεκριμένη μέθοδο. Ετσι είναι μεγαλύτερη η πρόκληση. Εχω την ύπαρξη όπου πρόκειται να κατοικήσω και δεν ξέρω από πού θα μπω: Από το παράθυρο, από τη σκεπή ή θα διαρρήξω την πόρτα;
Εχετε γυρίσει και ένα ντοκιμαντέρ για τα αδέσποτα σκυλιά της Αθήνας μαζί με το γιο σας. Πώς σας ήρθε αυτή η ιδέα;
Οταν έμαθα ότι θα τα μάζευαν για τους Ολυμπιακούς και ξαφνικά αισθάνθηκα μια έλλειψη. Σκέφτηκα πώς θα ήταν αν δεν υπήρχαν πια, αν θα έλειπε κάτι από την καρδιά της πόλης. Αυτά τα ζώα ανήκουν στην Αθήνα. Συνυπάρχουν. Κι αν ο σκύλος σού λέει κάτι για τον αφέντη του, τι μας λένε αυτά για την πόλη τους, την Αθήνα; Μέσα από αυτά που κινηματογραφήσαμε με το γιο μου, ουσιαστικά κάναμε και ένα πορτρέτο της πόλης. Επίσης, τα αδέσποτα είναι ένα σύμβολο ελευθερίας ?όμως, η ελευθερία έχει πάντα ένα τίμημα.
Τι συναισθήματα σας προκαλούν ορισμένες γυναίκες που εκφράζουν το θαυμασμό τους με παθολογικό τρόπο;
Είναι ένα σύμπτωμα της δημοσιότητας κι αυτό. Εμείς οι ηθοποιοί, είμαστε οχήματα για τους θεατές. Εκείνοι δημιουργούν μια εικόνα, μια ιδέα της προσωπικότητάς μας και πάνω σ' αυτήν προσθέτουν τα δικά τους πράγματα. Αυτό το κάνουμε από την Προϊστορία, από τότε που μαζευόμασταν γύρω από τη φωτιά και ακούγαμε ιστορίες για λιοντάρια. Οι παθολογικές αντιδράσεις που λέτε συμβαίνουν όταν κάποιοι το πάνε λίγο παραπέρα και φαντάζονται διάφορα πράγματα. Τους λες «μα, δεν έχουμε γνωριστεί». Σου λένε «μα, γιατί φοβάσαι να το παραδεχτείς, δεν θυμάσαι τότε...;» κ.λπ. Πάντως, δεν το παίρνω προσωπικά. Τα δημόσια είναι δημόσια.
Τι σας λείπει από την Ελλάδα;
Κοιτάξτε αυτό το φως! Δεν μπορείς να το βρεις στο Παρίσι. Οχι τον ήλιο, το φως, την αύρα που δίνει στους ανθρώπους, που σε κάνει να ανοίγεσαι. Φανταστείτε να μπορούσαμε να ξεπληρώσουμε το χρέος μας με το φως. Μακάρι να μπορούσαν να το αγοράσουν οι Γερμανοί. Είμαι σίγουρος ότι θα πλήρωναν πολύ καλή τιμή!
ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου