Yπάρχουν πολλοί λόγοι για να αντιπαθεί κανείς την Ουέφα, τη Φίφα και τα οφίτσια τους. Ακόμη όμως κι αν ξεκινούσε χτες η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο και δεν είχα προλάβει να ενημερωθώ για τις ίντριγκες, τα μαγειρέματα και τα λογής λογής σκαρφίσματα εν είδει αλλαγών των κανονισμών, που επιβάλλουν κάθε τόσο οι μπλατεροπαράγοντες, θα μου αρκούσε ένας και μόνο λόγος για να φλαγκάρω και να αποτάσσομαι φορέβα την παρέα του Πλατινί (και του Μπλάτερ):
Sports 728X90
το γεγονός πως μια ολόκληρη γενιά -η γενιά που χρησιμοποιεί ως μέσο ενημέρωσης και ιστορικής τεκμηρίωσης το διαδίκτυο- αλλά και οι γενιές που ακολουθούν, δεν έχουν άμεση πρόσβαση στην ιστορική (οπτικοακουστική) καταγραφή του ποδοσφαίρου -όπως αυτή εντυπώνεται σε κάθε αγωνιστική κάθε μεγάλης διοργάνωσης στα γήπεδα του κόσμου και αποτυπώνεται στα γκολ, στα χαηλάητς, στις ντρίμπλες, ακόμα και στις μανούρες και τα ξυλίκια- κι αυτό επειδή η Ουέφα έχει απαγορεύσει την ανάρτηση σχετικών βίντεο στο δίκτυο, τουλάχιστον για τους αγώνες που εμπίπτουν της δικαιοδοσίας της από πλευράς πνευματικών δικαιωμάτων (Τσαμπιοσλή, Γιούρο, Μουντιάλ κλπ.), και κυνηγάει ωσάν να ήταν μάγισσες τις διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες. Τα παιδιά που θα γεννηθούν θα μεγαλώσουν σε μιαν άλλη πραγματικότητα, που ίσως εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ.Κι αυτά όμως τα έρμα ίσως να μην μάθουν ποτέ, την ιστορία (ή τα μικρά της ιστορίας) του τοπιού, παρά μόνο αν κάνουν register (και μετά login) στον ιστότοπο της Ουέφα (ή της Φίφα) και πάρουν εκεί μάτι όσα, με comme-il-faut ψηφιακή ποιότητα, επιτρέπουν οι admins να προβάλλονται. Αντίθετα και παράλληλα, τα νέα παιδιά έχουν πλέον όλα τα εχέγγυα για να γίνουν εξπέρ στο ποδόσφαιρο του πληκτρολογίου, αφού η Ουέφα (ή Φίφα) όσο εχθρεύεται τις πλατφόρμες βίντεο, τόσο (και άλλο τόσο) συνάπτει εμπορικές συμφωνίες με την Konami και τα λοιπά μεγαθήρια του ηλεκτρονικού αθλητισμού, γαλουχώντας τους νέους μύστες σε έναν εικονικό κόσμο του ποδοσφαίρου και αφήνοντας πίσω τον κόσμο των εικόνων.
Με τον καιρό, η μπάρα των παμπ, ως τόπος συνάντησης και επιμόρφωσης των ποδοσφαιρόφιλων, έδωσε τη θέση της στη μπάρα του youtube, ενώ οι έννοιες αλάνα και Tehkan World Cup (γνωστό στα χρόνια μας πιο απλά ωςΚικόφ) έγιναν μακρινές αναμνήσεις που δεν κλάνουν μία μπροστά στο μεγαλείο της EA Sports και την αυτοκρατορία της SI Games. Το φυσικό προϊόν έδωσε σιγά σιγά χώρο και στα τριγύρω, τα συνοδευτικά που λένε στα μαγαζά, μέχρι που τα συνοδευτικά σε περιπτώσεις είτε εκτόπισαν το φυσικό προϊόν είτε το έκαναν να φαίνεται τόσο λίγο. Η παρακολούθηση πλέον του παιχνιδιού είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εμπορικώς εννοούμενη έκφραση του οπαδισμού: από τα εισιτήρια διαρκείας και τους συνδέσμους μέχρι τις φανέλες με τα ονόματα παιχτών στις προθήκες των καταστημάτων και τα διάφορα πατατάκια, δρακουλίνια, μπάλες, παπούτσα, φόρμες, τσίχλες, κοκακόλες, γλειφιτζούρια, τζίρια, μίρια, τζιτζιμίρια. Κανένας Μέσι δεν συνιστά αυθυπάρκτως ένα αμιγώς ποδοσφαιρικό τεκμήριο, αν ο πιτσιρικάς δεν μπορεί να συνδεθεί μαζί του μέσω άλλων οδών -όπως π.χ. την αγορά του στο Φούτμπολ Μάνατζερ.
Και ο πραγματικός Μέσι; Για να τον δεις, πρέπει να ψάξεις όλους τους ύποπτους ρώσικους κόμβους, με πιθανότητα να γίνουν τα μάτια σου κουμπότρυπες μπροστά στο πισί, αλλά και τον κίνδυνο να γεμίσει το πισί σου μολύνσεις (που είναι, εδώ που τα λέμε, ο κύριος λόγος που χαρακτήρισα τους κόμβους αυτούς ως ύποπτους). Κι αυτό γιατί μπορεί εκεί να μην είναι η Ουέφα που κυνηγάει, αλλά η ισπανική Nova που χάνει έσοδα, ενώ έχει χρυσοπληρώσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα της ομάδας. Δες λοιπόν πως μια ομάδα πλέον δεν έχει μόνο δικαίωμα για εκτέλεση φάουλ, δεν έχει μόνο δικαίωμα στη νίκη, δεν έχει μόνο δικαίωμα στο όνειρο, αλλά έχει δικαίωμα και στην τηλεόραση. Κάνε εδώ ένα μπρέηκ και πάρε μάτι το από Μέσι τέταρτο γκολ της Μπάρτσα στην άλλη-μια-κλισέ-5άρα κόντρα στη Σοσιεδάδ εχτές, για να καταλάβεις για τι ακριβώς μιλάμε:
Θυμάμαι παλιότερα σε περιοδικά -ιταλική μόδα ήταν θαρρώ- τα σκιτσάκια που αναπαριστούσαν τις φάσεις των γκολ και βοηθούσαν τον αναγνώστη -και όχι αναγκαστικά ιδιοκτήτη τηλεόρασης- να εννοήσει πως έγινε ο συνδυασμός και επιτεύχθη το τέρμα. Με τα άκρως παραστατικά διανύσματα, μπορούσες να φανταστείς τι εστί λόμπα ή πόση τέχνη μπορεί να κρύβει η εκτέλεση ενός φάουλ έξω από την περιοχή. Νομίζω πως κάπως τα έχει επαναφέρει από φέτο στα εξώφυλλά της η εφημερίδα Γαύρος, αλλά οι λεζάντες"ο Έλληνας Μέσι κάνει μαγική κίνηση και κερδίζει το πέναλτι" που τα συνοδεύουν, μόνο γελοιότητα εκπέμπουν. Εννοείται πως οι αντίστοιχες 3D αναπαραστάσεις στην τηλεόραση κινούνται ακόμα πιο χαμηλά από τα όρια του γελοίου και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εντελώς πιο χαοτικές από τις φάσεις που (υποτίθεται πως) ξεκαθαρίζουν.
Όσο για τα vintage παιχνίδια, θυμάμαι πως ακόμα και οι διατάξεις των ομάδων στο Σουμπούτεο, μας έδιναν μια (πανοραμική) εικόνα του παιχνιδιού και μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε τις αποστάσεις, τους χώρους, τους κενούς χώρους και τα συστήματα. Από την άλλη, το Φούτμπολ Μάνατζερ μας έκανε να κατανοήσουμε πως το ποδόσφαιροείναι τα συστήματα και τίποτ'άλλο, πως το ποδόσφαιρο είναι η διαχείρισή του, πως το ποδόσφαιρο είναι ένα χρηματιστήριο και οποιαδήποτε εικασία του έξω από αυτή την έννοια είναι το λιγότερο γραφική -ειδικά αν δεν μπορεί να αποδοθεί με στατιστικά στοιχεία ή να μεταφραστεί στο κασέ ενός ποδοσφαιριστή.
Επειδή όλα αυτά τώρα που γράφω, ουσιαστικά είναι μέρος μιας μεγάλης θεωρίας (μου) που έχω ονομάσει η μαγεία της ελλειπτικότητας -την εισαγωγή της οποίας είχα κάνει εδώ πέρα, τις μέρες του Μουντιάλ- ολοκληρωμένη στο μυαλό μου, αλλά ημιτελής ως ιστορική καταγραφή, αφού δεν βλέπω ποτέ να βρίσκω το χρόνο και το κουράγιο να την ολοκληρώσω, γι'αυτό σταματάω εδώ ώστε να έχω κίνητρο να επανέλθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου